Hiç sevmiyorum bu kırmızı ışıkları.

Hani insanın sevmediği kıl burnunda bitermiş ya, hep de ben geçerken yanıyorlar.

Ne güzel şöyle hep yeşil ışık yansa, hiç durmasam yollarda.

Kırmızı ışık hep başkalarına yansa.

Kırmızı ışıkları sevmiyorum.

Gerçi bana hep yeşil yansa başkalarına hep kırmızı yanmış olacak.

Muhtemel ki onlar da sevmiyorlar kırmızı ışıkları.

Onlar da durmadan geçmek istiyorlar.

E bide bana hep yeşil yansa ötekiler nasıl geçecek.

Saçmalıyorum sanırım.

***

İşte hayatta da hep yeşil ışıklar yansın istiyoruz.

Her istediğim hemen oluversin, istemediğim hiçbir şey olmasın istiyorum.

Her şey benim istediğim gibi gitsin hiç bozukluk, yanlış, hata olmasın istiyorum.

Hava hep güneşli, ılık olsun istiyorum.

Vücudum hep sağlıklı, Covid-19 benden uzak olsun istiyorum

Ama bazen tak diye kırmızı ışık yanıveriyor karşımda.

Ya tam da hızlanmışım geçecek, engelleri aşacakken olur mu bu şimdi diyorum.

Ama kırmızı ışık dur biraz diyor bana.

Bekle, dur, şu bitmek tükenmek bilmeyen koşuşmalarından vazgeç.

Biraz nefeslen, nereye, nasıl, niçin gittiğine bak biraz.

Yavaşla diyor hayat bana bazen.

Hız öldürür.

Hızlı yaşamak da bazen hiç yaşamamak anlamına gelir.

Hızlı trene hiç bindiniz mi bilmiyorum!

Dışarısını seyredemezsiniz. Evler, ağaçlar, dağlar, nehirler siluet şeklinde hızla geçip gider gözlerinizden. O an eşyayı göremez olursunuz.

Eskiden bir yerden bir yere gitmek seyahat etmekmiş. Yavaş yavaş, sindire sindire, özümseyerek giderdiniz.

Şimdi hayal meyal şekiller arasında kaybolup gidiyoruz.

Kaybolan görüntüler değil, biziz aslında.

Kırmızı ışıklara çok ama çok ihtiyacımız var.

Biraz durmalı ve düşünmeliyiz.

Covid-19 bir türlü durmasını, kendisini dinlemeyi bilmeyen, beceremeyen biz insanların; yeni, anlamlı ve keskin kırmızı ışığımız olabilir mi acaba!?