Esed rejimi, 6 yıl önce Halep il merkezinin doğu mahallelerinde yaklaşık 300 bin sivili 4 ay askeri kuşatmada tutmuştu. Suriye iç savaşının neden olduğu en büyük insani kriz haline gelen kuşatma, Türkiye'nin girişimleriyle 13 Aralık 2016'da ilan edilen ateşkesle son bulmuştu. Türkiye ve Rusya, yerel nüfusun tahliye edilmesi için anlaşmış, 15 Aralık'ta ilki gerçekleşen tahliyeler, 22 Aralık'ta sona ermişti.

Suriye'de, 6 yıl önce rejimin kuşatmaya aldığı Halep'ten tahliye edilerek, İdlib'deki zorla yerinden edilenlerin sığındığı kamplara yerleşen siviller, savaş uçaklarının ani ve şiddetli saldırı anlarını, aç kaldıkları günleri halen hatırlarken, memleketlerinde huzur içinde yaşadıkları günlere hasret duyuyor.

Tahliye edilen 45 bin civarındaki Halepli sivil, memleketlerinden uzakta geçirdikleri yılların ardından doğup büyüdükleri topraklarına geri dönebilmenin umuduyla yaşıyor.

"EKMEK TEMİN EDEMEYİNCE AĞLAYARAK EVE DÖNÜYORDUK"

Zorla yerinden edilen sivillerden, 6 çocuk annesi Hamide Sevvas, AA muhabirine, Esed rejiminin, Halep halkını kuşatma altında tutarken ekmek, su ve elektrikten mahrum bıraktığını söyledi.

Çocuklarına ekmek götürebilmek için gece saat 2'de ekmek kuyruklarında beklediklerini ifade eden Sevvas, "Ekmek temin edemeyince ağlayarak eve dönüyorduk. Çünkü çocuklarımıza yedirecek başka bir şey bulamıyorduk." dedi.

Yaşadığı acı günleri aklından çıkaramadığını belirten Sevvas, "Ailemizi Allah kurtardı. Çocukların gözümüzün önünde öldüklerini görüyorduk. Kızımı okuluna göndermediğim bir gün (okula) savaş uçağının saldırısında onlarca çocuk ölmüştü." diye konuştu.

Kızının, okuldaki arkadaşlarını kaybetmesinin ardından travma yaşadığını dile getiren Sevvas, "Kızım arkadaşlarını hatırladığında sinir krizi geçiriyor. Ağlıyor, gülüyor. Ne yaptığını bilmiyor. Evimizi terk edecek paramız yoktu. Biz de saldırı altında yaşamaya devam ettik." ifadesini kullandı.

ÖLEN OĞLUMU 7 SAAT KUCAĞIMDAN İNDİRMEDİM

Bulundukları binaya yapılan uçak saldırısında 7 yaşındaki oğlu Muhammed'i kaybeden Sevvas, o günü şöyle anlattı:

"Bayram sabahı bayramlık elbisesini giydi. Saçını tarayıp aşağı indikten sonra uçak, bulunduğumuz apartmana saldırı düzenledi. 'Bizi nereye bıraktın gittin Muhammed?' diye bir ses duydum. Ölen oğlum Muhammed'i, eşimden aldım. Öldüğünden emindim kulaklarından kan geliyordu. 7 saat kucağımdan indirmedim. Herkes yere bırakmam için yalvarıyordu. Ona doymak istedim. 3 oğlum vardı, Allah birini aldı. Ona istediklerini alamadığım için özür diledim. Beni affetmesini istedim."

Oğlu Muhammed çiçekleri çok sevdiği için İdlib'de yerleştiği evin bahçesine çiçek eken Sevvas, "Bahçedeki çiçeği koparmak veya koklamak isteyenlerden oğlumun ruhuna Fatiha okumasını istiyorum. Gülleri görünce, oğlumun 'Bu güller senin sözlerin gibi' demesi aklıma geliyor. Bahçedeki çiçeklerle oturup konuştuğumda yakınlarım tarafından eleştirilere maruz kalıyorum. Beni eleştirilenlere 'Bu güller bana oğlumu hatırlatıyor' diyorum." dedi.

Sevvas, "Tek isteğim ölmeden önce toprağını öpmek. Oğlum Muhammed'in oyun oynadığı parkı ziyaret etmek. Ama rejimin zulmünün çatısı altında değil. Çünkü oğlumu öldürenleri, 6 yıldır beni ağlatanları affetmem mümkün değil." sözlerini sarf etti.

Geçim sorunları da yaşayan iç savaş mağduru Sevvas, "Çocuklarımın doktor veya mühendis olmalarını isterdim ama okutamadım. Burada yaşam koşulları çok zor. Çocuklarım için hiçbir şey alamıyorum. Burada bir işçi günlük 50 TL kazanıyor, hiçbir şeye yetmiyor." diye konuştu.

aa