Türkiye, belli prensiplere oturtulmuş ve İttihad-ı İslâm'a çekirdek teşkil edecek sağlam bir metin çerçevesinde İslâm ülkeleri ile önce ikili ittifaklar yapmalı.

Meselâ ilk etapta Pakistan'la yapılmalı. Pakistan aynı metni esas alarak Endonezya ile ittifak imzalamalı. Endonezya Mısır'la; Mısır Suud'la...

Birkaç yıl zarfında bu ortak metin İslâm ülkeleri arasında bir ittihad zemini meydana getirecektir. Sonrasında aynı metin çerçevesinde daha büyük ittifaklara rahatlıkla geçiş yapılabilir. Niha-i noktası bütün İslâm ülkelerini havi, göz kamaştırıcı bir birlik olur.

Bu, gerçekleşmesi imkânsız bir rüya değil, aksine rahat tırmanılabilecek büyük bir zirve, kolay kazanılabilecek bir zaferdir. Şartlar da, zaman ve zemin de bunu âmirdir. Bu büyük maksada çalışmak, bu saâdetli hedefe yürümek aklın gereğidir.

Görmüyor musunuz ki, Filistin gibi küçük ve zayıf bir ülkeye bile küfür dünyası birlik hâlinde yekvücud olarak taarruz edip, zulmün en dehşetlisini, gözünü kırpmadan irtikab ediyor.

Filistin, tasvirine çalıştığım ittifakın çatısı altında olsaydı bugün yaşadığı mezalimi yaşar, parçalanmış bebeklerine feryad ü figân ettiği elim vaziyete düşer miydi?

Filistin'in yaşamakta oldukları, Türkiye dahil, bütün İslam ülkeleri için yakın ve kuvvetli ihtimaldir. Bu büyük ve ciddi tehlikenin tek istisnası, elinde bir miktar nükleer güç bulunan Pakistan'dır. Gerisinin âkıbeti Filistin'den farklı olmaz, olmayacaktır...

Zamanın akıl ve şuuru Üstad Bediüzzaman, yüz yıl önce, idamla yargılandığı bir mahkemede; "Bu zamanın en büyük farz vazifesi ittihad-ı İslâmdır." diye haykırıyordu. Yıl 1909... Bu farz vazife riayet görmeyince Osmanlı çöktü. İslâm ülkeleri tesbih taneleri gibi dağıldı.

Kamal Atatürk, bir daha bir araya gelmelerini imkânsızlaştıracak adımı, gözünü kırpmadan atıp Hilâfeti kaldırdı. Bu elem verici zemini İnkılâblarla tahkim ve takviye etti. Milletin değerleri, inancı ve tarihi tahrib edildi; zihni işgal edildi nesillerin.

Bir fecir, bir saâdet istiyorsak tek şartı var: İttihad-ı İslâm'a yürümek!...