Van’dan Nurs’a Barla’ya

Van’da eşsiz güzellik, tarihten geniş sayfa,
Gölde coşkun bir rahmet, Erek başı kar hâlâ.

Van Kalesinde hüzün, “Davam” diyen bir sadâ,
Tarihe beşik olmuş, zafer bulmuş Hak dava.

Ankara yangınını, Van Denizi söndürmüş,
Erekten kar getirip, suya katıp sindirmiş.

Akdamar Adasından ufuk açar bizlere,
Adamlar yetiştirip, Nur saçın gündüzlere.

Hakâik-ı îmânı neşretsinler cihana,
İnsanlar huzur bulup, sarılsınlar Kur’âna.

Üstad’ın ismi yetmiş; hep bir etmiş milleti,
Siyasi tefrîkalar, şeytanın bir illeti.

Kanmayalım ihvânlar, kardeşler kanmayalım,
Kardeşleri kırdırıp, hicrânla yanmayalım.

Van halkında cömertlik; dillere destan olmuş,
Îmân kardeşliğiyle, muhabbet hâsıl olmuş.

Aziz Üstad’ın Nurs’u, yamaçlara kurulmuş,
Zamanın Bedîsi’nin, Nur hamuru yoğrulmuş.

Yıllar önce atası, Bağdat’tan hicret etmiş,
Ordan gelen sirâcü’n-nûr burada tulû etmiş.

Gayet vakûr bir baba, takvâ timsali ana,
Abdestsiz, süt vermemiş, bu kahraman oğluna.

Şimdi huzur içinde, kabirleri yan-yana,
Barla kabristanlığı huzur, verir insana.

Deresinde bir haşmet şırıl-şırıl akıyor,
Barla’nın bülbülleri, velveleyle şakıyor.

Mütevâzı bir evde, yaşamışlar yıllarca,
Hâlâ dimdik ayakta, Nur saçar asırlarca.

Taş rahlenin üstünde, Kur’ân tilâvet etmiş,
İlk dersini anadan, babadan ta’lîm etmiş.

Daha dokuz yaşında, ilimler talep etmiş,
Terk etmiş karyesini, gurbet ellere gitmiş.

İlm-i Kur’an talebi, Rasûl’den (a.s.m.) ruhsat bulmuş,
Hiçbir sual sormadan, cevapla, meşhur olmuş.

Tahir Paşa Konağı, olmuş bir kütüphane,
Kur’ânın rumûzunu, açıvermiş cihana.

Sürgün etmişler Onu; sürmüşler ta! Barla’ya,
Nurs köyünün kopyası, cennetâsâ tarlaya.

Hep neşroldu burada, Kur’ânın Lem’aları,
Açılıverdi Üstad’a, kâinatın sırları.

Çam dağı, Katran ağacı, hakîkatin mi’râcı,
Neşrolunan bu Nurlar, karanlığın sirâcı.

Kitabın kapakları, Nurs ve Barla olmuştur,
Bu iki menzilden de, dünya medet bulmuştur.

Biz bu iki arada, hicret eder dururuz,
Her iki cihanda da, mutlu, mes’ûd oluruz.