Rize, özellikle manevi hayatımızda ayrı bir yere sahip. 1974-1977 arasında Rize Öğretmen Lisesinde okurken, bir sevk-i İlâhi ile Nurları tanımıştık. Hâliyle nur hizmetinde ilk hatıralarımız da orada şekillenmişti.

Bizzat kendisinin ifadesiyle "Kur'an meali okuyarak Maocu komünist oldum." diyen hemşerimin sualleri karşısında bunalmış, müftülüklere uğramış; fakat cevap alamamıştık. Bir çıkış yolu arıyorduk. Bu arayışlarımız bizi, suallerimizin cevaplarını alabileceğimiz insanlarla tanışmaya ve bu zeminlerle buluşmaya sevk etti. Macera-yı hayatımı şimdi düşünüyorum da hiçbir şeyde tesadüfün olmadığını daha iyi anlıyorum. Daha çocukluk yıllarımdan beri sanki özel bir yönlendirmeyle Risale-i Nur'a doğru sevk edilmişiz.

Kaderin ince sırlarına biraz uzaktan bakınca, asıl sebeplere akıl erdiremediğimiz için, hikmet ve sebebi bilinmeyen işlere, gafletten kaynaklanan bir nazarla kolaylıkla tesadüf namını verebiliyoruz. Fakat hiçbir şeyde tesadüf yoktur. Kendi seçimimizle olan fiillerimizde zaten tesadüf yok. Onun dışındaki hayat hikâyemiz ise, bir dest-i kudret ve hikmet altında cereyan ettiğinden, kitabet-i kudret ve hikmet sayfalarını ya okuyamıyoruz ya da çok sonra anlıyoruz veya hiç anlayamıyoruz.

Sonradan düşündüğümde, iki önemli trafik kazası olmak üzere başımızdan geçen diğer bazı önemli olayların sebep ve neticelerini çok iyi anladığımı söyleyebilirim. Kaderde saklı ince sırların arasında kolayca görebildiğimiz; ya bir kefaret vardı ya da önemli ikazlar gizliydi.

Rize'den başladık, yine Rize ile devam edelim. Liseden sonra, üniversite için Trabzon'a geçmiştik. Ama Rize'yle de sıkı irtibatımız sürüyordu. Trabzon'dan Rize'ye giderken çoğu ilçeye uğradığımızı, bazen de yorgunluktan çenemizi açamaz hale gelmemize rağmen, Rize'de dersanede kalan liseli öğrencilerle buluştuğumuzda, onlarla heyecanlı dersler yaptığımızı hiç unutamam. O dönemde Rize'de üniversite yoktu. Dershanede, liseliler kısmen de ortaokul öğrencileri kalırdı.

Uzun süre dostluğumuz, fikir ve mesai birlikteliğimizin devam ettiği fakat sonrasında "mukteza-yı hâli eksik ve hatalı değerlendirmekten" kaynaklanan, Nurların içtimaiyata tatbik-i nazariyesinde anlaşamadığımız Ali Ferşadoğlu kardeş de o dönemde Rize'de dershanede kalıyordu. Çok sıkı ve istifadeye medar programlarla gençlerin yetişmesinde gayreti vardı gerçekten. Biz de Trabzon'dan gider destek vermeye çalışırdık.

Rize'nin ilçeleriyle de ilgiliydik, ilçe derslerine uğramaya çalışırdık. Fakat köylerine pek uğrayamamıştık. Rize'nin köyleri ile ilk irtibatımız 1995'te oldu. Biz Trabzon'daki arkadaşlarla yaz okuma programı için müsait bir mekân ararken, kadim dostlarımız Toprak ailesinin Rize'deki iş yerine uğramıştık. Ve bu konuda destek istemiştik. Hizmet ve gönül insanı İshak Toprak kardeş, kendi köylerinde Kur'an kursu olduğunu ve orada böyle bir programın yapılabileceğini bize iletince, birlikte köye Kur'an kursuna gittik. Yoğun programların olduğu kursta, okumanın zor olduğunu anlayınca, İshak kardeşe, karşıda görünen üç katlı evin kime ait olduğunu sormuştuk. Evin kendilerine ait olduğunu öğrenince de doğrudan o eve gitmiş ve programı bu evde yapmak istediğimizi iletmiştik. İshak Toprak kardeşin rahmetli annesi bir müddetliğine evi bize bırakmış ve Rize merkezdeki evlerine inmişti. Hem o sene hem sonraki sene, o evde yaz okuma programları yapmıştık. Cennet misal manzaraların eşliğinde bol okumalar yaptığımız o mekânda şimdi Toprak ailesinin ilave, okuma programına da çok müsait mekânları da oldu.

