Yüz binler saf tuttu, yolladık Ağabeyi,
Hasbinallah demekte, bulduk en son çareyi.
Ondan geldik, yine; biz O’na döneceğiz,
Nasıl ekildi isek, öyle biçileceğiz.
Mühim olan burayı; bir tarla bilmeliyiz,
Neyi istiyor isek; Onları ekmeliyiz.
Hüsn-ü Şahadet etti, Cemaatin yekünü,
Dersanelerde geçti, Ağbeyimin her günü.
Her gün, Kur’ân, Cevşen, Risale okuyordu,
Ömür denen Halı’yı; Nurlarla dokuyordu.
Düşmedi hiç elinden, Risale sayfaları,
Ayrılmadı çevresinden, Sadık Nur Tayfaları.
Tâyinat’la geçinir, iktisatla yaşardı,
Nerde bir hizmet varsa, hiç sormadan koşardı.
Kucaklardı herkesi, ayırmaz şucu-bucu,
Her bir sözün mutlaka, Nura değerdi ucu.
Nurdan bahsetmediği, Saat, Dakika yoktu,
Nur harici harcayacak, boş bir zamanı yoktu.
Ömrü O’nun Nur oldu, Nur gibi göçüp gitti,
Doksan iki yıllık ömür, bir Ders sonunda bitti.
Şahadetnamesi ki; Şahittir hayatına,
Hep Pekiyi yazılmış, Karnenin her katına.
Böyle bir ömür sürmek, nasip olmaz herkese,
Lebbeyk geldi Ağabeyden çıkan O Nurlu sese.
Son nefesine kadar, Hafıza pırıl-pırıl,
Dökülürdü Dilinden Nurlar hep şırışırıl.
Güle-güle git Ağbey, Üstada selâm olsun,
Aziz Üstad yanında, Nur iskemle sunulsun.
Dua edin Haşre dek, İttihat hayat bulsun,
Bu Bîçare insanlık, Zulmetlerden kurtulsun.