İstanbul Yedi Tepe olarak anılır yedi tepe üzerine kurulmuştur, yedi rakamı efsane , ütopya , sihirli bir rakamdır.Osmanlı padişahları yaptırdıkları camileri tepelere inşa etmişlerdir.

 

Yahya Kemal Süleymaniyede Bayram Sabahı şiirinde camiinbir tepeye nasıl yerleştirildiğini anlatır:

Ordu milletlerin en çok döğüşen en sarpı

Adamış  sevdiği Allah’ına bir  böyle yapı

Ern güzel mabedi olsun diye en on dinin

Budur öz şekli  hayal ettiği mimarinin

Görebilsin diye sonsuzluğu her yerden iyi 

Seçmiş İstanbul’un ufkunda bu kudsi tepeyi 

Taşımış harcını gazileri serdarıyla 

Taşı yenmiş  nice bin işcisi  mimarıyla 

Hür ve engin vatanın  hem gece hem gündüzüne 

Uhrevi bir kapı açmış  buradan gökyüzüne 

Ta ki geçsin  ezeli rahmete ruh orduları.

 

Yavuz Sultan Selim Han Hazretleri sefere giderken bir tepeye bir camii  ısmarlar, “nasıl olsun sultanım” derler, hiçbir şatafat düşkünü olmayan sultan çok fazla beyanda bulunmaz. Yavuz Sultan Selim Camii öyle yapılır, en mütevazi sultan camiidir. Ama insan orada Yavuz’un bahadır ruhunu hisseder, o sadelik ile Sultanın ruhu buluşmuştur, orada bir de medfeni mubareki vardır, üstünde “ilahi padişahlık sana yakışır, sensin padişahlar padişahı” diye bir şiiri vardır. Yavuz gözü yaşlı bir padişahtır, abiddir, salihtir, velidir, inandığı şeyi gerçekletirmede de harika bir sebata ve kararlılığa sahiptir. 

 

Bediüzzaman Yavuz’u sever, onun İslam birliği idealini ve dikenlerden ülkeyi koruma felsefesini takdir eder, zaman zaman yakaza buluşur ve islamın mukadderatını konuşurlar. Bir talebesine “Biz farklı düşünüyorduk, o bizi ikna etti” demiştir. Bediüzzaman da İstanbul’un tepelerinden özellikle Yuşa Tepesi ve Camlıca tepesini sever, gariptir dağ bulamadığı yerde tepelere koşar oralardan bakar dünyaya. Fikir ve sanat dünyamımızın bu büyük dağının ruhu dağlarda teneffüs eder, tepelerde teneffüs eder.

 

Yuşa tepesindeki bir macerasını anlatır. “Bundan yirmi beş sene evvel İstanbul boğazındaki Yuşa Tepesinde dünyanın terkine karar verdiğim bir zamanda, bir kısım mühim  dostlarım beni dünyaya eski vaziyetime döndürmek için yanıma geldiler. Dedim yarına kadar beni bırakınız, istihare edeyim, sabahleyin kalbime bu iki levha hutur etti, şiire benzer fakat şiir değiller. O mubarek hatıranın hatırı için ilişmedim. Geldiği gibi muhafaza edildi.” 

 

Bu gördüğüm redifli şiir onun dünyaya bakış açısını ortaya koyar.

 

Beni dünyaya çağırma ona geldim fena gördüm

Dema gaflet hicab oldu ve nur u Hak nihan gördüm 

Bütün eşya-yı  mecudat  birer fani muzır gördüm

Vücud desen onu giydim ah Ademdi  çok bela gördüm. (Sözler)

 

Bu yıllar siyasetten çekilip, kendini ahirete verdiği yılların başlangıcıdır. Yönetime verdiği bir dilekçede hayatını bir sinema gibi anlatırken yine o yıllara temas eder. “Dünyadan tamamen yüz çevirdim ve kendi ıstılahıma göre  Eski Said’i gömdüm. Büsbütün ahiret ehli  Yeni Said olarak dünyadan elimi çektim. Tam bir inziva arzusu ile İstanbul’a Yuşa tepesine çekildim.“ (Şualar)

 

O zaman Darül Hikmet ül İslamiye azasıdır, pek büyük bir şöhrete sahiptir, ama o şöhrete bedel yalnızlığı seçmiştir.

