"Osmanlı İmparatorluğu"nu dağıtmak için bu imparatorluğun değişik uluslarına birer Ergenekon sızdırmışlardı.

Şimdi dünyanın istisnasız her yerinde halklar kendi Ergenekonlarından kurtulmaya çalışıyorlar.

"Ergenekonlar" ve "dünya sistemi" iç içe geçmişti 20. Yüzyılın ortalarından itibaren.

"Soğuk Savaş" döneminde "güvenlik" üzerine oturtulan rejimler 1990'lardan itibaren bir çözülme sürecinde.

En hızlı çözülme Doğu Avrupa rejimlerinde gerçekleşmişti(Batı Avrupa sağlamcıdır çünkü).

Orta-Asya Türki cumhuriyetlerde ise eski dönemden kalma otoriter liderler söz sahibi.

Onların da kendilerine göre Ergenekonları var.

Kuzey Afrika'daki diktatörlük rejimleri 20 yıllık gecikmenin ardından birer birer çözülüyor şimdi.

Suriye'nin bir "Nusayri Ergenekonu", İsrail'in bir" Siyonist Ergenekonu", Pakistan'ın bir "Peştun Ergenekonu" var, Hindistan'ın da bir "Hindu Ergenekonu" var.

Türkiye kendi Ergenekonundan sivilleşmeyi sağlayarak büyük ölçüde yakasını kurtarmayı başardı.

Her etnik topluluğa bir Ergenekon verdikleri gibi Kürtlere de bir "Kürt Ergenekonu" dayattılar.

Aslında bütün bu Ergenekonlarla etnik toplulukların organik bir ilişkisi de bulunmuyor.

Bu Ergenekonlar efsanede yer aldığı biçimiyle birer "çıkış yolu" değiller, birer "kapanlar".

Kapanlar içine aldığı unsurları diğerlerinden ayrıştırıp vuruşturmaya yarıyor sadece.

Her halk kendi Ergenekonu'ndan kurtulmadıkça huzura ve barışa kavuşamaz.

Bir de dünya sistemine musallat olmuş "küresel Ergenekon" var.

Amerika dahil küresel aktörler de ülkeleri kapanlamak için icat ettikleri bu Ergenekon'dan kurtulmaya çalışıyorlar.

Çünkü "Küresel Ergenekon düzeni"yle işler yürümüyor artık.

Mücadele farklı şekillerde ve farklı içeriklerle her yerde devam ediyor.

Gerçek çıkış yolları ise büyük fikirleri, büyük buluşmaları ve büyük anlatıları bekliyor.

Yenişafak