Sene 1948. Üstad Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri Afyon hapsinde. Kışın, çok soğuk… Üstad 60 kişilik koğuşta tek başına tutuluyor. Baktım gözü soğuktan kapanmış. Beni görünce “Sobayı yak” diye işaret etti. Fakat odun yok ki yakayım. O zamanlar Afyon’da  (–20) derece soğuklar oluyordu. 

 

Aynı Üstad, Rusya’da kumandana ayağa kalkmamış; Hurşit Paşaya ‘Şeriatın bir hakikatine bin ruhum olsa feda ederim’ demiş; Mustafa Kemal’e ‘Namaz kılmayan haindir’ demiş vs... Böyle bir Üstad’a bakın, asayişi muhafaza için nelere sabrediyor. 

 

Afyon hapsinde Re’fet (Barutçu) Ağabey, Kerem isminde bir Afyonlu köylüye Risale veriyor. Sonra Kerem hastalanıyor, 15 gün tebdil-i hava veriyorlar. Kerem de ‘Hadi giderken Üstad’ın elini öpeyim de öyle gideyim’ diyor. Üstad 80 yaşına yakın. Üstad’ın elini öperken Kerem’e ‘Niye öptün?’ diye tokatlıyorlar. Bunu Üstad anlattı bize, ‘Benim yerime onu dövdüler’ dedi. Bunlara sabrettiğini, “Asayişi muhafaza için menfi hareket etmiyorum. Onlara beddua bile etmiyorum. Yeter ki Risale-i Nur’a zarar gelmesin, gelen nesillerin imanı kurtulsun diye sabrediyorum” dedi. 

 

Şimdi ben burada ders yapabiliyorum. Emniyeti, asayişi muhafaza edeceğiz biz. Menfi hareket yok. Zaten bir asra yakındır emniyet kuvvetleri de bunu anlamışlar. İman nurlarını ikna ile neşretmek lâzım. Dünyayı seviyoruz, çünkü Âhiretin mezraası. Peki, bizim dünyamız neresi? Türkiye! Anarşi yok… Devir bitmiş… Son devirdeyiz artık.