İçimde büyük bir sevinç var; dünyaya yeniden gelmiş, hayata yeniden başlamış gibiyim. Ağarıp dökülen saçlarım, kırışan yüzüm umurumda değil. Ekonomik kriz, yaşadığım şehrin yakın bir deprem riski altında olması bile sevincime gölge düşürmüyor!

Yeni evliydim, yaklaşık otuz beş yıl önce. Askerlikten henüz dönmüştüm. İşsizdim. İş arıyordum ama çaldığım kapılar açılmıyordu.

Bir sabah hanım, "Bir rüya gördüm!" diye başladı. "Allah hayretsin." dedim.

Rüyasında Hazret-i Üstad'ı görmüş. İltifatına mazhar olmuş. Son ânda da, "Üstad'ım, Hüseyin'e dua ediniz, iş arıyor, iş bulamıyor." demiş. Gülümsemiş Üstad, "Ediyorum!" diye cevab vermiş.

Hanım, kendi kendisine, "Üstad, Hüseyin'i tanıyor mu ki?" diye düşünürken birden Üstad'ın başının üstünde, çerçeveli bir tabloda ikimizin yan yana çekilmiş fotoğrafı ilişmiş gözlerine. Kendisi o şaşkınlık ve hayret içinde ağlamaya başlamışken Üstad şefkatle gülümsemiş.

Fıtraten rüyalara çok fazla meyletmem ama bu rüya aklımın bir köşesinde hep dururdu. Kendi kendime derdim ki, doğru dürüst bir hizmetin, bir meziyet ve faziletin yok! Hangi sebeb veya hizmetinle Üstad'la aynı karede yer alma mazhariyeti yaşayabilirsin. Bir cevabım yoktu...

Ta ki, girizgâhtaki sevinci bana yaşatan hâdise vuku buluncaya kadar. Yaklaşık bir buçuk yıldır Üstad'ın hayatını romanlaştırma mücadalesi veriyordum. Hadsiz şükür, geçtiğimiz günlerde ilk cildin bittiğini görmek ve yaşamak müyesser oldu.

Yayıncıya teslim etmeden önce bir bütün olarak, baştan sona okuyup bir takım ilâve, eksiltme ve düzeltmeler yapmam gerekiyordu.

Başkası yazmış gibi okuyorum. Satırlar, sayfalar beni başka bir iklime, başka bir âleme götürüyor. Kâh göz yaşlarına boğuluyorum, kâh heyecan fırtınaları yaşıyorum. Üstad'ın hayatını adım adım takib eden, mübalağa ve tasannua kaçmayan, hakîkatten kopmayan bir sehl-i mümteni ile kendimden geçiyorum.

Bu eserden maksad ve muradım, Üstad'ı, hayatı ve düşünce dünyası ile dünyanın genç nesillerine tanıtmak ve sevdirmekti. O tanıma ve sevgi üzerinden Risâle-i Nur ve Kur'an'a ulaşmalarını kolaylaştırmak, temin etmekti.

İlk cild, ümidlerime bahar taraveti yaşattı. Sevincimin sebebi o. Hedefim sekiz-on cilddi. İnşaallah Rabbim müyesser eder. Ama ilk cildde bile kalsa, gerisini yazmak kısmet olmasa dahi, bir çığır açıldı; başkalarının da yürüyebileceği, genişletebileceği bir çığır.

Artık o rüyadaki fotoğraf karesine bir mânâ verebiliyorum. Âhiret'e gidebilecek cesaretim var artık. Üstad'a, "Ben geldim!" diyebileceğimi hissediyorum.

Ümid ve temenni ediyorum ki, geniş kitlelere ulaşacak, yazılış maksadına büyük hizmet edecekdir.

Dualarınızda olma istirhamındayım...