Ahlaksızlık tufanı İstanbul surlarını zorluyor: “İstanbul Sözleşmesi.” Evi yıkıyor, aileyi dağıtıyor, edebi çökertiyor bu sözleşme!

Ailenin yıkılması, İstanbul’un yıkılması, son kale Anadolu’nun yıkılması; tufan içre tufan! Virüs kadar gündeme gelmeli, onun kadar dayanışma olmalı, onun kadar çözümler ve tedbirler alınmalı değil miydi bunun için?

Biri bedene, biri zihne ve kalbe işleyen iki tufanla karşı karşıyayız. Ahlaksızlık tufanına su taşıyanlara, aile binamızı bombalayanlara ne denir? İki baro ülke bedenine hukuk kalkanı ile hücum ediyor!

Asıl kök hücrelerine erişmeli ve kalıcı tedavi için neşteri vurmalıyız! Kendi zihnimizden, kendi kalbimizden, kendi aklımızdan; sonrasında aileden, toplum içinden, devlet içindeki uzantılarından, dünya üzerindeki köklerinden.

Mala, makama yüzünü çevirmişlerle çıkılır mı böyle yola? Çıkılsa ne kadar yol alınır, ne kadar netice devşirilir? İşte bu kadar, yaşantımız kadar, yaşıyor olduğumuz kadar!

Tufan tufandır şakası olmaz, ertelemesi olmaz, ötelemesi olmaz; önce herkes kendi gemisini yapacak sonra birlikte filoya dönüştürecek. Kötülüklerle, fuhşiyatla, şerlerle başka nasıl mücadele edilir?

“İstanbul sözleşmesi” İstanbul’a girmemeli idi bile. Bu bombayı patlamadan geri göndermek; varlığımız ve devamı için elzem.

Lüzumsuz lakırdılarla meşguliyet değil netice alıcı tedbirleri süratle almak ve uygulamak durumundayız; yarın geç kaldık, anarşist hücreleri yayılışını engelleyemedik dememek, bir sürü bahane üretmemek için.

Diyanet reisi üzerinden dine saldıranlara tepki oldu dense de yeterince olmadığı açık. En iyi tepki iyi bir Mü’min olmak, iyi bir Müslüman olmak; özle, sözle, halle. Bunu âleme şahitleştirerek göstermek…

İstanbul kalesi muhkemleşmeyi bekliyor; sözleşme tufanına karşı sağlam durmak ve püskürtmek için. Kalben diri, aklen diri, ruhen diri olmak ve Anadolu’dan yeniden dirilişi başlatmak; bugün yaşayanların birinci vazifesi olduğunda tufandan kurtuluşumuz, Nuh’un gemisine binişimiz kolay olacak inşaallah.