Birçok şâir  “geçen yıl” bu meydanda var idi;
Muhabbet ateşinden yürekler kaynar idi.
Seyirciler katılır, şevk verirdi kelâma;
Mânâlara mısrâlar, manzûmeler dar idi.
 
Teşvîk, takdîr, tenkîdler yön verirdi ihvâna.
Bâzen söz sertleşirdi, mestûr kalırdı mânâ.
Bilmeyenler kavga var sanarak üzülürdü;
Sulhu sağlamak için atılırdı meydana.
 
Bir sessizlik bürüdü şâirleri nedense?
Hani peşrev çekenler; hani nerde el-ense?
Çayır, kispet, seyirci, hakem, cazgır var ama;
Cevap bulamaz insan, “Nerde yiğitler?” dense…
 
Kırkpınar’da yıllardır sabır gösterdi Otman;
Kemer kaç yıl belinde, şeksiz o başpehlivan!
Mahmutoğlu, Ahî, Genç, Sefer, Kaplan ve İraz,
Duraboğlu, Cezerî .. rakîb olduk bir zaman.
 
Toz-duman dağılınca, “toz olduk” birer birer.
Cezerî ayakta tek: “baş-altı” için bekler;
Hâriçten gazel atan Kànûnî’yi çağırır.
Arıyor sıkletinde kendine lâyık bir er!
 
Ben bir çırpı atayım muhabbet ateşine;
Belki yetiştirirler şâirler de peşine.
Harâret lâzım bize şu soğuk kış gününde;
Hasretiz dâim parlak, sıcak yaz güneşine.
 
Dünyâ felâketlerle durmadan sarsılırken,
Beşeriyet ümitsiz, âciz, gamlı; değil şen…
Belki bir tebessümle mânevî kuvvet bulur;
Mücâdele azmine bir şevk gelir yeniden.