Dua; Allah’a yalvarmak, yakarmak, niyaz etmek, çağırmak, yardım dilemek manalarına gelmektedir. İnsan dua ile Allah’a yakınlaşır ve ruhen rahatlayıp huzura erer. Araya sebepler girse hem tevhit manası gider hem huzur bozulur...

Bu cümlede üç önemli kelime var:

1. Halis tevhid: Yani şirkten uzak, sadece Allah’ı bilen ve ona yönelen bir iman.
2. Nur-u iman: Kalbi aydınlatan iman ışığı.
3. Halavet ve safiyet: İmanın verdiği tatlılık ve temizlik, berraklık.

Dua etmek, kalbi Allah’a bağlar. Dua eden kişi, "Her şeyin sahibi yalnız Allah’tır." demiş olur. İşte bu halis bir tevhiddir. İnsan duasıyla fark eder ki:

“Ne elimde bir kudret var, ne başka biri bana fayda verebilir. Ancak Allah yardım eder.”

Ve bu tevhid, kalpte öyle bir huzur ve nur meydana getirir ki, insanın içi ferahlar, ruhu tatlanır. Çünkü dua edenin kalbinde hem güven vardır, hem umut. Bu da imanın tatlılığını ve safiyetini gösterir.

"İşte, duanın verdiği halis tevhidin genişliğine ve gösterdiği nur-u imanın halavet ve safiliğine bak, قُلْ مَا يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّى لَوْلاَ دُعآؤُكُمْ sırrını anla ve وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِۤى اَسْتَجِبْ لَكُمْ fermanını dinle." (Mektubat, Yirmi Dördüncü Mektup'un Birinci Zeyli)

Duanın içeriğinde ve özünde halis tevhidin olması bu incelikten dolayıdır. Sebepleri araya sokan (ruhbanlık gibi) diğer dinlerde bu halislik ve safilik bulunmuyor. Şirk ise duanın özüne aykırı ve özü ile çelişen bir duruştur. Zira dua ile bir şey talep ediyorsun, çokça vasıtalar araya giriyor. Asıl merci olan Allah unutuluyor ya da tevhidin (tek mercinin Allah olması) manası bozuluyor.

Sorularla Risale