“Cadde-i Kübra-yı Kur’aniye” olan mesleğimizin hem “akıl, hem de kalp ayağıyla” hareket etmeyi gerektirdiğini inkâr eden yok gibi...

Lahikalardaki pek çok mektup da bunu âmir, tasavvufla alâkalı pek çok izah da bunun “iltizam” edilmesi lüzumunu açıklıyor, “Tarikat ve tasavvuftan melhuz neticeler”i Risale-i Nur’un verebileceği beyanı da meşhur,  5. Mektuptaki İmam-ı Rabbani (RA)ın muhteşem izahının da nakledildiği “ velayet-i kübra”nın mahiyetinin açıklandığı metinde de münderiç.

Ayrı ve uzun bir inceleme mevzuu olacak meselenin bir izahı için Şaban Döğen’in “ Tarikat ve Risale-i Nur” eserine şöyle bir göz atmak bile kâfi.

Belki de bu idrâkten, çok zaman “tefeül” ederim. Elbette sırf tefeülle hareket edilmez, ehil olanlarla istişare işin en müstakimidir; ama onlar insana, - istişareden önce elbet- en azından bir “zann-ı galibi” verse bile, kalbindeki kimi endişeleri izale etmeye yeter- en azından ben öyle biliyor, öyle görüyorum.

Bir dost meclisinden tereddütlü dönmüştüm.  Kur’an hakikatlarının şerh ve izahıyla alâkalıydı gönlümdeki “münkabız” halin adı. Risaleyi okurken, sadece kelime mânalarını öğrenmenin yeterli olduğunu diyen dost ikazlarının “sohbete aşina olmayan yeniler” için lüzumlu, ama en azından Risaleyi üç defa devreden insanların, okuduklarını “gazete gibi okumamaları” emrini de biliyordum, hatta “anlayarak “okuma”nın,  “bu zamanını mühim bir âlimi” olma şartlarından biri olduğunu da okumuştum. ( Malum, o şart dokuzdur; lüzum olursa yazarız.)
Buna rağmen, bütün idrak ve “mahfuzatım”ın aksine de olsa, yine de “acaba” diyordu kalbimin bazı noktaları. Meseleyi “işinin ehli” arkadaşlara açmadan evvel kalbi bir zanna da ihtiyaç hissediyordum.

Çalışma odamdaki kitaplığımdan  “Şahdamar Yayınları”ndan  Külliyat’tan Kastamonu Lahikasını alıp besmeleyle açtım. Çıkan mektuba nazarımı teksif ettim. Ne mi diyordu Aziz Üstad?

Aziz, sıddık, mübarek, masum kardeşlerim!

Sizin çok mübarek ve nazarımızda çok kıymetdar ve  Cennet'in “VİLDANÜN MUHALLEDUN”   tarafından ebedî ve Firdevsî bir hediye-i kudsiye gibi geçen ve gelen iki bayramı, Cennet'in şekerlemeleri ve tatlıları gibi tatlılaştıran ve zînetlerin ve nakışların yetmiş tarzlarını giyen Hurilerin hulleleri ve libasları gibi, manevî meclisimizi zînetlendiren kalem hediyenizi aldık. Bu hediye, Risale-i Nur hizmeti noktasından ne derece ehemmiyetli olduğunu bugünlerde başıma gelen ve rü'yama giren bir hâdise ile anlayınız. Şöyle ki:

Bu çok kıymetdar manevî hediyeyi almazdan üç gün evvel, aynen hediyeniz Kastamonu'ya geleceği ânında rü'yada görüyorum ki; terfi-i makam ve rütbe için bizlere bir ferman-ı şahane manevî bir canibden geliyor, kemal-i hürmetle ellerinde tutup bize getiriyordular. Biz baktık ki; o ferman-ı âlî, Kur'an-ı Azîmüşşan olarak çıktı. O halde bu mana kalbe geldi: Demek Kur'an yüzünden Risale-i Nur'un şahs-ı manevîsi ve biz şakirdleri, bir terfi ve terakki fermanını âlem-i gaybdan alacağız.

