Örnek bir hayatı var, Kahraman Üstadımın,
Ta’vîzsiz, minnetsiz bir, davası var Şâhımın.

Daha on beş yaşında, meydan okumuş Paşa’ya,
“Kılıç kesmez, el keser” demiş de; kalkmış ayağa.
 
Açılıma çareyi, ta! o zamanda vermişti,
“Arapça vacip, Türkçe lâzım, Kürtçe caiz” demişti.
  
Cehalete, fakirliğe, ihtilâfa çareler söylemişti,
Bu üç düşmana karşı da, üniversite istemişti.

“İstanbul’daki işler, rüşvetle dönüyormuş,
Ben kellemi getirdim; alın kellemi,” diyormuş.”
  
İhsan-ı Şahaneye elinin tersi değdi,
Atın tımarhaneye; yaptığı bunun neydi?
  
Görmemiş bu güne dek, reddolunur; bir ihsan-ı şahane,
O’nu alabilmek için, uydurulur ta! binlerce bahane.
 
Böylesi görülmedi; mukayyet değil aklı,
Bu nasıl bir Âlim’dir? Yaptığı tarzı farklı.

Gidip bir inceleyin, öylece rapor verin;
Yanında eğlenmeyin, hemen çabucak gelin.

Eğer bu mecnûn ise, akıllı adam yoktur,
Bunun bilmediğinden; bildiği daha çoktur.

Bize ettiği sual, aklımıza gelmezdi,
Birçok meslektaşımız; bu suali bilmezdi.

Cevapları, bizden âyan, beyanı ediverdi,
Hem suali sorup da; cevabı deyiverdi.
 
Esarette boynunu eğmedi bir kâfire,
Feda etti canını, akıbet; bile-bile.

İhlâs ile hangi iş, yapıldı hak olmadı,
İnsafa geldi kâfir, Üstadıma kıymadı.

Süfyân ve zındığına, hiç temenna etmedi,
Onca rüşvet ve makâm, Nur davayı örtmedi.
 
İnzivaya çekilip izzetiyle yaşadı,
O Hocalık vasfını, şerefiyle taşıdı.
 
Zekât sadaka değil, hediye de almadı,
Bakın; kendimiz dâhil! Böyle adam kalmadı.
 
İktisat ve kanaat, yaşantısına rehber,
Rehberi ve Önderi; Şanı Yüce Peygamber. (a.s.m.)
 
Kıyafeti pek garîb, hepsi de yerli malı;
Hiçbir zaman değildi, Avrupa’nın hayranı.
 
Meşrutiyet, Cumhuriyet, aslının müdâfî-i,
Hürriyet ve Adalet, O’nun tek menâbi-i.
 
Kürt, Ermeni meselesi, eserlerde âyandır,
Açın bakın bir kere, ne muhteşem beyandır.
 
Açılımı açalım, Üstadın sözleriyle;
Kurtuluşu görelim, bu dünya gözleriyle.
 
Artık o boş sözlere, bilin! karnımız toktur,
Siz de; önyargısız bakın! Bakmakta zarar yoktur.
  
İnnemel-mü’minüne-ihvetün, bunu şiar edinmiş,
Milliyetçilik, etle, tırnak gibidir, birleşmiş demiş.
  
Ötekileştirmek insanları, ötedir O’ndan,
İslâm kardeşliği yeter, Irkı; gelir sonradan.
 
İslâm kardeşliğine; Risaleler vesile,
Şimdi artık hamdolsun, çevrildiler her dile.

“Bediüzzaman Modeli,” ihdas etmemiz lâzım,
Bu  güzel modeli de; bir şerh etmemiz lâzım.
 
Her konuda Üstadın, temel görüşü vardır,
Çok muhtaç gönüllere, güzelce bir pîş-dâr’dır.