Kadir Mısıroğlu’nun Bediüzzaman’a Dair İddiaları-3 / Bediüzzaman Altın Zengini Bir Hain mi?
 
Kadir Mısıroğlu’nun Bediüzzaman hakkındaki en vahîm, en insafsızca iddiası; onun Sultan Reşad’ın Van Üniversitesi için tahsis ettiği 40.000 Reşad altınına el koyup hayatını o altınlarla idame etmesidir!

Bu para üniversite için tahsis edilmiş, fakat Birinci Dünya Savaşı sebebiyle buna imkân kalmadığından Bediüzzaman, kendisine teslim edilen bu paranın üzerine oturmuş, hayatı boyunca da kemâl-i âfiyetle yemiştir!

Bir kaç çeşidi bulunan Reşad altınlarının en küçüğünden hareketle bu tahsisatın büyüklüğünü anlamaya çalışmakta fayda var. Bu 40.000 altının yaklaşık ağırlığı 300 kg. Para cinsinden bugünkü değeri ise yaklaşık olarak 40.000.000 TL. Yanlış okumadınız: Kırk milyon lira...

Şimdi yüksek sesle düşünüp konuşmaya başlayalım:

1-300 Kg ağırlığındaki bu altınlar Bediüzaman’a İstanbul’da mı yoksa üniversitenin yapılacağı Van’da mı teslim edilmiş? Para Van’da kullanılacağına göre, kuvvetli ihtimal, bu paranın Van’da teslim edildiğidir. Devrin şartları göz önünde bulundurulacak olursa, bu paranın en iyi ihtimal ile trenle sevkinin yapıldığına hükmetmek gerekir. Herhangi bir yük olmadığına görü, yine akla yatkındır ki, bu altın yükü devletin emniyet güçlerinin zimmet ve koruması altında yapılmıştır.

Dünyanın en büyük arşivci devleti olup neredeyse ayağı kırık keçisinin veterinerlik kayıdlarını bile tutan Osmanlı’nın bu devir-teslim işini kayıdsız kuyudsuz yapmış olması beklenemez, değil mi? Mutlaka bir değil, bir kaç kayda Osmanlı arşiv ve defterlerinde rastlamak gerekir. El ve ayağının uzunluğu, deryalar kadar geniş derin tarih bilgisiyle tarihçimizin yapacağı en kolay isbat, bu evraklardan bir ikisini ibraz etmektir. Yok, şöhretli tarihçimizin böyle bir derdi yok, oralı bile olmuyor. Neyse, şimdilik işin bu kısmını geçelim, ama tekrar bir dönüşümüz olacak!

2-Bediüzzaman, çıkan savaşa Gönüllü Alay Komutanı olarak iştirak eder. Talebelerinin kahir ekseriyeti şehit düştükten sonra kendisi de Ruslara esir düşer. 1917 Bolşevik İhtilâli’nin sebebiyet verdiği kargaşadan istifadeyle firar edip İstanbul’a geri döner. İki satırla hulasasına çalıştığımız bu hercümerc devri yaklaşık olarak 5 yıl kadardır. Van, Rus istilâsı görmüş, Ermenilerce yakılıp yıkılmıştır. Sahi bu kıyamet yıllarında kendisi de esir düşmüşken Bediüzzaman’ın 40.000 altını neredeydi? Kime teslim etmişti? Nereye gömmüştü? Bu soruların da makul bir cevabı yok ama işin bu tarafı da Kadir Beyin zihni için hiçbir şey ifâde etmiyor!

3-Diyelim ki, nihayetinde Bediüzzaman, bin bir güçlükle muhafazasına çalıştığı altınlarına 1923’ün başlarında döndüğü Van’da bir daha kavuşmuş olup, Şeyh Said kıyamı sebebiyle sürgün edileceği 1926’ya kadar da altınlarının verdiği huzur içinde bir kaç yıl yaşamış olsun!.. Yahu ne yaşaması? O yılların şartlarında yaşanacak ne vardı ki? Üstelik sürgün edilmek üzere derdest edildiğinde Erek Dağında, Zernabat Suyunun yanı başındaki eski kilise harabelerinde inzivadadır. Bileği merhum Van Müftüsü Şeyh Maksud ile birlikte kelepçelenip hayatının bundan sonra son nefesine kadar devam edecek olan sürgün ve zindanları için sevkedildiğinde, bırakın 300 kg Reşat Altınını, iki kıyye yiyeceği bile taşıyacak durumda değildir. Bu paradan kendisini sürgüne gönderen ve devlet idaresinde acze düşen Ankara muktedirlerinin haberdar olmamasının imkânı var mı? Bu parayı Bediüzzaman’a hiç bırakırlar mı? Bulmak için çırpınıp durmaz, işkenceler altında Bediüzzaman’ın hayatını bitirmezler miydi? Kadir Beyin zihnini bu abes(!) sualler de meşgul etmiyor, maalesef!

4-Diyelim ki, Ankara, sağır ve kördü. Hiçbir şekilde böylesi büyük bir paranın varlığına dair hiçbir bilgiye sahip değildi. Dedikodusunu bile duymamıştı. Peki Burdur’da başlayıp son nefesine kadar hayatı tarassud altında, sürgünlerde ve hapishanelerde geçen; çoğu zaman evinin yakınlarında uçan kuşların bile takibe alındığı bu rezil ve alçakça hayat şartlarına mahkum edilen Bediüzzaman, bu paraları Barla’ya, Kastamonu’ya, Emirdağ’a, Isparta ve diğerlerine nasıl taşıdı, nasıl gizledi, nasıl muhafaza etti? Bunlar da şöhretli tarihçimizin hiç bir şekilde kafa yormadığı hususlardır. Geçiniz...

