“Bir keşmekeş, bir kaos... Her kafadan bir ses çıkıyor; herzenin bini bir para. Hele sema?.. Nasıl da maviden mora, oradan da siyaha doğru yol alıyor.
O anki hâlim mi? Yüreğim zıp zıp zıplıyor sanki; usare hâlindeki âsap, ipince kesilme raddesinde, koptu kopacak.
Yağmuru, selleri, su baskınlarını sürükleyip getiren yağmuru göremiyorum, ama bütün hislerimle duyuyorum onu.
Açan güneş aniden; sellerden, taşkınlardan, okyanus ve derya akınlarından azâde bir dünya. Belki de “bir inci” şehir; ama baş aşağı inen cadde, denizi hediye ediyor sonunda.

O da ne? Bir yığın insan; eller havada ve sıkılı, diğer ellerindeyse tırmık, nacak, balta, orak...
‘Fukaralar...”diyorum içinden; ‘ kurun-u vustada kalmışlar, zavallılar!’
Üzerime geliyorlar işaret parmaklarını dikerek bulunduğum muhite... “ İşte bu da onlardan.” diyorlar.
Düşünmedeyim; kendimi bunlara karşı koruyabilir miyim, diye...

Aniden “hads süratinde” idrâk ediyorum ki, “ çaresi olmayan şeyde cez’a girme”ye ne lüzum var?
Gözlerim çevremde fırdolayı dönüyor. Etrafım bomboş arazi; biraz ötede bir yapının azametli gövdesi görünmede sadece.
O tarafa seğirtiyorum, bir yandan da; “Bu bir ric’at” diye düşünüyorum. “ Okun hedefi vurmadan önce gerilmesi gibi bir hâl...”
Varınca duvarın dibine apışıp kalıyorum. Bina, bina ama kapısı yok görünürlerde; yer demir, gök bakır. Arıyorum, tarıyorum; yok, yok, yok, geçit yok içeriye.

Yine de incelemeyi sürdürmeli... Bu kararla da duvar diplerinde geziniyorum. O sırada, o “linç” kalabalığı tehditvari yaklaşıyor hâla, bu da onlardan, diyerek...
Çaresizce bakıyorum göklere; çaresiz, yine indiriyorum bakışlarımı. Bir mazgal kapağı; mahzene iniyor gibi... Ne o? Sanki içeriden aralanıyor, kıpırdıyor. Nihayet tam açılıyor.
Oradan biri görülüyor ışık süratinde; “Gel... Gel...” diyor. “Buradan geçip düzlüğe varabilirsin. Bir süre burada kalıp unutturabilirsin kendini. Tehlike geçince de...”
Zihnime bir nakış gibi işledim: Bir süre, bir dönem, bir bekleyiş lâhzası...
Modern görünümlü ; bembeyaz bir frak giymiş; hatta süt beyaz, apak... Ve garip; papyon kravatlı! Traşlı ama gür bıyıklı, efevari...
***
Bu da bir şey mi azizim!
Kıskıvrak yakalanmıştın. Galiba ecnebi askerler; her iki tarafında... Mecburi olarak bir meçhule götürülüyorsun.
Deniz kıyısında bir yata bindirildin; ama da şaşırmıştın o an. Belki de, ben yerimden memnunum diye düşünmüşsündür.
Bir ada... Ama ıssız da değil, kimsesiz de... Etrafı fırdolayı su, ama anakaradan ırak değil; kıyıdaki şehirlerin ışıklarını bile görüyorsunuz.
Kızkulesinin oturtulduğu adacığı ne çok andırıyor. Ama oradaki binanın kızkulesinin tarihi görünüşü ve iklimiyle alakası bile yok. Her tarafı camdan bir gökdelen; ufukları bile süzebiliyorsunuz.
Binanın en üst katında, mükellef bir oda... Belki de daire. Orada merakla beklerken muhafızlar arasında, apoletli, mavi üniformalı ve şapkalı bir subay.

