Eleştirilmekten değil, asıl eleştirilmemekten korkmak lazım. Eleştiriliyorsanız eğer, eleştirilmeyi hak eden değerli vasıflar taşıyorsunuz demektir. Eleştirinin bittiği yerde düşünce de biter. Sorunlar dile getirilmezse daha da birikir ve zamanla içinden çıkılmaz bir hal alır. Bu manada dile getirmek kutsi bir görevdir. Bundan daha kutsi olanı ise kendi sorunlarıyla dürüstçe yüzleşebilme cesaret ve erdemini gösterebilmektir.

Nurcular ve nurculukla ilgili bilhassa akademik ve entelektüel çevrelerce dile getirilen bazı eleştiri ve sorunları şöylece özetlemek mümkün.

1-Tek kitaplılık ve tek dünyalılık

2-Risâle-i Nur külliyatını tüm sorulara cevap veren otoriter bir metin olarak görmek

3-Diğer düşünce akımlarına karşı mesafeli durmak

4-Evrensel teolojik tartışmaları yakinen takip edememek

5-Düşünsel durgunluk ve durağanlık

6-Entelektüel zayıflık

7-Üretme değil, tüketme; yenileme değil, muhafaza etme refleksi

8-Milliyetçi/mukaddesatçı/muhafazakar/devletçi bir çizgiye kayış

9-Soru sorma özelliğini kaybetme

Nurculuğa içeriden bakınca görünenler

10-Modernliğin kozmopolit yaşam biçimlerine bakışın tepkiselliği

11-Risâle-i Nur külliyatının arka planını teşkil eden düşünce katmanlarının ihmal edilmesi

12-Bir “açık-metin” olan Risâle-i Nur külliyatını “kapalı-metin”e dönüştürmek

13-Zenginliğe, lükse, konfora ve şatafata kolayca teslim oluş

14-Eleştirel okumaya ve tartışmaya kapalılık

15-Bireysel düşünme yükünü üzerinden atıp başkalarına havale etmek

16-Hiçbir yenilikçi İslami düşünceye itibar etmemek

17-Şeytandan kaçar gibi siyasetten kaçan merhum Bediüzzaman’ın malum tavrına rağmen en mahrem imani mekanlara siyaset bulaştırmak

18-İhlas ve iktidar diyalektiğini yeterince ayarlayamamak.