Bugün Bediüzzaman Said Nursi hazretlerinin, “Risale-i Nur’un Manevi Avukatı” olarak taltif ettiği Ahmed Feyzi Kul ağabeyimizin 53. vefat yıldönümü. Merhum ağabeyimiz 17 Ekim 1972 tarihinde vefat etmişti; mezarı İzmir’in Selçuk ilçesinin Çamlık köyündedir. Rahmet dualarımızla anıyoruz...

Ömer Özcan’ın Ağabeyler Anlatıyor-1 kitabından naklen, 1948 Afyon hapishanesinde Ahmed Feyzi ağabeyin hatıralarından bir bölümünü Mustafa Sungur ağabeyin dilinden aktarıyoruz:

BA­NA MU­KA­BİL BİR RUH GÖ­RÜ­YOR­DUM, O DA SEN­SİN

Ah­met Fey­zi ağa­bey, De­niz­li (1943) ve Af­yon (1948) hap­si­ne gi­ren­ler­den…

Af­yon’da­ o şa­şa­a­lı müda­fa­a­sı se­be­biy­le, he­yet ka­ra­rıy­la, ve­sai­ye­yi o ye­ri­ne ge­ti­re­cek en­di­şe­siy­le 18 ay ağır ce­za­yı ona ver­di­ler.

Ah­met Fey­zi ağa­bey mah­ke­me­den son­ra üç-dört de­fa daha Üs­tad’ın ya­nı­na gel­miş­ti. İş­te son gel­di­ğin­de ben de Üs­tad’ımı­zın ya­nın­da idim.

Üs­tad’ımız: “Kar­de­şim! Ben 30 se­ne­dir Ege’ye ba­kı­yor­um, ba­na mu­ka­bil bir ruh gö­rü­yor­dum, o da sen­sin; hat­ta ben Ege Böl­ge­si’ne gi­de­cek­tim, sen var­sın di­ye git­me­dim” ma­na­sın­da ba­zı şey­ler söy­le­di.

1954 senesinde Ta­hi­ri, Zü­be­yir, Cey­lan, Bay­ram ile beraber Üs­tad’ın ya­nın­dayız.

Bir gün Üs­tad dedi ki: “Af­yon hap­sinde ta­le­be­le­rin ba­zı mü­na­ka­şa­la­rın­dan çok sı­kıl­dım, Ta­hi­ri ve Ah­met Fey­zi hiç sar­sıl­ma­dı­lar, hiç mü­na­ka­şa­ya gir­me­di­ler.”

AH­MET FEY­Zİ AĞA­BEY HİÇ SAR­SIL­MA­DI, ÇOK SA­DIK­TI

Ah­met Fey­zi ağa­bey ‘Mâi­de­tü’l-Kur’an’ı ya­ni Kur’an’dan gay­bî işa­ret­le­ri yaz­dı, kendisi telif etti…

Ba­zı­ları­nın, “Sen bu­nu yaz­dın, onun yü­zün­den mah­ke­me uza­dı!” di­ye Ah­met Fey­zi ağa­be­ye kar­şı tavır­la­rı olun­ca Ah­met Fey­zi ağa­bey hiç sar­sıl­ma­dı, çok sa­dık­tı.

Hat­ta mah­ke­me­den son­ra da 101 sa­y­fa te­myi­ze mü­da­faa yaz­mış­tı. Me­se­la Cey­lan öy­le mü­da­fa­a­lar yaz­maz­dı, ha­zır müda­fa­a­lar­dan okur­du.

ŞA­ŞA­A­LI MÜ­DA­FA­A­SI, MAH­KE­ME SA­FA­HA­TI­NI BİR­DEN DE­ĞİŞ­Tİ­Rİ­VER­Dİ

Af­yon’da ilk mah­ke­me 17-18 Ha­zi­ran’da (1948) olu­yor. Bi­rin­ci mah­ke­me normal ge­çi­yor, ama ikin­ci gün öğ­le­ye ka­dar hâ­kim, ‘Mâi­de­tü’l-Kur’an’ se­be­biy­le sı­kış­tır­ma­ya baş­lı­yor; ‘Bas­tın mı? Da­ğıt­tın mı?’ di­ye. ‘Mâi­de­tü’l-Kur’an,’ ma­lum, Ah­met Fey­zi Ağa­be­yin ken­di te­li­fi. İşa­ret-i gay­bi­ye, ih­ba­rat-ı gay­bi­ye…

İş­te mah­ke­me­de çok sı­kın­tı­lı bir du­rum olu­yor. Hâ­kim de­vam­lı so­ru­yor, sı­kış­tı­rı­yor. O esn­ada Ah­met Fey­zi ağa­bey de re­vir­de. Bu­nu du­yun­ca iş­te bu mü­dafa­a­yı alıyor, ‘mah­ke­me da­ğıl­ma­dan gi­de­yim’ de­yip he­men mah­ke­me­ye gi­di­yor ve bu mü­da­fa­a­yı ib­raz edi­yor.

