Sık karşılaştığım bir sorudur; "Bu bana kaça olur?"

Ben de "Sana mı, kendine mi?" diye latife yaparım.

Altında yatan telkin çoğu zaman hedefi bulur, “Bu bana” der içinden ve bazen seslice.

Sanal alemin gerçek insanları mı, gerçek alemin sanal insanları mıyız?

Başka bir ben olmaya çalışmak; bir çarşafın ortasına iki delik açıp başımıza geçirmek kadar çocukça...

Az bir rüzgarla bile aslımız frikik veriyor, oysa hayat fırtınalarla dolu ve bu ikilem ancak stres kat sayımızı arttırıyor. Hayaletçilik oynarken bazen “üstümüzdeki mi, yoksa altında ki miyiz” karıştırır hale geliyoruz.

Hayal ediyor ve çiziyoruz. Çizdiğimiz karakter sosyal medyada yaşıyor, nefes alıyor, yiyor içiyor, seyahat ediyor, afili cümleler kuruyor, iş adamı oluyor, uçuyor bazen ve imreniyoruz kendimize...

“Bana mı kendime mi?” sorusu gelince şaşırmıyoruz.

Aslında dilimiz işveli değil; şiveli! İş adamı da değiliz; işçiyiz! Koyulan en havalı bir resim karesinden bir kaç saniye sonra pijamalar içinde pejmürde dolaşıyoruz evde.

Üstümüzdeki çarşaf o kadar “asil ki” hayalet olarak yaşamaklar, aslımızı kovuyor.

Bir başkası olmaya ÇALIŞMANIN yorgunluğu ile uzanıyoruz yataklara bitap bir halde.

Kendin olmak zordur, ben olmak daha zor...

Belki en zor olanı ‘beni’ eğitip, ‘kendini’ de tasviye etmek.

Basit bir işçi olmak, şiveli bir dile sahip olmak, evde pijama ile oturmak, süper yeteneklerimizin olmaması, asil kavramına zıt değildir dese biri, rahatlayacağız belki.

Aciz olmak kolaylık getirir hayatlara, bazen sebepten yardım isteriz de muhabbete vesile olur, bazen de sebeplerin sebebine döneriz yüzümüzü marifete vesile olur.

Denizde kum tanesi olduğunu bilmek hafifliktir. En sert kayalar bile aşınır oysa hayatın dalgalarında… Teslim olmak, eğilmek; yücelmektir. Teslim olan yüzünü İslâm’a dönen kişidir. Kendine teslim olup hayalimizdeki hayalet olmaktansa, basit biri olmak “OLMAK”tır. Özüne inmeyi, inme kelimesinden dolayı ters algılıyoruz belki...

Özüne inmek, inmek değil,

Arza inen baş, Arşa değer.