Muhakkak ki iyilikler, kötülükleri giderir

Muhakkak ki iyilikler, kötülükleri giderir

Ayet meali

Bismillahirrahmanirrahim

Cenab-ı Hak (c.c), Hud Sûresi 114-119. ayetlerinde meâlen şöyle buyuruyor:

114-Gündüzün iki tarafında (öğle ve ikindi vakitlerinde) ve gecenin (gündüze) yakın saatlerinde (akşam, yatsı ve sabah vakitlerinde) (*) ise namazı hakkıyla edâ et! Muhakkak ki iyilikler, (büyük günahlardan kaçınmak şartıyla) kötülükleri giderir. Bu, ibret alanlara bir nasîhattir.

115-(Habîbim, yâ Muhammed!) Artık sabret! Zîrâ şüphesiz ki Allah, iyilik edenlerin mükâfâtını zâyi‘ etmez.

116-Hâlbuki sizden önceki (helâk ettiğimiz) nesiller içinde, yeryüzünde fesad çıkarmaktan (insanları) men‘ eden fazîletli kimseler bulunmalı değil miydi? Onlardan, kurtardığımız pek az kimse müstesnâ (içlerinde fazîletli insanlar yoktu). Zulmedenler ise, içinde şımartıldıklarının (o sayısız ni‘metlerin) peşine düştü ve günahkâr kimseler oldular.

117-Rabbin o şehirleri, ahâlisi (kendi hâllerini ve diğer insanları) ıslâh eden kimseler iken, zulümle helâk edecek değildi.

118-Eğer Rabbin dileseydi, insanları elbette (İslâm üzere) bir tek ümmet yapardı; fakat (onlar) ihtilâf eden kimseler olarak, (böyle) devâm edip duracaklardır.

119-Ancak Rabbinin merhamet buyurduğu kimseler müstesnâ. Zâten onları bunun için (rahmete ehil olanları rahmet, ihtilâfa ehil olanları ihtilâf için) yarattı. Böylece Rabbinin, “Celâlim hakkı için, Cehennemi bütün cinlerden ve insanlardan dolduracağım!” sözü tamâm oldu.

(*) اَلزُّلَفُ*vakit ve yakınlık ma‘nâsına gelen اَلزُّلْفَتُ kelimesinin cem‘idir (çoğuludur). Arabca’da cemi‘lerin en azı üçtür. Böylelikle, sabah namazı gün doğmasına yakın, akşam ve yatsı namazları ise güneşin batmasına yakın saatlerde kılınmakla, bu üçlüyü ifâde ederler. Arabca’da ikili çokluklar ise “tesniye” ta‘bîr edilen diğer bir kalıpla yapılır ki طَرَفِي النَّهاَرِ ta‘bîri de, böylelikle gündüzün iki tarafı olup, öğle ve ikindi namazlarına işâret eder. Namazın bildiğimiz beş vakte tahsîsi, bunun gibi başka âyetlerle ve ayrıca mütevâtir hadîs-i şerîflerle ve icmâ‘-ı ümmet ile sâbittir. (Bilmen, c. 3, 1528)