5-Neredeyse aç yaşadığı, hiçbir masraf yapmadığı, sırtında yetmiş yamalı bir cübbe ile yıllarını geçiren Bediüzzaman, bu paraları ne yaptı? Hayat tarzına bakarsanız üç beş altınını bile harcamış olmasına imkân yok. Molier’in cimrisinden daha cimri olduğu kesin. Takva falan demeyin, ömrünü haram altınlarla geçirenin takvası olmaz. Evet basbayağı dünyanın en cimri adamı olmalı... Peki ne oldu bu paralara? Kadir Beye sorarsanız, paralar Hüsrev Altınbaşak’a kalmış, o ve yanındakiler de bu para ile bugünkü Hayrat Vakfı’nı kurmuşlar.

Hüsrev Abi, hiç şübhesiz Hz. Üstad’in en mühim talebelerinden bir zât. Fakat Bütün Nur talebeleri bilirler ki, Hatt-ı Kur’an’ı muhafaza meselesinde üstadıyla bile ters düşmüş, daha Bediüzzaman hayatta iken yolunu ayırmıştır. Bu bahse girecek değilim ama şunu ifade etmek için mecbur kaldım: Bediüzzaman bu paraları talebelerinden birisine teslim edecekse o günün şartlarında Husrev Abiye düşmezdi. Ya çok daha önceden kendisinde hiçbir hak dâvâ edemeyecek şekilde bırakmış olması lâzım, ya da hikâye işte... Neyse, diyelim ki doğru olsun, bu göz kamaştırıcı servet Husrev Abiye kalmış olsun. İyi de, Hayrat Vakfı'nın yıllardan beri devam eden akarına rağmen, bu günkü değeri bile bu paranın onda biri yoktur. Varsa, idarecileri cevab verebilirler... Hiç şübhesiz işin bu tarafı da tarihçimizi alâkadar etmiyor.

6-Bu çerçevede bilmecburiye, Kadir Mısıroğlu’nun iddiası istikametinde bir değerlendirme de Bediüzzaman için yapmaya mecburuz. Herkes gibi fakir de, Bediüzzaman’ı, ömrünü mukaddesat, ümmet, vatan ve millet uğrunda fedâ etmiş; hayatı bu istikamette yürümek istediği için çile ve ızdırablarla cehenneme çevrilmiş; buna rağmen bin yıllık İslâm fetretini bitirebilecek -Kur’an’ın en parlak bir tefsiri olan- Risâle-i Nur Külliyatını telif etmiş, Nurculuk hareketi ile İslâmî hayatın ihyasına çalışmış, milyonlarca insanın imanlarının kurtulmasına vesile olmuş büyük bir şahsiyet, bir mü’min ve Müslimdir.

Yazık ki; Kadir Bey, hayır, diyor! Ya? Tarihçimize göre Bediüzzaman, devletin kamu faydasına, kamu malından bir üniversite kurmak için kendisine teslim ettiği 40.000 altını ömrü boyunca zıkkımlanmış, emanete hıyanet etmiş bir hain ve alçak bir mücrimdir! Herhangi bir vicdan, herhangi bir şuurun kabul edebileceği bir şey mi bu iftira? Kadir Bey, ya bu iddia için nedâmet gösterip ömrünün bundan sonrasını tövbe istiğfarla geçirmeli, ya da en yakın bir ruh hastalıkları hastahanesine yatmayı kabul etmelidir...

7-Mücrim ve hain sadece Bediüzzaman mı? Bu garib iftirayı kendisine Eskişehir hapishanesinde anlattığını söylediği Husrev Abi de en az Bediüzzaman kadar emanete hıyanet etmiş bir hain, bir mücrim durumuna düşmüyor mu? Tuhaf olan şu: Nemika Sultan ziyaretinde tek ve ölü bir şahide istinad eden Kadir Bey, bu dehşetli iftirada da aynı şeyi yapıyor. Tek şahidi var: Husrev Altınbaşak. Maalesef o da yaşamıyor. Başka şahit? Yok... Peki niçin sadece sana, niçin başka hiç kimseye? Hem ne münasebetle, niçin hapishane koğuş veya hücresinde sadece ikiniz varsınız? Maalesef, Kadir Bey bu suallerin cevabını vermeye de tenezzül etmiyor...

8-Peki hakikat ne? Kaynaklarda teferruatları ile kayıtlı, defalarca araştırmalara mevzu teşkil etmiş hadisenin hülâsası çok kısa: Bediüzzaman Sultan Abdulhamid’in iktidarından beri Van’da Medresetüzzehra adıyla bir Üniversitenin kurulması için uğraşmaktadır. Merhum Sultan Reşad bu üniversitenin kurulması için 19.000 altın tahsisat emri verir. Bunun sadece 1000 altını 1913’te temel atma merasiminde kullanılmak üzere Van Valiliğinin emrine gönderilir. Pek tabiî büyük devlet olmanın gereği olarak da bu bin altının kaydı arşivlerdeki yerini alır.  Bu vesikayı da Müfid Yüksel kardeşimiz arşivlerden çıkarıp neşretti. RisaleHaber’in arşivlerinde de bulabilirsiniz.

Hulâsa-i kelâm, seksen küsur yaşına gelmiş, bir çok hususta takdirlere mazhar olmuş, benim de bilhassa Kamal Atatürk ve icraatlarına karşı gösterdiği direnç sebebiyle duacısı olduğum Kadir Mısıroğlu, bu dehşetli vebal ile âhirete gitmeyi göze almamalı, sebebi ne olursa olsun içine düştüğü bu vartadan kurtulmak için nedâmet gösterip, kendisine çok da yakışacağını düşündüğüm gür bir sada ile Bediüzzaman, Nur Talebeleri ve bütün Müslümanlardan özür dileyip helallik istemelidir...