Hamis Doğruer

Ankara'nın Etimesgut ilçesinde bir apartmanda pitbullun iki küçük çocuğa saldırmasına yakinen şahit oldum.

Köpek sahini üst komşumuz, henüz pandemi başlangıcı itibari ile taşınmıştı. Hukukumuz olmadığı gibi, münasebet de peyda etmemiştik. Asansörde karşılaştığımız zaman, küçükken sahiplendiği pitbullu hep ağızlık takılmış halde gördüm. Ancak son yaşanan olay üzücüydü.

İkindi namazı sonrası eve gelince üst katta sesler duydum. Dakikasını bulmadı yukarı çıkmak fakat saniyler içerisinde maalesef acı tablo sahne aldı. Yukarı çıktığımda sahibi köpeği içeri almaktaydı.

Roma'da eğitim almak sebebiyle aşina olduğum İtalyan felsefesinin bir öğretisi var. Acele ederken de kontrollü, sakin ve dikkatli olmak. Bu nedenle anlık hareket yadırgatıcıdır. Yine de, sevk-i İlâhî ile hareket etmeli. Düşünmeden olayın içine girmek, muhafaza için yeterli olmuyor. Temennimiz, hayati tehlike bulunmaması ve maddi boyutta hasarsız atlatılacak olması. Psikolojik anlam da, inşallah aynı inayete mazhar olur.

Sokak hayvanları meselesi, aslında açık ve net surette formülize edilmiştir. O da sokak köpeklerinin biti kanlanmaması için apartheid edilmesi ve tam kontrol altına alınmasıdır. Çete halinde bir araya gelmemeleri gerekir.

Bu meselede biyolojik terör veya en masum tabiriyle mama lobisinin kirli faaliyetleri olarak tebarüz ediyor. Hangi yetkilinin bunlarla ilişkisi var ve nemalanıyorsa derhal tespit edilmelidir. Biz ne yaparsak yapalım, kapasitemiz, bizi Yaratan tarafınca belirlenmiş. Bunun harici her şey, bir yerde açık veriyor ve tahmin edilmedik sonuçlara kapı açıyor.

İnsanda teşhis edilmeyen bir iki latife var ki, iktidar ve ihtiyarı dinlemiyor. Belki teklif altına da giremiyor. Bu nedenle, insan, her an inayete muhtaç iken, İlahi canipçe cevaz verilmeyen her şey, potansiyel tehdit olarak baş gösteriyor. Hal, bu minvalde seyrediyor ve tek seçenek, İlahi iradeye ram olmak suretinde tebarüz ediyor.