Rahmî Erdem ağabeyi, seksenli yılların başlarında tanıdım. Evi Bayazıd'da, dershaneye bitişikti. Haftada bir derste, arada bir de muhtelif hizmet zeminlerinde karşılaşırdık. O devirde hizmet içi meselelerde, idarî meşguliyetlerde mutedil bir muvazene unsuru olarak zihnimde yer etmişti.
Geniş alnı, arkaya taradığı kuvvetli saçları, gür kaşları, ışıltılı gözleri, mütebessim çehresi ve yumuşak sesiyle hemen her yerde farkedilirdi. Anadolu çocuğuydu, uzun yıllar Van'da yaşaması bu tarafını pekiştirmişti. Hizmetle, Nur Talebeleri ile samimi meşgul oluyordu.
Üstad'ın yakın talebelerinin bir adım gerisinde dursa da fikrî hürriyet ve serbestiyetini koruyor, yerinde itiraz ve müdahalelerde bulunmaktan geri kalmıyordu. Gidişattan memnun olmadığı vakitlerini bilirim. Sonraki yıllarda ara ara dertleştiğimiz de oldu.
İlk kitabım Hüzün Çiçeği'ni okuduktan sonra bana teveccühü artmıştı. Kitabın dili ve üslubunu çok beğenmiş, benzer bir muvaffakıyeti yakalamak istediğini ifade ediyordu. Nelere dikkat etmesi gerektiği hususunda sohbetlerimiz oluyordu.
Dâvâm, kitabıyla yazarlığa geçiş yaptığı yıllardı. O, kemal yaşta, ben atak ve genç bir gazeteci idim. Yıllar çabuk geçti, altımızdaki zemin farklı istikametlere kaydı. Yıllarca görüşmez, karşılaşmaz olduk.
Yedi-sekiz yıl önce Bursa'da kendisine yaptığım kısa bir ev ziyareti tekrar ve son buluşmamız, oldu. Yaşı ilerlemiş, sıhhati bozulmuştu. Parkinsondan muzdaribdi, titreyen elleriyle arasının iyi olmadığını gülümseyerek söylemişti. Çünkü yazmakta olduğu yeni kitabı için kendisine eskisi gibi yardımcı olmuyorlardı. Duygulandığımı, bir hıçkırığın boğazımda düğümlendiğini belli etmemeye çalıştım.
Sonraki yıllar âhirete doğru aktı ve vakt-i merhun kapıya dayandı. Bugün vefat ettiğini bir seyahatte iken öğrendim. Semamızın son yıldızlarındandı.
Rabbim, Rahmî Erdem ağabeyimize gani gani rahmet eylesin, geride kalanlarına, akraba ve dostlarına sabırlar ihsan etsin.
İnna Lillah ve inna ileyhi raciun!