Şimdi tabiri ise; o fermanı temsil eden masumların kalemiyle manevî tefsir-i Kur'an'ı aldığımızdır. Bu rü'yanın şimdiki tabiri çıkmadan bir-iki saat evvel, Feyzi ile Emin'in gösterdikleri tabir dahi haktır ve ehemmiyetlidir.

Hem bu medar-ı sürur ve ferah olan hediye-i nuraniyeyi, bir hiss-i kabl-el vuku' ile benim ruhum tam hissetmiş, akla haber vermemiş idi ki o gelmeden iki gün evvel, Feyzi ve Emin'in fıkrasında beyan edilen rü'yayı gördüğüm gecenin gününde, sabahtan akşama kadar ve ikinci günü de kısmen, hiç görmediğim bir tarzda bir sevinç, bir sürur hissedip mütemadiyen bir bahane ile ferahımı izhar edip, otuz-kırk defa tebessüm ile güldüm.

Hem ben ve hem Feyzi çok taaccüb ve hayret ettik. (Haşiye) Otuz günde bir defa gülmeyen, bir günde otuz defa gülmek bizleri hayrette bıraktı. Şimdi anlaşıldı ki; o sürur, o sevinç, mezkûr manevî fermanı temsil eden masumların ve ümmilerin kalemlerinin yazıları nesl-i âtînin sahaif-i hayatlarına, Âlem-i İslâm'ın sahife-i mukadderatına ve ehl-i iman istikbalinin defterlerine neşr-i envâr edeceklerinin ve o masumların hâlis ve sâfi amelleri ve hizmetleriyle sahife-i a'malimizde hasenatlarını yazıp kaydetmesinin ve Risale-i Nur şakirdlerinin mukadderatını mes'udane idamesinin haberini veren, o daha gelmeyen hediyeden geliyordu. Benim, o azîm yekûnden hisseme düşen binden bir cüz'ü ruhen hissedilmiş, beni mesrurane heyecana getirmiş idi.

Evet böyle yüzer masumların makbul amelleri ve reddedilmez duaları sair kardeşlerimin defterlerine geçmesi misillü, benim gibi bir günahkârın sahife-i a'maline dahi girmesi, binler sürur ve sevinç verir. Böyle karanlık bir zamanda, bu ağır şerait altında böyle masumane ve kahramanane çalışmak için biz, hem o masumları ve o ümmileri ve muallimlerini tebrik, hem peder ve vâlidelerini tebrik, hem köylerini tebrik, hem memleketlerini, hem milletlerini, hem Anadolu'yu tebrik ederiz.

Mübarek masumların ve ümmilerin herbirisine birer hususî teşekkürname ve tebrikname yazmak elimden gelseydi yazacaktım; öyle ise bu arzumu bilfiil yazılmış gibi kabul etsinler. Ben onların isimlerini bir daire suretinde yazacağım, dua vaktinde bakacağım. Hem onları Risale-i Nur'un has şakirdleri dairesine dâhil edip, bütün manevî kazançlarıma hissedar edeceğim.

Benim tarafımdan onların peder ve vâlidelerine veya akraba ve üstadlarına selâmlarımı tebliğ ediniz. Cenab-ı Hak onları ve evlâdlarını dünyada ve âhirette mes'ud eylesin, âmîn.

Umum kardeşlerimize birer birer selâm ve dua ederiz ve dualarını Kur'an'ın medh ü senasına mazhar olan bu leyali-i aşr olan on gecelerde rica ediyoruz. Emin ve Feyzi'nin rü'yaya dair fıkralarını da leffen gönderiyoruz.
(Haşiye): Evet, hiç bir vakit üstadımızı bu kadar neş'eli görmemiştik. Sebebini bilmediğimizden hayret ediyorduk.

Emin, Feyzi” ( Kastamonu Lahikası, s: 113-114)
“Acaba kimi yazılardaki açıklamalarımız doğru mu?” diye “gayr-ı şuuri ve iradi” hislerimi susturan Üstad’ın sohbetini, bütün yazarlarımıza da faydası olur düşüncesiyle, naklettiğim için mnazur görülürüm zannediyorum.