Risale Haber-Haber Merkezi

Bediüzzaman Said Nursi’nin “Sav Kahramanları”ndan Hasan Kurt ağabeyi vefat yıldönümünde rahmetle anıyoruz.

1920 doğumlu olan Hasan Kurt ağabey 15 Mayıs 2010'da vefat etmişti. Hasan ağabey hatıralarını Ömer Özcan'ın Ağabeyler Anlatıyor kitapları için anlatmıştı:

Üstadımız, bütün cemaat mahkeme gelsin dedi

1920 senesinde Sav’da doğmuşum. Risale-i Nur’u bin kalemle yazan köy, şimdi kasaba olmuştur. Ben Nurları Üstad Kastamonu’da iken tanımış ve akabinde askere gitmiştim. 1943’de askerden yeni geldiğimde, Üstad ve talebelerini Denizli hapishanesinde toplamışlardı. Sav’dan, Denizli’ye mahkemeyi dinlemek için gitmeye karar verdik ve gittik.

Üstadımız, bütün cemaat gelsin de, cemaat olarak orada bulunulsun diye çok istiyordu. Zalimler, zannediyormuşlar ki, “işte, bu bir tek kişi çıkmış meydana, onu korkuturuz yahut zehirler öldürürüz, sustururuz” diye düşünüyorlarmış…

Hoş geldin kardaşım, hoş geldin kardaşım

Kırk elli kişi Sav’dan ve etraf köylerden toplanıp Denizli’ye mahkemeyi dinlemeye bir gün evvelden gittik, otelde kaldık. Fakat bana uyku tutmuyordu. Mübarek zatı pencereden bari görsem diye. Neyse arkadaşlarıma bir şey demeden çıktım dışarı. Hapishanenin yerini öğrendim. Baktım başka bir nurcu daha gelmiş. “Üstad hangi pencerede acaba?” dedim. Bana “şu sarmaşıklı pencere ama yakınına fazla yaklaşma, Üstadımız incinir, hem polis de takip ediyor, geriden bak” dedi. Fakat pencerenin demir parmaklıklarına sarmaşıklar sarmış görmek mümkün değil. Neyse uzaktan baktım, baktım ama olmadı bir türlü. Ben de yanaştım pencerenin kenarına. Yanaşınca baktım Üstad eliyle sarmaşıkları iki yana açtı. Üzerinde o beyaz cübbesi vardı. Eliyle “hoş geldin kardaşım, hoş geldin kardaşım” diyordu.

Yığıldım

Heyecanımdan oraya yığıldım… Gözüm de devamlı orada. Sonra “Kardeşim zarar görürsün, karakola götürürler, buradan ayrıl. Ben seni duama aldım kabul ettim. Buradan ayrıl mahkemeyi takip et” dedi. İnsan ayrılamıyor ki oradan. Neyse binanın arkasına doğru gittim, ama gözüm hâlâ orada. Baktım, Üstad gene işaret ediyor, “buradan uzaklaş” diyor. O zaman dayak bol, karakola gittin mi dayaktan kurtulamazsın, hem Üstad da zarar görecek…

Risale-i Nur memleketin necat vesilesidir

Mahkemeyi dinledik, hâkim dinlemeyi serbest bıraktı. Neredeyse üç bin kişi var. Etraftan herkes gelmiş bizim gibi. Savcı bağırdı “binayı göçüreceksiniz!” diye, üst üste dinledik. Ben Üstada yakındım.

Üstad öyle heyecanlı ifade veriyor mübarek. Kollarını böyle sallıyor, kollarını sıvıyor, tam duyamıyoruz ama onlara işaret ede ede başlarına vurur gibi “Risale-i Nur memleketin necat vesilesidir” diye müdafaa etti. Neyse onları gene içeri aldılar...

ÜSTAD ELİYLE BİZE BAL YEDİRDİ

Üstad’ı esas görüşüm, vefatına kadar Isparta’da kaldığı onbeş sene içinde oldu. Eskiden beri Isparta’nın bütün icraatını Hüsrev Ağabey yapardı. Mesela; çoluk çocuğunu hep bu yola hibe, feda etmiş, evinden hiç çıkmadan devamlı yazıyla meşgul olmuş, Hâfız Ali’nin (R.H.) vefatından sonra yük ona kalmıştı. Te’lifat olsun, mektuplar olsun ona gelirdi. O çabuk çoğaltır, seri yazardı, nereye gidecekse götürülürdü. Biz Sav Köyü olarak sekiz kişi karar aldık, her gün bir kişi Hüsrev Ağabeyin evini yoklayacak, yazılanlar nereye gidecek, nereye götürülecek diye.

Bir gün ben vardım. Hüsrev Ağabey “Kardeşim Hasan, Gökdere Köyünden Hacı Abdurrahman iki kamyon meşe odunu göndermiş, Sav’dan ihlâslı gençlerden gelin nacaklarla, bıçkılarla o odunları bölüverin” dedi. Üstad üç ay kadar Hüsrev Ağabeyin üst katında kalmıştı. O zaman oluyor bu hâdise. Ben hemen haber yolladım, 37 kişi olduk. Evin önünde boşluklar vardı, odunlar oradaydı. Odunları bölerken yanımızda Mehmed Çavuş diye bir zat vardı, Sav Köyünden yaşlı bir zattı. Hemen sessizce “Üstad bize bakıyor” dedi. Üstad’a doğru baktım, ellerini kaldırmış dua edip duruyordu karşımızda.

Hepimize birer delikli 25 kuruş göndermiş

Baktım Üstad selam verdi bize, geri çekildi. Aradan beş on dakika geçti, Rahmetli Bayram Ağabeyi göndermiş. “Bu odun bölen kardeşlerin; anne, baba, kendi isimlerini yaz getir, dua edeceğim” diye. Rahmetli Bayram Ağabey ismimizi aldı gitti. Aradan yarım saat geçti, hepimize birer delikli 25 kuruş göndermiş. Kırmızı bakırdan kenarları tırtıklı, resim olmadığından Üstad onlardan taşırmış. Sonra Zübeyir’i (R.H.) göndermiş. Dedi: ”Üstadımızın selamı var, hakkınızı helal etmenizi istiyor, o size hakkını helal ediyor, bu paraları 25’er lira yerine kullanacaksınız, kesenin dibine koyacaksınız” dedi biz çok sevindik.

“Kahramanlar! Kahramanlar! Savlı kardeşler!”

Neyse biraz sonra iş bitti. İş bitince biz on sekiz kişi kalmışız. Hemen Zübeyr Ağabey geldi. “Kardeşler gitti mi?” dedi. Bir kısmının gittiğini söyledik. “Üstad size bal yedirecek” dedi. Mübarek Üstadımız o kadar memnun olmuş ki, çay kaşığından biraz büyük bir kaşıkla ortaya konan tabaktan kendi eliyle ağzımıza sırayla bal yediriyordu. Bir de “Kahramanlar! Kahramanlar! Savlı kardeşler!” diye eliyle okşuyordu bizi. Orada bize üç-beş dakika ders yaptı. “Kardaşlarım! Bilhassa Savlılar, siz çok şükredin ki, Cenab-ı Hak lûtfunu size ihsan etmiş. Çok köyler var ki; Risale-i Nur’dan hiç haberleri yok, bak elhamdülillah 37 kişi gelmişsiniz, bu hizmetiniz boşuna mı gidiyor sanıyorsunuz? İnşallah onun mükâfatını ötede göreceksiniz. Ne mutlu böyle hizmetler nasip olanlara” diye bize müjdeler verdi.