Ne hâle geldi insanlığımız,
Acımadan canlara kıyar gideriz,
Hele ki; bir de Mü’min, mü’mine;
İşte bu hâllere yanar gideriz.
 
Ne Ramazan bildik, ne de oruç,
Müslüman, Müslüman’a eyledi hurûc,
Bu işe üzülmez Avrupalı hiç,
Kendi kendimizi yakar gideriz.
 
Günah-ı Kebair iken katillik,
Allah’ın aşkına ne bu rezillik,
Halkın birçoğu çeker sefillik,
Emvalleri bir-bir yıkar gideriz.
 
Bir cana kıymak, kast’tır tüm canlara,
Nasıl sığar ki bu, pâk olan vicdanlara,
Bilâd-ı İslâm’da bu olanlara,
Akıl erdiremez, bakar gideriz.
 
Meleke-i Akliye yok mudur sizde,
Ne hakkınız var ki kardeşinizde,
Meşveretle işleri siz halletsenize,
Hâlinize üzülür, yanar gideriz.
 
Ne Cami kaldı, ne de Medrese,
Hepsini tarumar edip gittiniz,
Mefâhir-i Târîhi siz yok ettiniz,
Hâlinize üzülüp dua ederiz.
 
Niye bizde gözyaşı, acılar hepsi bizde,
Hep oyuna gelenler, Müslüman ülkemizde,
Nerde şefkat, merhamet kararan kalbimizde,
Kardeşlerin kanlarını döker gideriz.

Karıncayı incitmeğe izin yokken,
Birbirini öldüren bu kadar çokken,
Sevgi, merhametten bir eser yokken,
Secdedeki hâlinize güler geçeriz.
 
Avrupa’nın kâfiri; münafığı Asya’nın,
İfsat eder ikisi de, zerresi yok faydanın,
Anlaşmalı, işbirlikçi bu Diktatör tayfanın,
İpliğini pazarlara, saçar gideriz.
 
Uyanın Ehl-i İslâm, Ehl-i Vicdan uyanın,
İslâm’ın boyasıyla, hep rengârenk boyanın,
Ehl-i Tahkîk olarak, Yüce Rabbe dayanın,
O zaman hep birlikte; Bayram!... eder gideriz.