Yalnızlık ve tepeler, dağlar Bediüzzaman’ın ruhunun sığınağı olan mekanlardır. Yine yuşa tepesinde yalnızlıkla ruhunun istirahat aradığı söyler. Umumiyetle insanlar yalnız kalınca bir topluluğa katılarak rahat ettiklerini sanarlar, Bediüzzaman gibiler ise yalnızlıktan üretici bir güç alırlar, psikanalistler de yalnızlığın üretici insanlara üretim mekanı olduğunu söylerler. Mevlevi itikafında yalnızlık, itikafta yalnızlık, peygamberlerin dağlardaki yalnızlıkları Bediüzzaman’ın dağlardaki yalnızlıkları hep üretici doğurgan yalnızlıklardır. O halini anlatır. ”Bir zaman ihtiyarlığımın mebdeinde  bir inziva arzusu ile İstanbul’un Yuşa Tepesinde  yalnızlıkla ruhum bir istirahat aradı. Birgün o yüksek tepede  daire-i ufka etrafa baktım. Gayet hazin ve rikkatli bir levha-i zeval  ve firakı ihtiyarlığın ihtarı ile gördüm. Seçere-i ömrümün kırk beşinci senesi olan kırk beşinci dalındaki yüksek makamından ta hayatımın aşağı tabakalarına göz gezdirdim. Gördüm ki o  aşağıda her dalında her bir senenin zarfında sevdiklerimden ve alakadarlarımdan  ve tanıştıklarımdan hadsiz cenazeler var. Ve o firak ve iftiraktan gelen  gayet rikkatli bir manevi teessürat içinde Fuzuli-i Bağdadi gibi  müfarakat eden  dostları dünüşerek enin edip; 

Vaslını  yadeyledikce ağlarım

Ta nefes varsa kuru cismimde feryad eylerim diyerek bir teselli bir nur, bir rica kapısı aradım.Birden ahirete iman nuru imdada yetişti, hiç sönmez bir nur , hiç kırılmaz bir rica verdi.” (Lemalar)

 

Yuşa Tepesi İstanbul’un uzağında Beykoz taraflarında bir tepe,orada bir peygamber yatar, mesire yeri ve ziyaretgahtır. Mezarı çok büyük bir peygamberdir.

 

Bediüzzaman’ın ruhunun bir başka teneffüs noktası  Camlıca Tepesidir.

Rusya esaretinden sonra Bediüzzaman yeğeni ile birlikte Çamlıca’da oturur. Bu iki tepede sakin olması hep aynı yıllara rastlar, önce Çamlıca’da oturur, daha sonra Yuşa tepesine sığınır, orada ruhu teneffüs etmek ister. Bu iki tepedeki hayatı intibah yıllarıdır, intibahkarane cümleler kullanır, dünyadan iğrenen ve kaçan bir dil  kullanır. ”Esaretten geldikten sonra  İstanbul’da Çamlıca tepesinde bir köşkte  merhum biraderzadem Abdurrahman ile beraber oturuyorduk. Bu hayatım  hayat-ı dünyeviye  cihetinde bizim gibilere  en mesudane bir hayat sayılabilirdi. Çünkü esaretten kurtulmuştum; Dar ül Hikmette  meslek-i ilmiyeye  münasip en ali bir tarzda neşr-i ilme muvaffakiyet vardı. Bana teveccüh eden haysiyet ve şeref , haddimden çok fazla  idi . Mevkice  İstanbul’un en güzel yeri olan Çamlıca’da oturuyordum.Herşeyim mükemmeldi. Merhum biraderzadem  Abdurrahman gibi  gayet zeki, fedakar, hem bir talebe, hem hizmetkar, hem katip, evlad-ı maneviyem beraberdi. Dünyada herkesten ziyade kendimi mesud bilirken, aynaya baktım, saçımda sakalımda beyaz kılları gördüm. Birden esarette  Kosturma’daki camideki intibah-ı ruhi yine başladı . Onun eseri olarak kalben merbut olduğum ve medar-ı saadet –i dünyeviye  zannettiğim halatı esbabı tetdike başladım. Hangisini tetkik ettimse , baktım ki çürüktür ,alakaya değmiyor,aldatıyor.” (Lemalar)

 

Burada kafasını yoklar dini bilimler ile felsefeyi birlikte okuduğundan, felsefi meseleler ruhunu çok kirletmiştir, manevi terakkisine engel olmuştur, Kur’an’ın kudsi hikmeti yardımına koşunca felsefenin kirlerinden kurtulmuştur.” Şaşaalı ve zahiren tatlı  ve süslü İstanbul’un dünyevi hayatından” nefret eder. Yahya Kemal de Çamlıca’yı sever, hatta ıstanbulun tepelerini sever ve tepe ile başlayan iki şiir yazmıştır, onun hayatına da hüzün hakimdir, evlenmemiştir, kendini tabiatın ruhani hazlarına verdiği gibi başka hazlara da kaptırmıştır. İki zatın ortak bir noktası Yavuz Sultan Selim sevgisidir. Her ikisi de müceddid olduğuna inanırlar. Selimname isimli eserinin başında bir müceddidin ülkeyi  yenilemeye göndilmesini için arştaki kararı anlatır.Bir Tepeden  ve Bir Başka Tepeden şiirlerinde İstanbul’a tepeden bakar.

 

Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul

Görmedim gezmediğim sevmediğim hiçbir yer

Ömrüm oldukca gönül tahtıma keyfince kurul

Sade bir semtini sevmek bile bir ömre değer

Nice revnaklı şehirler görülür dünyada 

Lakin efsunlu  güzellikleri sensin yaratan

Yaşamıştır derim en hoş ve uzun rüyada 

Sende çok yıl yaşayan  sende ölen sen de yatan.