Yetişti zamanında, Üstadın yardımına,
Isparta Kahramanı; yakıştı Ünvanına.
  
Isparta Kahramanı, Nurun Hizmetkârıydı,
Risale-i Nurların, Kalem-i Kibarıydı.
 
Zindanlarda beraber yattı Üstadım ile;
Beraberce çekildi, çekilmez onca çile.

 
Tevafuklu Kur’an’ı yazdı bilmem kaç kere,
Tamamlayarak gitti, o dönülmez sefere.
 
Altın kalemiyle O; Başak verdi boy verdi,
Nurculuk Tarihine; Sadâ verdi, soy verdi.

O Altın kalemiyle, geçti Nur Tarihine,
Kur’ân ve de Risale, Nur sundu Vechesine.
 
İki yüz on dört yerde, Risalede adı var,
Bitmeyen sermayesi, Hatt-ı Kur’ân ona kâr.
 
“Yüz Şeyhülislâm kadar Hizmeti var Kur’ân’a,”
  Risaleler yazarak, Nurlar sundu zamana.
 
Kur’ân’ın hurufunu korudu ve koruyor,
Osmanlıca okullara, ders olarak giriyor. 

Ağbeyim vazifeli; Hatt-ı Kur’ânMuhafızı,
Dinmedi hiç içinde, iz bırakan bu sızı.

   
“Isparta Hayatımı Hüsrev yazsın,” demişti,
“Kastamonu’yu; Mehmet Feyzi’ye” söylemişti.
 
Böyle demişti Üstad, iltifat eyleyerek,
Hattını çok beğenip, tebrikler söyleyerek.

“Hüsrev Kardeşimin, olsa da; bin kusuru, 
 O’nun aleyhinde bulunmaktan korkarım.”

“Hüsrev’in gizli-açık aleyhinde bulunmak, 
Risale-i Nur’un, aleyhinde bulunmaktır.”
 
“Kur’ân’ın altın anahtarı Hüsrev’in kalemi,
Sevindirir bizi, Melekleri, Ruhanîleri.”
 
Üstadımın dilinden bunca Medihli sözler,
Bu sözlerin üstüne; söz diyemeyiz bizler.

Hayatında dört kere, ölümden döner kendi,
Üstada hazır eder, Rabbim bu civanmerdi.

Manevî haber almış; geliyor diye Hüsrev,
Üstad da çıkmış yola; geride kalmış her şey.
 
Buluştular; Karacaahmet Sultan Türbesinde,
Her şey yeni başladı; Üstadın gölgesinde.
 
“Gül-şen-i Mehdi’nin, Gül Fabrikası Serkâtibi,”
Böyle demiş Üstadım, böyle kurmuş tertibi.
 
Allah’ım rahmet etsin; hem Üstada, hem Sana,
Sizin Eserleriniz, Rehber olur cihana.