Bir hüzün kapladı içimi...

Ama menfi ama müsbet

Yoldayım...

Kendi içimde bir yolda olsam

Nefsimden başlayıp Rabbime giden

Yolculuğu severim, kendimle kalırım

Kendimle kalmak bana iyi gelir mi bilmem

Nedense ekseriyetle neticesi göz yaşıdır

İçimi sızlatan bir pişmanlık...

Yanlış yerden bakıyorum belki de

Kendime, hadiselere, yaşanmışlıklarıma...

Kendi iç âleminde insan nereye koymalı kendini?

Kâh göklere çıkarıp kâh yerin dibine indirmesi gerçekçi mi...

Bu satırları yazmaya ne kadar da hasbî ve samimi başlamıştım oysa şimdi okuyanlar olacak mı diye düşününce öyle fıtrî devam etmeyecek belki

Çay servisinin başlamış olması da mühim bir dikkat dağıtıcı, içmesen olmaz çay bu

Hüzünlü bir şeyler mi yazdım ben?

Neden göz yaşlarım kendilerini yanaklarımdan aşağı bırakıvermek istiyorlar ki...

Yoksa ben fark etmeden son zamanlarda nakarat gibi zihnimden geçen düşünceler mi geldiler?

Yazmayacağım bu düşüncelerimi

Çünkü kimsenin beni teselli etmesini istemiyorum

Teselli sadece mevcud durumun devamına cevaz verir oysa ki ben harekete geçmek istiyorum artık

Eski hal muhal cümlesini hak eden eşiği geçeli çok oldu.

Fakat cesaretim var mı...

Alışkanlıkları beni güya ben yapanları terk etmeye

Yeni bir hamleye, az çok bir bilinmezliği kabul etmeye

Bu verimsiz kısır döngüden çıkma isteği, yeni bir başlangıç yapamamanın hüznü, bir inkişaf bir büyük patlama beklentisi…

Mevcut durumdan sıkışmışlık dayanabileceğim son noktaya mı gelmeli harekete geçmek için...

Başka yol kalmamış mı olmalı?

Daha ivedi olamaz mı?

Gayret etmediği bir şeyi nasıl bekler insan

Ey yerleri ve gökleri yaratan ve onları donatan ve idare eden Rabbim

Şu kara kuru toprağa ne çok faydalı semereler takmışsın...

Nebatat, hayvanat ve hatta cemadat bunca güzel meyveler verirken insan olan beni semeresiz bırakma ya Rabbi!

İnsan madden veya manen üretmezse, kendisinden sonraya menfaatli bir eser bırakmazsa ne anlamı var.

Bitkiler bile kendilerinden sonraya tohumlarını bırakmıyorlar mı, hayvanlar yavrularını ve bazıları postlarını yadigar bırakmıyor mu?

İnsandan başka her mahluk kendi iradesi ve tercihi olmadan bunlara mazhar oluyor ama eşref-i mahlukat olan insan tercih ederek ve çalışarak miraslarını bırakıyor.

Yazmayacağım bu düşüncelerimi demiştim ama yazmış oldum.

Eh yolculuk çok da uzun değildi sona az kaldı.

Yolculuklar yazı yazmak için çok münbit bir zemin benim için. Kendi rutininden ve daimi ikametgâhından uzaklaşmanın özgürlüğü belki verimli kılan, insanı kendiyle baş başa bırakan...