Bediüzzaman Said Nursi’nin talebelerinden merhum Mustafa Türkmenoğlu, sadeleştirme ile ilgili taleplerin gerçek manayı karşılayamayacağını Risale-i Nur’dan örnek vererek anlatmıştı.

 

İbrahim Kaygusuz’un yazdığı “Davaya Adanan Bir Ömür Mustafa Türkmenoğlu” kitabında yer alan bilgiye göre Türkmenoğlu ağabeyin sözleri şöyle:

 

 

“Risale-i Nur’da yirmi beş bine yakın kelime var. Türkçe ile Risale-i Nur’ları tercüme edip yeniden yazmaya çalışırsanız, dağarcığınızda iki bin tane kelime bulabilirsiniz. Bu iki bin kelime ile yirmi beş bin kelime nasıl karşılanacak?

 

“Tercüme etmek başka, sadeleştirme tamamen başka bir şeydir. Misal olarak “Rububiyet” veya “Ulûhiyet” kavramlarını nasıl tek kelime ile ifade edebileceksiniz, sadeleştirebileceksiniz? Risale-i Nur’un üslubu “Has Üslup”dur. Has üslubun sadeleştirilmesi son derece yüzeysel ve yavan kalır. Misal olarak şunu söyleyeyim, Risale-i Nur’da kullanılan her bir cümle Risale-i Nur’un her tarafında aynı manayı ihtiva etmiyor, cümle nerede kullanılmışsa o yere göre ayrı bir mana ihtiva ediyor.

 

“Bu Kur’anda da böyledir. Mesela, Musa Aleyhisselamın kıssası birçok yerde geçer. Bu kıssa her sureye göre ayrı mana kazanır. Tefsir yapılırken muhtelif yerlerdeki manaya göre ayrı tefsir edilmesi gerekir. Yoksa büyük bir yanlışlık ortaya çıkar.

 

“Mesela Üstad Hazretleri, “La ilaheillallahu vahdehu la  şeriykele lehul mülkü velehül hamdu yuhyi ve yumit … ” hakikatını tefsir ederken aynı kelimeyi ayrı ayrı yerlerde, farklı şekilde tefsir ediyor, her bir yerdeki tefsirin muhtevası ayrıdır. Haydi bunu nasıl sadeleştireceksin? Halbuki biz zahire göre Türkçe söylesek hep aynı şeyi tekrar eder dururuz.

 

 

Risale-i Nur’u sadeleştirmek hiç kimsenin haddi değildir. Üstad Hazretleri bunların “sünuhat-ı kalbiye” yani kalbe gelen manalar, doğuşlar olduğunu, “Kur’anın malı” olduğunu, verildiği şekliyle ve aslıyla muhafaza edilmesi gerektiğini söylüyor. Öyle bazı insanlar var ki, bunun mahiyetini biliyorlar ama, derinliğine girmek için zamana mütevakkıf olduğunu düşünemiyorlar.