Neye alışmışsak biraz öyle yaşar; nasıl yaşıyorsak öyle alışırız. Alışkın sularda kulaç atmak kolaylığında akar an.

Çok yemeye, çok uyumaya, çok konuşmaya alışana; az yemeye, az uyumaya, az konuşmaya alıştırmak zordur; lakin hikmet bu perdeleri geçmeden kendini göstermez.

Sükutun sularında, midenin boşluğunda, uyanıklığın diriliğinde gönle görünür hikmet.

Hikmet açlığı yaşayan çok uyur ve çok konuşur mu?

Bu üçlü alışkanlığı kontrol edebilen ve iyi yönetene diğer olumsuz alışkanlıkları değiştirmek de kolaydır.

Niyet ve gayret.

Sigara dumanını terk etmenin zorluğunu tiryakilerden görüyoruz; duman gibi farkında olmadığımız nice alışkanlıklarımız var, bihaberiz.

Fikri alışkanlıklar daha derinlerde; taassup çukurundan çıkmıyor. Neye çıksın ki; kendini baharda bir çiçek zannediyor!

Farkındalık ve hareket.

Bilhassa sabah ve yatsı namazlarını camiye gitmeye alışmamak bir Mü'min için iyi bir gösterge değil. Geç yatma alışkanlığı böylesi bir alışkanlıkla neticeleniyor, netice; günün bereketi gelmiyor.

Akıllı telefon, sosyal medya alışkanlığı erken yatıp erken uyanma gerekliliğini unutturuyor.

Müslümanın boş vakti olur mu? Ya zikir halindedir, ya fikir. Bunu alışkanlık olarak hayata taşıyanlar sabrın ve şükrün kanatlarında ömür semalarında uçar.

Seyri suluk.

Bakışları sağa sola dağıtmadan, uzun emellerde boğulmadan “an”da tevhitle yaşama, doğru istikamette yürüme ve noktayı böyle tamamlama...

Yolun sonu; sonsuzluğun başlangıcı.

Duman altı alışkanlıkları terk etmeden, ulvi alışkanlıklar elde etmeden nasıl erişilir bu sonuca?