Üstad Bediüzzaman (r.aleyh) dikkatimizi çok önemli bir mevsime çekiyor. Âdeta uyanık ve zinde kalmamız gerektiğini öğütlüyor. Fizikî mânada gevşekliğe ve atalete düşmemiz neticesinde, mânevî bakımdan da kayıplar yaşayabileceğimizi, ebedî zararımıza nefislerimize haksızlık yapmış olacağımızı vurguluyor.

“Bu yaz mevsimi, gaflet zamanı ve derd-i maişet (geçim sıkıntısı) meşgalesi hengâmı ve şuhur-u selâsenin (üç ayların) çok sevablı ibadet vakti ve zemin yüzündeki fırtınaların silâhla değil, diplomatlıkla çarpışmaları zamanı olduğu cihetle; gayet kuvvetli bir metanet ve vazife-i nuriye-i kudsiyede (kudsî nur hizmetinde) bir sebat olmazsa, Risale-i Nur’un hizmeti zararına bir atalet( tenbellik), bir fütur (gevşeklik) ve tevakkuf (durgunluk, yılgınlık) başlar.” (Bediüzzaman, Barla Lahikası, 41)

Yaz mevsimi yaklaşıyor. Önümüzde yaşanacak güzellikler olduğu gibi, günah ve isyanlarla dolu tuzaklar bizi, yavrularımızı bekliyor. Şu tatil beldeleri diye insanların iştihasını kabartan cazibeler yok mu? Onları burada tasvir etmenin uygun olmayacığını biliyorum. Bâtılı, sapıklığı, sefih ve basit yaşayışları tasvir gibi bir niyete sahip değilim. Sâfî zihinlerin bu pisliklerden beri olması gerekir diye düşünüyorum.
                                                                                                                                                        Ne var ki, bu beldelere nazar ettiğimizde, mânevî atmosferden tamamen uzak ve kültürümüze yabancı; inançlarımızın ve kültürümüzün izleri silinmiş; dağ, taş, ova, orman tüm sahiller parsellenmiş, camisiz, mescidsiz, ma’betsiz güya  deniz kentler oluşmuş; tek gaye ve hedef eğlenmek, gününü gün etmek, gaflet ve günah kirleriyle tozlanmış bedenlerin denizde paklandığını düşünürken daha da kirlenmek ve günah bataklarında boğulmak tehlikesiyle can çekişen genç dimağların, körpe bedenlerin ebediyet kesbetmeleri gerekirken, hayatın başlangıcında bir heves ve nefsânî arzular tuzağında eriyip gitmesi ne hazîn bir manzara değil mi?

Tatil deyince, bazılarının sandığı ve yaptığı gibi ruh, fikir, tefekkür, ibadet, evrad, ezkâr, okuma, müzakere ve mutâla’a gibi fonksiyon ve dinamikleri bir tarafa bırakıp; gayesiz, hedefsiz, programsız bir anlayış ve fikir kıtlığı içinde zamanı katletmek, muattal ve bozuk bir mekanizma haline sokmak, cisim, ruh ve latifeleri nefsin, şehvetin, ahlâk-ı rezîlenin  ve süflî hevesâtın tahakkümüne terk etmek şeklinde anlaşılmakla yıkım başlamakta, hayvânî hisler hâkim olmakta, insânî vasıflardan uzaklaşılmaktadır.

Allah’a şükürler olsun ki, memleketin manzarası bunlardan ibaret değil… Yüzlerce mekânda, yüzlerce, binlerce Kur’ân ve Nur dersleriyle binlerce gencimiz geleceğimiz adına güzel müjdeler fısıldamakta, etrafa yaydıkları iman ve nur  esintileriyle gönüllerimizi ferahlatmakta, kirlenen mânevî havamıza Kur’ânî nefesleriyle soluk aldırmakta, böylece tek teselli ve ümit kaynağımız olmaktadırlar…

Ey her iki dünyasını da ma’mûr etmek isteyen aziz ve muhterem Müslümanlar! Yatırımlarınızı, programlarınızı insan yetiştirme üzerine yapmazsanız, Kur’ân dâvasında iddia sahibi olamazsınız… Dünya çok gelişmelere hâmile… Ortadoğuda ve dünyada olaylar almış başını gidiyor.  Şartlar sür’atle değişiyor, düşmanlar kuvvetli, nefisler dizgin tanımıyor… Çevrede renkli ambalajlarla tuzaklar kuruluyor. Şuurlu, takva sahibi gençler ve nesiller yetiştirmek için çok çalışmamız lâzım… Kitap ve Sünnet çerçevesinde akidesi sağlam, imânı güçlü nesillerin devamı, bu tehlikeyi bertaraf edebilir. İslâmî hizmetleri mâlen, bedenen, fikren, mânen candan ve gönülden destekleyerek bu yangını söndürebilir, bu vatanın elden çıkmasını önleyebilir, ecnebî hâkimiyetine dur diyebilir, küfre biiznillah set çekebilir, İslâm hâkimiyetinin önündeki mânileri kaldırıp fütûhatların startını verebiliriz.

“Cennet adamlar istediği gibi, Cehennem de adam ister.” (Bediüzzaman, Emirdağ Lâhikası, 42)