Buradan da sözü Yenigüzelköy Kur'an Kursuna getirmek istiyorum. Köye uğradığımızda, her hafta köyün camisinde yapılan derslere katılmaya çalışırız. Bu sefer, bu dersleri Kur'an Kursuna da taşıdık. Ramazan öncesi ve sonrası özellikle kurs öğrencilerinin ve köy halkının da katıldığı dersler yapıldı. Kursun başkanı eski muhtar Hüseyin Bey, yine kursun hocası Hüseyin hocamız, kursun yanındaki cami imamı Muhammed hocamızın samimi teşvik ve iştiyakları, derslere ayrı bir renk kattı ve katıyor.

Yapılma planının olduğunu öğrendiğimiz ve tek eksiğinin asansör olduğu kursumuzda hem okullarda okuyan hem de hafızlık yapmaya çalışan ortalama yüze yakın öğrenci var. Ama maşallah iştiyak da yüzde yüz. Sohbetin her bir satırı atlanmadan dinleniyor. Biz bitirmesek, saatlerce dinlemeye hazır iştiyaklı genç beyinler var. Hayatın içinden ve akla dokunan izah ve ispatlara muhtaç olunduğunu anlıyoruz bu iştiyaktan. En fazla da gönülleri harekete geçiren mütevazı yaklaşımlar, simalarda bambaşka bir parıltıya vesile oluyor.Yaşadığını anlatmak, anlattığını yaşamaya çalışmak, en fazla ihtiyacımız olan eksiğimiz.

Bu fakire göre, Birinci Söz İslamiyetin özeti; 23. Söz insanın saadet kodlarının manifestosu; Altıncı Söz ise, bir yol haritası niteliğinde. Sohbetler ve derslerde daha çok bu risalelerin etrafında geziyoruz. Her zeminde ve zamanda rehber niteliğindeki bu Risalelerin üzerinde ne kadar durulsa sezadır

Kurs öğrencilerinin sualleri ayrı bir renk katıyor derslere. Bu son derste bir kardeşimiz "Allah'ın bizim ibadetimize ne ihtiyacı var?" diye sordu. Açtık yerinden 23. Lem'a Tabiat Risalesinin sonundan aynı sualin cevabını yerinden okuduk. Tâ geçen asrın ilk döneminde sorulan bu sualin vakti geçmemiş demek ki. Sonsuz rakamından bir veya trilyon çıkarmanın farkı var mı? Yok. O hâlde bütün sıfatları sonsuz olan Cenab-ı Allah'ın bizim ibadetimize ihtiyacı düşünülebilir mi? Evet bir ihtiyaç var ama bu ihtiyaç Allah'a değil bize bakıyordu.

Bir kardeşimiz de Âdem Aleyhisselam'ın yasak ağaçtan meyve yemesi ve sonuçta da insanın cennetten dünyaya gönderilmesi yani indirilmesi meselesini sordu. Bu uzun ve derin meseleyi bir sonraki sohbete bıraktık ve bir daha buluşmak üzere sözleştik.

Evet dostlar, ihtiyaç çok ama iştiyakımız az. Zamanın saniyelerini ademin elinden kurtarmak ve şevke medar hizmetlere koşmak veya koşturmak cennetasa bir lezzete medar oluyor gerçekten.

Selam ve dua ile.