Zulümler arşa çıkmış, insan bundan bîgâne!
Beşeriyet ilgisiz, bulur binler bahâne…

Bu nasıl vicdandır ki, sızlayıp titremiyor;
Zâlime, hiç olmazsa, “Yeter artık!” demiyor.

Sûreti insan, fakat, içi hayvandan hunhar;
Merhamet, şefkat hissi yok: bir vahşî canavar.

Mazlûmların çığlığı operadaki arya;
Ezilenin hakkı yok, addediliyor: parya!

 Seyrediyor çoğunluk, insanlık filan yalan:
“Bana dokunmuyorsa, varsın yaşasın, yılan…”

“Adam sen de!” diyenler yem olmayı hak eder;
Zâlimin gücü ayrı olana tek tek yeter.

Başına gelse ancak, arşa çıkar figànı;
Kıyâmeti koparır, la’net okur lisanı.

Her varlığın yaşama hakkı kutsaldır, denir;
Elbet insanoğlunun hayatı en yücedir.

Haklının feryâdına gerekir arka çıkmak;
İnsanlığın îcâbı, zulmü kökünden yıkmak.

Haksızı durduracak kuvvet birlikten doğar;
Haklılar birleşirse ancak, zâlimi boğar.