“Duruşunu bozmaman dileğiyle“ dedi, bir kardeşim.
Kardeşliğini bulunduğu camia, kurum, mezhep, tarikat, ya da cemaat ile sınırlı tutanlar, kardeşinin isminin hemen öncesine, bu olguları ekleyenler, en büyük (İslâm) çatının altında değişik çatılarda takılıp kalanlar, bir duruş sergilemek zorunda, haklısın! Oysa uhuvvetimiz, tek çatı altında olduğu sürece, hangi yöne duruş sergilesek değişen bir şey olmaz inşallah. Hani tam kâbe’nin içinde olup, namaza hangi yöne dursan bir şey değişmediği gibi…

“Gel benimle“ diyen kimsenin, seni götürdüğü yer direkt veya dolaylı yoldan Hakk ise, ne âlâ. Diğer yandan, bu yolculuk içinde isminizin başına bir ek getiriyorsa ve bu ek Müslüman kökünden daha önce geliyor, ve daha üste çıkıyorsa, daha fazla önemseniyorsa, adım atarken iyi düşünülmesi gereken bir yolun başındayız demektir. “Gel benimle“ diyen kişi bir tanıştırıcı rolünde değil mi?

Tanıştığın kimse için olumsuz ya da tereddüt içeren duyguların varsa, ona kızmadan önce tanıştıran kişiyi aklına getirip bir kez daha analiz yapmak, hem kendine hem de tanıştığın kimseye hakkaniyetli davranmak için verilen bir fırsat olmaz mı?

Su ile benzin, dikkatle bakılmadığında birbirine çok benzer, yangınına su taşıdığını zannettiğin karıncaya, daha da alevlendiğin için kızma! Su vazifesini her zaman yapar, taşıdığı(nı sandığın) şey hatalı değil, taşıyan hatalıdır.

“Tanıştığımıza memnun oldum” diyebilmen de tanıştıranın rolü çok büyük, tanıştırmadan önce ve tanıştırırken bıraktığı intiba, önyargıları belirler.
Aynı Ahmed’i 10 kişinin farklı farklı bilmesi, ona tanıtanla direkt alakalı değil mi?
Bilen, bildirenden, daha az mesul olmadığı gibi, bildiren de bilenden, daha az mesul değil!

Bilenin tek bildireni referans alması, makbul bir mazeret midir?

Âlimlerin sorumluluğunu, git hesap et!
Tanıştığımıza memnun oldum Allah’ım! Dedirtecek Âlimler gerek sineye.
(Bana tanıştıran Bediüzzaman Hz.’dır. Allah ebeden razı olsun. Şefaatine nail eylesin.)