Bir düşün!
 
İnsan türü olarak çok zaman teselliye ihtiyaç duymak kaderimiz mi, ne?

İşin aslını sorarsan, tesellinin en incesi ve dosdoğru olanı sende; içinde...

Eğer içindeki o iman çağlayanını harekete geçirmeyi idrâk edebiliyor; doğru ile yanlışın içiçe girdiği devirlerde bile, “emrolunduğu gibi dosdoğru” kalabiliyor; kötülükler zincirine beş para ehemmiyet vermeden aslî vazifenin başına koşabiliyor; o sevimsiz görüntülerin  gerisindeki hikmet cilvelerini görüp ders alamıyorsan eğer,  “diğerleri”yle bir  farkının  kalmayacağını iyi bilirsin halbuki.

Daimî ve ebedî  mekânımızla alâkasız iklimlerin canını  -geçici de olsa- sıkmaması zaten düşünülemez. Öyledir diye “vaadedilen  hedeften" kopacak bir durgunluğa  kapılarak “geniş dairede boğulma”nı anlamak  mümkün değil.

Bahsettiğim  “teselli hali”ni avunma mânasında anlamak “ bütün kötülükleri emreden” nefsimizin bir büyük hilesi değil midir?

“Allah baştakilere akıl, kalplerine iman ihsan etsin, yeter. O zaman iş kendi kendine düzelir.” hikmetini ters tarafından algılamak da öyledir elbet...

Öylesi bir düzelme zeminini imkânlara açma gibi bir “hizmet”te bulunmadan, devamlı olarak bunu  “papağan” gibi eveleyip geveleyenlerin “yerlerde sürünen” halini görmemen mümkün mü?

Yüz elli seneden beri yapılan bu “perdeleme” artık kimsenin işine yaramadığına göre hem de... Halep oradaysa, arşın da burada.

Bunları bilmene, idrâk de etmene rağmen,  “husulü meşkuk” olma iddiasını seslendirenler  bile tedirgin ve endişeli...  O halde iş “müsbet”çe gayrette. “Rahat zahmette” değil mi hem?

“Tam anlamak”  ve “Sırat-ı müstakim ehli” olma zaruretini bizzat yaşamadan bu durumun, “hâl-i alem”in böylece sürüp gideceğini söylemek, kehanet filan olmasa gerek. Görünen köy meselesi; “müştebih ağaçları gösteren semereleri...

Bu olumsuz manzarayı nasıl “bahar”a erişen çiçekli bir zemine çıkaracağını unuttuğum için bu fakiri affetmelisin.

Kendi içine dönerek...“Büyük cihad”ın bütün gerekleri yerine getirilmeden, bilmelisin ki “küçüğünü” anlayabilme gücünden bile mahrumiyet bekler seni. “Nefisle mücahede” her işin başı.

Çünkü ikisi birbirini bütünleyici...