Kendini iyi hissetmek ve yüksek moral güzeldir.

Ahlaklı olmak, huzur verir.

Çalma, yalan söyleme, öldürme, zulmetme!..

Bununla birlikte, bugün hayatın içindeki şartlar -ki insanlar eliyle oluşturuldu- bizi giderek daha zor seçimler yapmaya zorluyor.

Dünyadaki hadiselerle yaşam çok hızlı ve karmaşık hale geliyor. Erdemleri bir araç ve eylem kılavuzu olarak kullanmak artık mümkün değil.

Farklı dönemlerin, milliyetlerin ve hatta sosyal grupların temsilcileri, birçok olguyu eşit olmaktan uzak değerlendirmektedir.

Ötenazi, kürtaj, doğum kontrolü, dini hoşgörüsüzlük, toplumsal cinsiyet senaryoları veya hiyerarşiye yönelik tutumların nasıl değiştiğini ve görünüşte yok edilemez ahlaki ilkelerin küçük parçalara ayrıldığını görüyoruz.

Yaşanılanlar, ahlaki paradigmalarımızın durağan olmadığını kanıtlıyor.

Erdemler sosyal olarak inşa edilir ve sosyal olarak öğrenilir, ancak bu süreçler son derece hazırlıklıdır ve gelişmiş zihin tarafından sınırlandırılmıştır.

***

Ahlak, toplumda kabul edilen bir normlar, idealler ve ilkeler sistemi, insanların gerçek yaşamında iyi ve kötü, doğru ve yanlış, iyi ve kötü hakkındaki ifadesidir.

Ahlak, kutsallık ve dindarlığın yanı sıra diğer önemli kategorileri de etkiler. Geniş anlamda, toplumdaki davranışlarla ilgili normları temsil eder. Ancak bununla tam olarak ne kastedilmektedir? Ahlak nasıl tarif edilir?

Ahlak, günlük yaşam, ekonomi, aile, siyaset, hukuk, çalışma vb. dahil olmak üzere kamusal yaşamın tüm alanlarını kapsar.

Tüm ahlaki normlardan uzak, bir kişi tarafından gerçekleştirilir, onun tarafından analiz edilir ve değerlendirilir.

Ahlaki zorunlulukların çoğu, gelenek ve göreneklere karşılık gelen hâkim davranış kalıpları olarak otomatik olarak yerine getirilir (yaşlı adama yol verin, zayıfa yardım edin, çocuğu koruyun). Ahlaki alışkanlıklar, toplumun ahlaki ahlakının temelini oluşturur.

Ahlak araştırmalarının öncülerinden biri olan Amerikalı psikolog Lawrence Kohlberg, üzerine kurallar ve yasaklar inşa ettiğimiz temelin bir adalet meselesi olduğuna inanıyordu.

Kohlberg'in meslektaşı, feminist ve psikolog Carol Gilligan bu yaklaşımı eleştirdi.

Ona göre, ahlaki olmanın iki yolu vardır: biri adalete vurgu yapan eril, ikincisi, bir kişinin başkalarına karşı tutumu bir kişinin ahlaki niteliklerinin bir göstergesi haline geldiğinde, insanları önemsemeye dayalı dişildir.

Bir dizi antropolojik çalışmayı inceledikten sonra, Northwestern Üniversitesi'nden (makaleyi yazan yazar bu üniversitede yüksek lisans yapmıştır) Craig Joseph ve psikolog Jonathan Heid, adı geçen ikisine ek olarak, üç ahlaki temel daha belirlediler.

Son liste şöyle görünür:

1)Adalet - eşitlik arzusu, önyargıdan kaçınma arzusu önemlidir;

2)Zayıfları önemsemek veya korumak - acıya yol açan şey yanlıştır;

3)Sadakat veya bir gruba ait olma - aileye, topluluğa ve hatta ulusa sadakat önceliklidir;

4)Hiyerarşi veya otoriteye saygı - Saygı göstermeyenler veya düzeni ihlal edenler dışlanır;

5)Saflık veya kutsallık — dindarlık kurallarını ihlal edenler, dinsiz ve kusurlu kabul edilir.

***

Ahlak kendini toplumsal ve kişisel düzeyde gösterir. Birey, sosyalleşme sürecinde erdemli olana - insancıl, nazik, dürüst, asil, adil olana odaklanarak ahlaki normları öğrenir. İnsan edep, şeref, vicdan nedir diye bilgi edinir.

