bu şehir değil evim
bu şehir benim neyim

iki dağ arasına gerilmiş bir ip gibi
şehrin caddeleri iki yanı uçurum
herkes ortadayken oynanan bir saklambaç
sokaklar oyunun karanlık dehlizleri
işte buymuş yaşamak dedikleri sarkaç

şehir bir kuytu yer arz üzre peydahlanan
hayat cinnet onda ölüme iliklenmiş
ben böyle kaçarken aynalardan kendime
bir zaptiye olup peşime düşer hayat
gizli kelepçeyle bağlar beni kendine
bütün günahlarıyla zindana döner şehir

sarhoş olmuş zaman bu çağın beşiğinde
şehrin vitrinleri bakışlardan kirlenmiş
adımım kaybolur içinde adımların
yüzüm tanınmaz olur sesim kaybolur
ben ölür, uzanır altında lambaların.