“Generalim...” demelerinden çıkarıyorsun rütbesini; elinde bir tomar süt beyaz kâğıt... Sana bakıyor sertçe; bakışlarını hâla iliklerimde hissediyorsundur. Kağıtları sana uzatıyor emrederek:
“ Boş yere bekleme, bari bunları doldur.” derkenki ciddiyeti çok zaman onu yerinden eder.
***
Lebaleb dolu oda; avludaki portakal ağacının kokusu bile duyuluyor gibi... Kalabalığın üst başında da kim var?
Bir köyde mukim tanıdık bir İmam; “Alaaddin Hoca.”
Hiç beklemediğim bir konuşma yapıyor; ona yakıştıramadığım.
Belki de siyasi ve gündelik... Biraz yanındaki bey ise, bir nevi “Hocam”. O da beğenmediğim, tasvip etmediğim, “fiillerini” zararlı gördüğüm “birini” – mâlum bir devlet kadınını- övüyor ha övüyor!
Kafamın tası atıyor gibi olunca, hiç bir şey demeden ayrılıyorum oradan; avluya giden merdivenleri inip avluya bakan o odaya; “dünyaya geldiğimi” bildiğim odaya iniyorum.

Oradaki yatağa oturup, yorganı başımdan aşırıyorum; garip!
O anda düşünüyorum; “Sen mütekellim-i vahde değilsin ki birine karşı konuşman edepsizlik olsun.”
Düşündüm sonra; kimleri temsil ediyorum ki böyle düşündüm. Elbette ki bir “eserler” zincirinin “şahs-ı manevisi”ni...
Odaya çıkan ve Rahmetlik Dedem Hacıemin Mehmet Bingöl’e ait olduğunu bildiğim evin merdivenlerini, çıktığım odaya girmek maksadıyla tırmanıyordum ki...
***
“Evinizin kıymetini bilin...” dediğim arkadaşın iyi hatırlar.
Evde oturuyordunuz; bir mevzuda sohbetteydiniz ailenizle. Birden telefon çalıyor, açıyorsun. Kimdir? Gördüğünüz evin sahibi.
“Ağabey,” diyor size; “ bize gelebilir misin; .................. ağabey geldi de.”
Telaşlanıyorsun; çünkü o isim Zamanın Çilekeşi’nin bir talebesi; bir göreni...
Hemen aileni alıp gidiyorsun; orada iki oda yan yana. Birinde yaşmaklı hanımlar; aileni oraya bırakıyorsun.
Yan odaya geçiyorsun; orada millet namazda, selam verince hoşgeldin ediyorsun “Kafkas kökenli” Zata;
“ Bir bahis oku!” diyor; tartışmalı bir mevzuyu okuyup açıp izah ediyorsun. O ateşin gözlü zat, başını sallayarak tasdikliyor.
***
Bunları neden mi anlattım?
“ Rü'ya-yı sadıka, hiss-i kabl-el vukuun fazla inkişafıdır.” hikmeti ne mânalıdır.
Bilinir ki “ Hiss-i kabl-el vuku” ( bir olayı vukundan önce hissetme duygusu) herkeste az çok mevcut.

“ Ehl-i dalalet ve ehl-i felsefe, o gayr-ı meşhur hislere; -hata ederek- ahmakçasına "sevk-i tabiî" diyorlar. Hâşâ sevk-i tabiî değil, belki bir nevi ilham-ı fıtrî olarak insan ve hayvanı kader-i İlahî sevkediyor. Meselâ: Kedi gibi bazı hayvan; gözü kör olduğu vakit, o sevk-i kaderî ile gider, gözüne ilâç olan bir otu bulur, gözüne sürer, iyi olur.” (Mektubat)
Yırtıcı kuşlar gibi şuursuz hayvanlara bile bir günlük mesafeden bir “laşe” o sevk ile bildirilir ve onu bulmazlar mı?.

“ Fakat güzel ahlâklı güzel düşünür. Güzel düşünen, güzel levhaları görür. Fena ahlâklı fena düşündüğünden, fena levhaları görür. Hem herkes için, âlem-i şehadet içinde, âlem-i gayba bakan bir penceredir. Hem mukayyed ve fâni insanlar için, saha-i ıtlak bir meydan ve bir nevi bekaya mazhar ve mazi ve müstakbel, hal hükmünde bir temaşagâhtır.” ( Mektubat) beyanlarını ispat için, bunun gibi “hatıraları” anmaya, bilmem ne nam verilir?
Bunların “ Mü'min hüsn-ü zanna memurdur” hikmeti gereğince “su-i te’vil” edilmeyeceğinden pek eminim.