Niyet ederek besmeleyle çıktık bu yola.

“Zor mudur? Kolay mıdır?” diye sormadık.

Bu yola çıkacağımız zaman uzun uzun da düşünmedik.

Gönlümüze fetih ve zafer âşkı düştü bir kere, “gideceğiz” dedik çıktık bu yola.

Kılıcımızı iman, kalkanımızı dua yaptık.

Miğferimizi taktık, sabırla kuşandık zırhımızı.

Amacımız öldürmek değil; fetih için çıktık biz bu yola.

Ne kadar uzak olsa da sefer dönmeyecektik geriye.

Her sabah aynı umutla uyanmak için söz verdik biz gönlümüze.

Yeminler ettik, tekbirler getirdik sefere çıkarken.

Cihat meydanında harbin kızıştığı zamanda Allah’a (c.c.) tevekkül edecektik.

O’na (c.c.) verdiğimiz sözden asla geri dönmeyecektik.

Ölmek yoktu kalbimizde, bu âşkla binlerce kez dirilecektik.

Sonsuzluğa ulaşmak için yuttuk tüm sözleri.

Sonsuzluğa ulaşmak için göğüs gerdik tüm zorluklara.

Ebedi saadet vardı yolun sonunda, savaşın galibi olmalıydık.

Yardım etmeliydik sabırsızlıktan parçalanan, yıkılan gönüllere.

Birlikte galip gelmeliydik, birlikte tutmalıydık sancağı.

El vermeliydik, gönül vermeliydik, söz verdiğimiz gibi.

Gerekirse, hayatımızı feda etmeliydik.

Zafere ulaşana kadar çarpışmalıydık günahlarla, haksızlıklarla, kötülüklerle…

Söz vermiştik bir defa.

Kanımız son damlasına kadar aksa da,

Damlasa da gözyaşlarımız bedenimize,

Bedenimiz toprağa düşse de,

Şehadet pınarlarına ulaşmalıydık…

….

Fethetmeye gideceğiz; Allah’a c.c. yalvararak, ağlaya ağlaya, şükürlerle…

Korkma gönlüm yakında büyük zafer var.

Ulaşınca büyük zafere, alnın secdeye değsin, gözlerini aç sonsuz mutluluğa.

Orada göreceksin sonsuz mutluluğu, kollarını sana açmış, masumca bekleyişini…