Şiddeti kısaca tanımlamak gerekirse, acizlik, cahillik ve vicdansızlık olarak tanımlanabilir. Şiddet, insani değil, hayvani bir tavırdır. Şiddet, insan yaşamının her alanında görülebilen ve dünyada giderek artan, önemli bir pskolojik toplum sağlığı sorunudur.

Şiddetin en yaygın görülen biçimi, erkeğin kadına ve çocuklarına karşı uyguladığı aile içi şiddettir. Kadınların ifadelerine göre, aile içinde şiddeti artıran olayların başında, ekonomik yetersizlik, alkol, kumar ve inançsızlık yer almaktadır.

Aile içinde kadına yönelik şiddetle, çocuklara yönelik şiddet arasında paralellik bulunmaktadır. Yani bir evde kadına karşı şiddet varsa, çocuklara karşı da şiddet vardır. Zira şiddetten en büyük zararı çocuklar görür. O ve çocuklar denle şiddet uygulayan bir babaya karşı anne ve çocuklar kenetlenir. Bu tavır şüphesiz ki, gelecekte babaya karşı intikam ve öcalma duygusu ortaya çıkarır.

Şiddet diye nitelediğimiz olay, sadece kötü söz ve dayak değildir. Erkekler bazen farkında olmayarak, tavır ve hareketleriyle de şiddet uygularlar. Örneğin kapıyı hızla çarpma, elindeki çatalı veya kaşığı masaya sert bırakma eylemi de bir şiddettir. Bu bakımdan, psikolojik şiddete de dikkat etmek gerekir.

Yıllar önce, sınıfımda ürkek ve korkak bir erkek öğrencim vardı. Durumuyla biraz ilgilendiğimde, annenin ve çocukların, babası tarafından dövüldüğünü öğrendim. Bana  “babam akşam eve geldiğinde, yatağıma yatıp, uyuma numarası yapıyorum “ demişti.

Hiç bir babanın masum çocuklarına bu adaletsizliği yapmaya hakkı yoktur. İnsanoğlunun hayvan belgesellerinde canavarların bile  yavrularıyla nasıl ilgilendiğinden alacak çok dersleri vardır.