“Gıybet, ehl-i adavet ve hased ve inadın en çok istimal ettikleri alçak bir silâhtır. İzzet-i nefis sahibi, bu pis silâha tenezzül edip istimal etmez. Nasıl meşhur bir zât demiş:

اُكَبِّرُ نَفْس۪ى عَنْ جَزَٓاءٍ بِغِيْبَةٍ ٭ فَكُلُّ اِغْتِيَابٍ جَهْدُ مَنْ لَا لَهُ جَهْدٌ

Yani: "Düşmanıma gıybetle ceza vermekten nefsimi yüksek tutuyorum ve tenezzül etmiyorum. Çünki gıybet; zaîf ve zelil ve aşağıların silâhıdır."

(Bir özeleştiri, muhatabım evvela kendim)

Arkasından konuşmaktan kaçındığı insanı “çok seviyor “ değildir insan, ya da konuşursa başı derde girer diye “korkuyor”da değil. Belki en çok zararını gördüğü o insanları gıybetle cezalandırmak hususunda Allah’tan korkuyordur. Zira insan savaşı bir güç sahibi tarafından ezildiğinde kaybetmez, çünkü ezilse de haklıdır ya hani ve Haktır haklı olanın sahibi. İnsan bir savaşı en çok kendini ezmeye çalışan zalime benzediği zaman kaybeder.

Toplumun bütün kurumlarında, aile, akrabalar, arkadaş ortamları, iş ortamları vs. ciddi bir çürüme var, herkesin herkesin arkasından söyleyeceği ille bir çift sözü var. Üstelik yüzüne gülerken. Sorun çözme yöntemi bu değil. Kulisle, dedikodu ile, köylü kurnazı tavırlarla küçük hesaplar peşinde koşmak “akıllılık “değil. Akıllı adamın hesabı günübirlik olmaz, sadece günü kurtarmaz, ölüm ensemizde gezerken ve yaptıklarımız ille bir yumuşak karnımızdan yada evladımızdan çıkarken.

Basit bir kural. Bir sorun var. İlgili kişiyle konuş! Çözdün ya da çözemedin. Orda kalsın. Çözdüysen ne ala çözemediysen havale et Allah’a. Mertçe, açıktan, doğruca çözmeli her şeyi. Birşeyi de unutmayalım, elin alemin arkasından seninle konuşan ele alemede senden konuşuyordur illaki. Yada olur ya ters düşersin, bu sefer çiğnediği sakız sen olursun.

Çok şey bilmemize gerek yok, haddimizi bilelim yeter, çok şey vermemize de gerek yok insanlara, güven verelim yeter.

Ne buyurmuştu, güzel ahlakı tamamlamak üzere gönderilmiş son peygamber (S.A.V);

“Müslüman elinden ve dilinden diğer insanların emin olduğu kimsedir.” ‘Diğer müslümanların’ demiyor, ‘insanların’ diyor, ‘insan’ olmasını senin haysiyet cellatlığı yapmaman için yeterli görüyor.

Elimiz ne işler bilinmez, dilimiz ne söyler bilinmez. Akif’in deyimi ile; “Müslümanlık değil bizden geçmiş insanlık bile.”

Olmasın böyle. Dilimizde insanları çiğnemek yerine bir kere de dilimizi ağzımızda bir çiğneyip azıcık ısırıp terbiye edelim “her hakkı söylemek senin hakkın değil” diyelim. “Ya hayır konuş ya da sus” buyurmuş Resulullah ( S.A.V). Hayra yol açmayacaksa susalım.

Sadece gıybeti söyledik. Yalan ve iftira ise beterin beteridir. Güya başkasını kesersin, akıttığın kendi kanındır, başkasını ezersin güya, ezdiğin kendi canındır.

“Vallahu galibun ala emrihi” Allah her işinde galiptir. Yedirmez kulunu. Yedirmediği için kulunu, “Ölü eti yemeyin” buyurur. Nesini anlamıyorsun?! Burada olup kendini savunamayan insan ölü gibidir. Sen öyle arkasını dönmüş cevap veremeyecek konumda birini niye dişliyorsun? Ölüye diş geçirmektir bu?

Tiksindirici!..

“Ben yüzüne de söylerim” söyle o zaman… “Yüzüne de söyledim” söylediysen sus o zaman.

Ve asla yüzüne söylediğin şiddette söylemiyorsun arkasından. Yüzüne laf sokarak, çaktırmadan ya da yumuşatarak, güzel sözlerin arasında gizleyerek, süsleyerek. Arkasından küfür ekleyerek. Böyle olmaz.. Aciz ve aşağılık haldir gıybet. Başkasını dişlerken kendini bitirmektir. Ehli dikkat nazarında, çirkefleşmektir.

Allah insanı mükerrem ve şerefli yaratmıştır. Şerefini değerini alçaltmaktır gıybet. Bunu kendine yapma sevgili kendim! Elim, kolum, kalbim, gözüm gibi yakın dostum, kardeşim. Değerliyken değersizleşme. Sonra bir de yanına kalır sanma. Kalmaz çünkü…

Yine onun ifadesiyle;

“Hem, meselâ, sûizan ve sû-i te’vilde, bu dünyada muaccel bir cezâ var. “Men dakka dukka” kaidesiyle, sûizan eden, sûizanna mâruz olur. Mü’min kardeşinin harekâtını sû-i te’vil edenlerin harekâtı, yakın bir zamanda sû-i te’vile uğrar, cezâsını çeker.”