Afrika’nın Güneyi, uzak zengin bir Ülke,
Fakiri de çok fakir, tenekeden kulübe.
 
Siyah-Beyaz ayrılmış, zulüm görmüş siyahlar,
Nelson Mandela ile kazanılmış tüm haklar.

Müsbet hareketiyle kazanmış istiklâli;
Siyah-Beyaz barıştı, sâkin memleket hâli.
 
Lâkin bitmemiş yine; aradaki uçurum,
İçten-içe bir korku, bir sürü mevhum yorum.

Can güvenliği zorda, hırsızı gaspçısı var,
Nasıl çözülür bilmem, hiç de hoş olmayan hâl.
 
Kalplerde oluverse, birer Nurlu yasakçı,
Günahlar şöyle dursun, olurlardı sevapçı.
 
Onun için orada, hizmete ihtiyaç var,
Koşturmuş bu hizmete; Yunus’vâri kardaşlar.
 
Karnındalar balığın; karanlık ve kimsesiz,
Muhataplar kaskatı, aşacağız; çaresiz…

 
Müslümanlar yüzde bir; doksan dokuzu başka;
Îmânı sunmak için, Nur Kardeşler savaşta.
 
Düşman belli; Cehalet, Zaruret ve İhtilâf,
San’at, Mârifet, ile çâre-gerdir İttifak.
 
Çare Derneği Çare, bu garip ülkelerde,
Elleri ulaşıyor, birçok onulmaz derde.
 
Kenya’da Somali’de, Pakistan, Myanmar’da,
İftar, Kurban hizmeti, faaldir her bir yanda.

Ümit Burnu’nu gördük, çıktık Masa Dağı’na,
Risale derslerini, haykırdık her yanına.
 
Capetown’da Dershane, açılmış ve kapanmış,
Hâlbuki orada da, Nur müştakları varmış.
 
Bekleniyor oraya, bir fedakâr Nur Şakirt,
Hizmet olsun dilinde; tekrar eylediği vird.
 
“Amma!... İllâ Filipin, gönlümün makberidir,
İhvanları ve Hizmeti, Dünyanın merkezidir.

Araya girdik-çıktık kusura bakılmasın,
Orda Şehidimiz var, gitmekten bıkılmasın.”

Nur soluyan Tacirler, şevk alıp, şevk vermeli,
Sevgili Nur dostları, bu yerlere gelmeli.
 
Dünyanın ömrü kısa, insanlar ki; kederli,
İnsanlara Nur sunmak, olmalı onun derdi.
 
Velhasıl; gelip-geçti, beş günlük sayılı gün,
Tadı damakta kaldı, hizmet olsun her öğün.