Ey Arkadaş,

Bugün benimle birlikte bir köye misafirsin. Birlikte tefekkür edelim. Tefekkür için büyük kitaplar değil, uyanık bir kalp ve açık bir göz yeterlidir. Unutma! Tefekkür, şehirdeki bin seminerden daha çok konuşur, eğer dinlemesini, görmesini bilirsen... Yağmur sonrası toprak kokusu gelsin burnuna buram buram. Şimdi sakince dur ve beni dinle lütfen!

Yağmur dindi.

Toprak, suya kavuşmanın mahcupluğuyla buhar salıyor şimdi.

Çamur olmuş yolları dinleyince anlıyorum ki, her damla yere düşerken bir dua getirmiş beraberinde.

Sessizlik çökmemiş köye; bilakis, bir rahmet uyanıklığı sarmış her yanı.

Çıkıp yavaşça yürümeye başladım. Adımlarım, su birikintilerine batıyor; çizmelerim çamura bulanıyor ama içimde bir temizlik hissi var. Gök gürültüsü uzaklara çekilmiş, şimdi sırada doğanın Rabbine şükretmesi var.

İlk fark ettiğim şey: yapraklar parlıyor.
Kirlerinden arınmışlar.
Damla damla Rahmet-i İlahiyle yıkanmışlar.

Bir ağacın altına durup semaya bakıyorum ve düşünüyorum:
“Bu yağmur, kuru bir doğayı nasıl diriltti, öyleyse ben de yeniden diriltilebilirim.”

Demek ki bu bahar, bu yağmur, bu diriliş benim için.

Bana gösterilen küçük bir kıyamet provası gibi.

Bir gün ben de toprağın altına gireceğim.

Ama tıpkı bu tohumlar gibi, bir emirle kabuğumu çatlatıp dirileceğim.

Köyün içinden geçen küçük dere, yağmurla coşmuş.

Normalde sessiz akan su, şimdi gürül gürül konuşuyor.

Her damla, “Rabbimiz bize emretti, biz de aktık!” diyor.

Ben de kendime soruyorum:

“Sen de O’nun emrine böyle akabiliyor musun?
Yoksa kendine ait bir yol uydurup oraya mı sapıyorsun?”

Yağmurdan sonra köy başka bir renge büründü.

Her yer daha koyu, daha doygun, daha diri göründü.
İnsan da bazen bir yağmura muhtaçtır;
Yüreğinin tozunu alan bir rahmete.

Bir duanın gözyaşı, bir secdenin sükûtu belki onun yağmurudur.

Ve sonra içimde bir dua aktı:

“Ya Rabbi, yağmurla toprağı dirilttiğin gibi,
Kalbimi de Senin zikrinle dirilt.
Her damlada rahmetin yazılı,
Beni de o rahmetinle yıka.”