Yaradılmasaydın Sen, var olamaz idim ben,
Nasip olsun bizlere; Livâü’l-hamd-i gölgen.
 
Huzurundayım şimdi, salât selâm ederim,
Bu makama varınca, hep son bulur kederim.

Resulümün can yoldaşı, sadâkatli sırdaşı;
Sıddîk-i Ekber…  Hattâb-ı Ömer, Nur arkadaşı.
 
Ta’zîm ile geçip de, selâmlanır saygıyla,
Selâmlar sıralanır, unutmamak kaydıyla.

Kubbe-i Hadrâ’dır ki; Kabrin üzerine tâc,
Bütün Ümmet duacın, onlar; duana muhtaç.

Koşup geldik uzaktan, Ravzanda namaz kıldık,
Ulvî ruh haletiyle, cennetî makam bulduk.
 
“Bu Mescid’de bir namaz, bin namaza denk gelir,”
Mescidine fevcâ-fevc, koşar Mü’minler gelir.

Mescidinde gürül/gürül, çağlıyor Kur’ân sesi,
Cemâatle dolu/dolu, ulvî Cennet Bahçesi.
 
Sıra/sıra direkler, Kur’ân tutar elinde,
Mü’minler zikirdedir, mescidin her yerinde.
 
Her kes hâfız kesilmiş; Kur’ân’ı hatmede,
Uyuklayan gözlerle, Allah’ı zikretmede.
 
Oturmuş, yatmış yere, yine;  Kur’ân elinde,
Ayetlerin zikri hiç, eksik olmaz dilinde.
 
Akşam olunca akşam, sofralar seriliyor,
Kahve, çay ve hurmayla, ziyafet veriliyor.
 
Medine’nin insanı, hâlâ cömert,  fedakâr,
Medeniyet gelmiş de, gönülde kılmış karar.
 
Lisanlar ayrı/ayrı, dilleri hep zikirde,
Maksat Allah rızası, Bir’lik vardır fikirde.
 
Milyonlarca insanlar, bir arada cem olmuş,
Kin yok, adavet yok, tebessümler konuşmuş.
  
Üç boyutlu âleme, odaklanıp giremedim,
Yutuvermiş dünya beni, kıymetini bilemedim.
 
Vedâ’yı derken sana, elvedâ demiyorum,
Tekrar geleyim diye Rabbim’den diliyorum.
 
Burdan kopup giderken, gözüm arkaya gitti,
Kalbimde yanan ateş, mülâkatınla bitti.
                 
Şefaatin kıl bize, Salâvatlar Sanadır,
Dünyanın her yanından, ilticâ’  Kur’ânadır.