Risale Haber-Haber Merkezi

Bediüzzaman Hazretlerinin İstanbul’un İngilizler tarafından işgal edildiği yıllarda işgal kuvvetlerine karşı cesur mücadelelerde bulunması Ankara hükümetinin dikkatini çeker ve onu Ankara'ya dâvet ederler. Bediüzzaman, önceleri "Ben tehlikeli yerde mücahede etmek istiyorum. Siper arkasında mücahede etmek hoşuma gitmiyor. Anadolu’dan ziyade, burayı daha tehlikeli görüyorum" diyerek bu dâvete yanaşmasa da, ısrarlı teklifler üzerine 1922 yılında trenle Ankara’ya gider. İstasyonda kalabalık bir halk topluluğu ve milletvekilleri tarafından karşılanır.

1973 yılında dönemin Siverek Milletvekili Abdülgani Beyi vefatından önce ziyaret eden Abdülkadir Badıllı’nın "Mufassal Tarihçe-i Hayat"ta yer alan hatıralara kulak verelim:

“Bediüzzaman Hazretleri İstanbul’dan Ankara’ya ilk geldiği günlerde daha önceleri de birbirimizi tanıdığımız için, sık sık görüşüyorduk. Ankara’ya geldikten bir müddet sonra, mebusları namaza davet etti. Bir beyanname yazıp neşretmişti. Bu mevzuda Atatürk ile münakaşaları esnasında ben hazır idim. Atatürk’ün hiddetli bağırmasına karşı, Bediüzzaman daha çok şiddetli ve hiddetli bir şekilde bağırarak, ona karşı namazı ve İslâm şeairini müdafaa etti. Münakaşanın tam ortasında, yani ikisi karşılıklı sert konuşurlarken; Sultan Abdülhamid’in meşhur müezzini Hafız Hüseyin Efendi meclis mescidinde ‘Allahu Ekber Allahû Ekber’ diye Ezan-ı Muhammediye’ye başlar başlamaz, Bediüzzaman o şiddetli münakaşayı dakikasında bırakarak, namaz yerine koştu.”