Aynı zamanda, ahlak, bağımsız olarak, seçtikleri ahlakın tam sorumluluğuyla, amaç ve araçların seçimi hakkında kararlar veren insanlar tarafından kural koyma sürecinde değişir.

İyiyi ve kötüyü, bir kişinin eylemlerinde yönlendirdiği ortak hedef-değerlerle ilişkilendirme yolunda daha kesin bir ahlak kavramı kurulur. Bu, özel ve ortak iyi arasındaki ayrım ve bir kişinin farklı çıkarlarının (eğilimleri, duyguları) analizi temelinde mümkündür.

Bugün etik bir konudaki herhangi bir tartışma bu satırlardan birine indirgenebilir.

Vicdanın sesi aklın sesiyle uyumlu hale getirilebilirse, o zaman manevi değerlerin kendisini haklı çıkarma fırsatımız olur.

Ne yazık ki, bu değerler ekonomik rasyonalitenin ve belki de diğerlerinin sınırlarının ötesine geçiyor.

Akla başvurarak ahlaka ikna etmek hiç de kolay değildir. Aksi takdirde, bir kişi genellikle mekanik bir cihazın veya bir robotun nasıl davrandığına benzeterek yalnızca zihinle idare edebilir.

İnsan toplumunun özelliği, (toplumun) zamanla daha karmaşık hale gelmesi nedeniyle zihin sayesinde bilgi biriktirebilmesinde yatmaktadır.

Bu durumda “koruma kanunları” buna göre değişir, ancak bu değişiklikler çok yavaş gerçekleşir.

Hızlı değişimlere gelince, bunlar yapay niteliktedir ve toplumsal bozulma süreçleri olarak kabul edilebilirler.

Genel olarak, sözde bilimsel ve teknolojik ilerlemenin doğal olarak ahlaksız bir toplumdaki insanlar için bir tehdit haline geldiğine dikkat edilmelidir.

Modern sosyal sistem o kadar kusurlu hale geldi ki, içinde meydana gelen süreçlerin yeterli bir şekilde anlaşılması, basitçe kamu bilincinin mülkiyeti olmalıdır. Böyle bir anlayış olmadan, toplum önümüzdeki yıllarda hayatta kalma şansını kaybeder.

Manevi ve ahlaki değerler gelişmeden toplumun çeşitli alanlarının yenilik ve modernleşmesinin felaket gibi göründüğü belirtilmiştir.

Dinin disiplinel olarak bu değerlere önem vermesi boşuna değildir. Toplumdaki manevi yapıların mümkün hale gelmesi etik değerler sayesinde olur. Bu yapılar içinde, ahlaki ve ilahi tezahürler arasında bağlantı kurulmaya çalışılmıştır.

Ahlak insanlıktır, başka bir kişiye karşı değerli bir tutumdur, diğerlerinden önce gelen birincil, en temel insan tutumudur. İnsan olmayan İslam olamaz.

Modern kapitalist toplumun ahlaki değerleri bulanıklaştırma ve bir insanı insanlıktan çıkarma eğiliminde olduğunu söylemek güvenlidir.

Ahlakın manevi özü, bir kişinin, toplumun sosyal gruplarının belirli ahlaki değerlere, normlara belirli bir yöneliminde kendini gösterir.

Ahlaki normların özelliği, devlet kurumlarında yer almamaları ve yasal olanlar gibi devlet normları olmamasıdır.

Bu, bir kişinin kendisi hakkındaki içsel fikri olduğu ve bu davranışın başkaları tarafından değerlendirilmesi onay veya kınama olduğu için gerçekleştirilirler. Ahlak olmadan toplum yaşamı imkansızdır.

Ahlaki değerler iyi, kötü, sevgi, adalet, görev, sorumluluk, vicdan, utanç vb. İçerir. Hepsinin ahlak dilinde farklı amaçları vardır ve ahlakın farklı yönlerini sabitler.

Dolayısıyla iyilik, ahlakın içeriğinin değer-normatif yönüne yönelirken, vicdan ve utanç, bireyin davranışını düzenleyen ruhsal ve psikolojik mekanizma ve yöntemleri ifade eder.

Vicdan, ahlaki değerler sisteminde özel bir yere sahiptir.

Ahlak, her duruma uyan hazır kurallar dizisi değildir. Bir kişinin, belirli bir durumda “vicdan rahatlığı içinde” hareket etmesini kendisine dikte eden bir şeyi vardır.

Kendi kendine yaptırım uygulamak vicdandır. Ancak, her insan bu ahlaki temele sahip değildir.