İstanbul İlim ve Kültür Vakfı'nın misafiri olarak Türkiye'ye gelen ve bir hafta kalan Beytü’l-Hikme Müdürü Muhammed Enver Han el-Kāsımî, ülkesine dönerken yaşadıklarını ve duygularını şöyle anlattı:
İstanbul Havalimanı’nda Bir Eğilme: Nurcu Sevgisinin Ebedî Dersi ve Bir Yolcunun Kalbindeki Nurlu Parıltı
Hayattaki her an aynı değildir; bazıları gelip geçici bir şimşek gibi kaybolur, bazıları ise kalbin derinliklerine kök salar ve asla sönmeyen bir hatıraya dönüşür. Havalimanları genelde telaşın, aceleciliğin ve kalpsiz, ruhsuz işlemlerin hâkim olduğu mekânlardır. Ama İstanbul Havalimanı’nda öyle bir an yaşadım ki, bu an yolculuk hengâmesinin çok ötesine geçti ve kalbime silinmez bir iz bıraktı. Kalabalığın uğultusu, cihazların sesleri ve anonsların gürültüsü arasında, ayaklarım adım atmadan önce ruhum kanat çırptı; gözlerim görmeden önce kalbim doldu.
Güvenlik kontrolünden geçerken çantam tarama cihazına konulmuştu. Birden görevli, ekranda açıkça beliren bir şeye dikkat kesildi: Bütün külliyatıyla İmam-ı Müceddid Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’nin “Risale-i Nur” eserleri. Adam bir an durdu, sanki zaman dondu. Sonra bana şükran ve hürmetle dolu gözlerle baktı. Ve birkaç saniye içinde başını derin bir saygıyla eğdi. Bu eğiliş bana değil, çantamın içinde taşıdığım ölümsüz mirasa idi.
O eğiliş bir hutbeden daha etkili, bin kelimeden daha doğruydu. Büyük bir hakikati ifade ediyordu: Türklerin Bediüzzaman’a olan sevgisi sıradan, yüzeysel bir sevgi değildir; köklüdür, damarlarında akar, günlük hayatlarının en saf ve doğal anlarında taşar. O an anladım ki, adam benim şahsıma değil, Türkiye’nin dinini en çetin günlerinde koruyan, camiler kapalı, ezan yasaklı iken imanları ayakta tutan ilim mirasına eğilmişti. Risale-i Nur, o karanlık gecede iman sahipleri için kurtuluş halkası, ışıklı bir kandil, sarsılmaz bir dayanak olmuştu.
Bu tavrı daha da etkileyici kılan şey, resmî ya da zoraki olmayışıydı. Ne ben onun kim olduğunu biliyordum, ne o benim kim olduğumu. Ama çantamda ruhunun en kıymetlisine bağlanan eserleri gördü ve kalbiyle konuşarak, diliyle susarak bana şunu dedi: “Hoş geldin, sen bu nurun ehlindensin.” O an hissettim ki elimde sadece kitap değil, büyük bir emanet taşıyordum; bu mirasla temas eden herkes onun kudsiyetinden ve nurundan nasipleniyordu.
Bu anı bana silinmez bir ders verdi: Âlimlere ve mücedditlere duyulan samimi sevgi zamanla tükenmez, sınır tanımaz; nesilden nesile yenilenerek devam eder. Bir insanın ihlâsla eğilişi, bazen en gür sesli nutuktan daha tesirlidir. Ulemaya gösterilen hürmet, aslında dinin kendisine duyulan muhabbetin tercümesidir. O eğilişte ben imanlı Türkiye’nin ruhunu hissettim; Risale-i Nur’dan kalplerine şifa, akıllarına nur, geleceklerine ümit bulan milyonların ruhunu.
Havalimanından çantamı omuzumda çıkardım ama kalbim çok daha büyük bir şeyi taşıyordu: O Türk görevlinin bana öğrettiği unutulmaz bir hakikati. Gördüm ki, Nursî Hazretleri’ne duyulan sevgi hâlâ dipdiri, onun eserleri hâlâ kalplerde yaşayan bir iman nurudur. Anladım ki, velîleri ve salihleri sevmek kuru bir his değil, imanı koruyan ve nesilden nesile aktaran nuranî bir enerjidir. İman önderini sevmek, aslında onun taşıdığı ilahî nuru sevmektir.
O günden beri her Risale sayfasını açtığımda o eğilişi hatırlıyorum. Bana şunu öğretiyor: Samimi sevgi her zaman sözle anlatılmaz; bazen eğilen bir beden, bazen yaşaran bir göz, bazen sessizce çarpan bir kalp olur tercümesi. Görünüşte gelip geçen bir andı; ama benim için ebedî bir hatıraya dönüştü.