Yine gece geç saat, yine ben, kendimleyim
Konuşacaklarım var, önce çay demleyeyim

Herkes uyudu gitti, beni, bana bıraktı
Berzah bezminde sandım, oysaki evimdeyim

Salıncakta sallanan çocuk gibiydi hayat
Nasıl yaşamaktı bu, gece yat, gündüz atlat.

Hoyratça her güzele, değer miydi koşmaya
Ki, çoğu yalan oldu, dayanmadı coşmaya

Gönül, eli boş dönen müflis gibi, çok kere
Tüm anlamı yükledi, çürük, toprak esere

Neden hep yorgun düşüp, öteledi sormayı
Bu geliş neredendi, gidiş nasıl bu yere?

Dağların zirvesine çıkabilseydim bir gün
Buluşmaya en yakın, yer ile mavi göğün

Yine hüzün yine gam düşer miydi payıma
Ey gönül olur muydun yine böyle çok üzgün

Yaş gelince kemale akıl avaze olur
Yılların ihmaliyle söyler maraze olur

Artık gideni sayar, her gece endişeli
Sanki hep, gel gel eder, uğurlanan dost eli

Gel üzülme diyeyim, sana söz anlatayım
Yakın bir hadiseden, bir manzara çatayım

Burası yıkılacak, buradan yol geçecek
Fazla birşey bekleme, yok burada, gelecek

Bir meyveye bak, bir de çürüğü yiyen kurda
Bir eyleme bak, bir de, akan zamana burda

Aklı yoktur ağlayan, süslü, kof viraneye
Yani burda toparlan, odaklan asıl yurda

Mesudane hayatın şifresi beyan oldu
Dünya geçilecek han, başka yer ayan oldu

Arif olan bendedir, hayatı bahşedene
Her an kemerbestedir, güneşi çevirene.