İnsan denen muamma, içinde neler saklar?
Gülen yüzü bir maske, ardında haset yatar.
Kırılırken bir söze, bir tavra ve edaya,
Zehir uçlu hançerle, öfke kusar yaralar.

Her susuş bir çığlıktır. Kayboluşta sitem var,
Ferasetli olanlar, kin güdene kan ağlar.
Okusada Kur'anı, ayetlerden ders almaz,
Nefse "temiz" diyerek, şeytanına gül atar.

Yol uzundur hem çetin, sağı-solu tuzaklı,
Ey mü'mine kin duyan!...Kim veriyor bu aklı?
Muhammed'i muhabbet...Yakışanı bu amma,
Enaniyet zebunu, çok derinde ve saklı.

Dışa bakıp dövünme, deme; bozuldu beşer,
İçten dışa çürürüz...Kirlendik birer birer,
Bilgi hammalı olduk, yük edindik kitabı,
Alnımızda parlarsa, o zaman gelir zafer.