Hâ­kim­ler bu mü­da­fa­a­yı din­le­dik­ten son­ra ak­şa­mü­ze­ri bir­den mah­ke­me­nin sa­fa­ha­tı de­ği­şi­ve­ri­yor. Hâkimlerdeki o şid­det, o hid­det bir­den sö­nü­ve­ri­yor.

ÜS­TAD KOĞUŞUNDAN BÖY­LE BİR İŞA­RET YAP­TI BİZE

Af­yon Ce­za­e­vi’nde biz te­myiz lâ­yi­ha­sı­nı ya­zı­yo­ruz. Ben te­mi­ze çe­ki­yo­rum, Zü­beyir ağa­bey de di­lek­çe ha­li­ne ge­ti­ri­yor. 101 sa­y­fa ol­du...

Bir gün Üs­tad’ımız eli­ni çı­kar­dı, ko­ğuş­tan böy­le böy­le işa­ret yap­tı. (Sun­gur Ağa­bey ha­va­da ya­zı yaz­ma işa­re­ti yap­tı. Ö. Özcan) Ben de Ah­met Fey­zi ağa­be­ye: “Üs­tad böy­le böy­le işa­ret yap­tı” de­dim. Ah­met Fey­zi ağa­bey de: “İş­te Üs­tad de­vam edin di­yor ca­nım” de­di.

ÜSTAD’TAN HABER GELİNCE FEY­Zİ AĞA­BEY HER ŞE­Yİ BI­RA­KTI, YA­TA­ĞI­NI SERDİ...

Bir müd­det son­ra ikin­ci ko­ğuş­ta bu­lu­nan Zü­be­yir ağa­bey, Üs­tad’ın ya­nı­na gi­di­yor. Üs­tad so­ru­yor, “Ne ya­pı­yor­su­nuz?” di­yor. Zü­be­yir Ağa­bey, “Mü­da­faa ya­zı­yo­ruz Üs­tad’ım” de­yince Üs­tad yü­zü­nü bu­ruş­tu­ru­yor ve: “De­mek ki ben Zü­be­yir’i an­la­ya­ma­mı­şım, ben si­zi Ri­sa­le-i Nur ya­zı­yor zan­ne­di­yor­dum, de­mek ki siz mü­da­faa ya­zı­yor­du­nuz ora­da” di­yor.

Ahmed Fey­zi ağa­bey de durmadan mü­da­faa ya­zı­yor he­ye­can­la…

Ora­da ma­sa fi­lan yok, ran­za­lar da yok, na­maz kıl­dı­ğı­mız tah­ta var, on­da ya­zı­yor mü­da­fa­a­la­rı.

Zü­be­yir Ağa­bey, Üs­tad’ın ya­nın­dan gel­di­: “Fey­zi ağabey, sen be­ni al­dat­mış­sın” de­di. Üs­tad’ın ya­nın­dan gel­di­ği­ni gö­rü­yor ta­bi Fey­zi Ağa­bey.

Ahmet Fey­zi ağa­bey her şe­yi bı­ra­ktı, ya­ta­ğı­nı se­rdi ya­tı­yor...

HER­KES SE­Nİ İN­KÂR EDE­CEK, SEN DE ON­LA­RI TAS­DİK EDE­CEK­SİN, İL­LÂ BU AHMET FEY­Zİ…

Bir gün yat­tı, iki gün yat­tı…

Son­ra: “Üs­tad’ım! Her­kes se­ni in­kâr ede­cek, sen de on­la­rı tas­dik ede­cek­sin, il­lâ bu Ah­med Fey­zi se­nin son me­mur-u Rab­ba­nî ol­du­ğu­nu dün­ya­ya du­yu­ra­cak” di­ye bir pu­su­la ya­zıp gönder­di Üs­tad’a.

Üs­tad, Ah­met Fey­zi ağa­be­yi ça­ğı­rı­yor. Üs­tad’ın oda­sı bü­yük, ber­ber ça­ğı­rı­yor, tı­raş ola­cak. Ah­met Fey­zi ağa­be­yi de: “Gel be­nim Mâi­de­tü’l-Kur’an sa­hi­bi ta­le­bem!” di­ye­rek ça­ğı­rı­yor.

Ah­met Fey­zi ağa­bey bize: “O za­man Üs­tad ba­şı­nı göğ­sü­me koy­du, öy­le tı­raş ol­du, bü­tün çı­ban­la­rım iyi­leş­ti” de­miş­ti. Üs­tad gön­lü­nü al­mış olu­yor...

Üs­tad ken­di­si­ne ‘Ri­sa­le-i Nur’un ma­ne­vî avu­ka­tı’ der­di.