Tefekkür Notlarım-1
Sonsuz aczimden kudretine bir yol gider bildim.
Sonsuz fakrım rahmetini sonsuz celbeder, anladım.
Peki ya bu sonu gelmez kusurlarım Rabbim? Var mıdır onların da varacağı bir yer?
Hz. Adem’i Adem yapan tevbesiydi (asm).
Kusurunu senin kusursuzluğuna ma’kes bulmasıydı. Kusurlarımız aynasında kusursuzluğun parlar daim. Aynanın sırlı tarafı bu karanlık yanımız; bitmeyen aczimiz, fakrımız ve noksanımız. Hiç bitmeyecek gibi süre gelen kusurlarımız. Aynanın sırlı tarafı bu karanlık yanımız…
***
Ölümünün ardından zerre zerre dirilmiş bir koru ne söyler? Ya Hayy ya Kayyum. Ya çiçekler rengarenk, nakış nakış işlenmiş güzellikleri ile? Ya Cemil, ya Mülevvin, ya Münakkaş, ya Müzeyyin. Kuşlar sözsüz ama sesli ötüşlerini kime duyurur? Ya Semi, Ya Mucib. Gölgesinde huzur, çam kokulu rüzgarında ferahlık, güneşin gölgeyi yaran varlığında umut var. Ve güzele ayna kedi; güzelliğinin pek farkında müstağni bir eda ile pozlar verirken; “bir faniye bu kadar gurur fazla değil mi?” diye hesaplar yapan bir zihnin dumanı boğdu kalbimin sevgi soluğunu. “Sana ne! İşine baksana sen” dedi yeşil kuyruklu saksağan o güzel ötüşüyle. “İşim ne ki benim?” dedi tegafule vurdurdu bitmeyen gafletini benliğim. Bilmelisin oysa işin ne senin!?
'Yargılamak değil, anlamak.’
Görmek sonra, duymak, koku almak, dokunmak, bir de tatmak; zahiren ve batınen. Çamın kokusunu herkes alır da dedi gönlüm sonra, ya rahmetin kokusunu kimler alır? Burda, kışın yaprak dökmeyen çamı herkes görür de ya Hak yolunda en çetin kışlarda bile yemyeşil kulları kimler görür? Kuşları, rüzgarı duyarız da, Hakkın bülbülü enbiya ve evliyayı kimler duyar? Tad her zaman damakta mı olur yoksa dimağda mı? Ya dokunmak nedir ki? Tutmayacaksa bir dostun elini, koymayacaksa biçare başını dizlerine.
Her daim ümit tazeler küçük Çamlıca korusu, Sahibinin izniyle...