Suriye, Osmanlı Devletinin sınırları içinde dört yüz yıl geçirdi. İslam medeniyetinin kadim merkezlerinden olan ve halkının büyük çoğunluğu Müslüman olan bu kardeş devlet, bugünlerde büyük bir keşmekeşin kucağına sürüklenmiş durumda.

Şam ve Halep şehirlerinin İslam medeniyeti ve tarihinde çok ayrı ve özel bir yeri bulunmaktadır. Halep, İslam Konferansı Teşkilatı tarafından İslam kültürünü temsil eden şehirlerden birisi olarak ilan edilmişti. Şam kabristanında on bin civarında sahabenin mezarının bulunduğu ifade edilmekte.

Hazret-i Peygamber’in (ASV) mübarek torunu masum ve mazlum şehid Hz. Hüseyin(RA)  ve kendisi ile birlikte şehid edilen on iki yakınının mübarek başlarının da konulduğu mezar Şam’da bulunmaktadır. Hz. Bilal-ı Habeşi de ((RA) uzun yıllar Şam da ikamet etmiş ve buraya defnedilmişti.

Suriye Osmanlı Devletinin yönetimi altında huzurlu bir dönem geçirdi. Osmanlı Padişahları, bu bölgelere çok büyük önem verdiler. Suriye’nin çeşitli bölgelerinde çok sayıda Osmanlı eseri, yılların tahribatına ve ilgisizliğine meydan okurcasına ayakta durmaya devam ediyor.
Bugünlerde bu ülkede, büyük bir öfke ve acımasızlık ile kardeşkanı dökülüyor. Kardeşini seven ve sevmesi gereken müminler, bir husumet ateşi içinde kavrulurcasına birbirlerine zarar vermeye çalışıyorlar. Özellikle yönetimi elinde bulunduran güçler, ellerindeki bütün silahları, korumaya yemin ettikleri vatandaşlarını imha etmek için kullanıyor.

Olaylar tam bir yıl önce başladı. Aslında başlarda ümitliydik. Çünkü Suriye’nin eski Suriye olmadığını düşünüyorduk. Otuz yıllık Hafız Esad’ın istibdat yönetiminin ardından iktidar devralan oğlu Beşar Esad, yönetiminin ilk dönemlerinde farklı bir görüntü vermeye çalışmıştı.
Sempatik ve halka yakın davranmaya çalışıyor, artık zamanın değiştiğini ve yönetimin de değişen dünyaya uygun bir şekilde demokratikleşeceğini her fırsatta dile getiriyordu. Halkta da nisbi bir rahatlama başlamıştı. Türkiye ile ilişkilerde de gözle görülür bir iyileşme dikkati çekiyordu.

Ticaret hacmi, bir hayli artmıştı. Sınırdan giriş çıkışlar çok kolaylaşmış, vizeler kaldırılmış, hatta sınır illeri arasında büyük bir yakınlaşma bile başlamıştı. Şehirler birbirlerini kardeş şehir olarak ilan ediyor ve Üniversiteler yakın bir işbirliğine başlıyorlardı.
Sınırın iki yakasında oturan, yapay sınırlarla birbirlerinden ayrılmak zorunda kalan, daha önceleri çok zor şartlarda ve meşakkatle görüşebilen akrabalar birbirlerini sık sık ziyaret etmeye, yakınlıklarını keşfetmeye başlamışlardı.

Gelişen ilişkiler kapsamında müteaddit sefer Halep şehrine gitmiş ve burada çok yakın bir ilgi ve sevgi ile karşılaşmıştık. Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’a verilen fahri doktora töreni için bulunduğumuz Halep Üniversitesinde gösterilen çok sıcak misafirperverlikten dolayı, heyette bulunan çok kişinin duygulandığını ve gözlerinin yaşardığını müşahede etmiştik.
‘’One minute’’ diyalogunun yaşandığı o günlerde Başbakan’ın ismi anons edilince bütün salonun ayağa kalktığını, alkışların, seslerin ve duaların bütün salonu kapladığını ve bu durumun dakikalarca devam ettiğini hayret ve şaşkınlıkla seyretmiştik.

Şam ve Halep çarşısında veya sokaklarında gezerken kendinizi hiç yabancı hissetmiyorsunuz. İnsanlar, şehirler, binalar, caddeler, yemekler, tatlılar bize hiç yabancı değil. Türkiye’den geldiğinizi söylediğinde apayrı bir yakınlık ve samimiyet görüyorsunuz.

Kahire’de Tahrir meydanında yakılan hürriyet ateşi, kısa süre içerisinde diğer Arap ülkelerine de sıçradı. Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra yapay olarak çizilen sınırlarla kurulan ve başlarına kendi çıkarlarına alet edebilecekleri şahısları getiren Batılı ülkeler, bir asra yakın bir zamandır, bunun keyfini sürüyorlardı.
Libya bu süreci çok kanlı ve ağır bir bedelle geçirdi.  Mısır ve Tunus’ta da büyük olaylar yaşandı, fakat Suriye’de ödenen fatura her geçen gün kabarmaya devam ediyor. Son bir yıllık süre içerisinde ölenlerin sayısı on bine yaklaştı.

Suriye derin devletine tamamen teslim olan Beşar Esad, kontrolü bütünüyle kaybetmiş bir görüntü veriyor. Halkına tanklarla, toplarla ve ağır bombardıman ile hunharca saldıran Beşar, hazin ve mukadder akıbetine hızla koşmaya devam ediyor.
Suriye’de giderek yalnızlaşan ve bunun getirdiği derin yalnızlık duyguları ile silahlara daha çok sarılmaya çalışan Beşar Esad, maalesef dönüşü olmayan bir yola girmiş bulunuyor.

Halkının büyük bir ekseriyetini kaybeden Beşar Esad, bugünlerde ordusunu da kaybetmeye devam ediyor. Ordudan ayrılan çok sayıda asker ve subay, hürriyet kahramanlarına katılmaya başladılar. Suriye âlimleri her geçen gün yeni fetvalar yayınlayarak, silahların halka karşı kullanılamayacağını ifade ediyorlar.

İnat, iktidar hırsı bazı insanların basiretini gerçekten bağlıyor. Böyle insanlar kendileri ile birlikte, çevrelerine de büyük zararlar veriyorlar. İşte Beşar Esad, ne yazık ki, böyle bir kısır döngünün içine girmiş, kapıldığı girdabın içinde debelenmeye devam ediyor. Bu arada olanlar da masum ve mazlum Suriye halkına oluyor.

Buralarda, Suriyeli kardeşlerimizden uzakta olan bizler de böyle çaresiz ve eli kolu bağlı bir şekilde hadiseleri büyük bir hüzün ve boğazımız düğümlenerek seyretmeye devam ediyoruz.
Suriyeli kahraman kardeşlerimin, çaresiz ve silahsız bir şekilde zulüm bombalarına ve mermilerine karşı göğüslerini kahramanca siper etmelerini televizyon ekranlarında seyrederken, ‘’Zalimler için yaşasın cehennem’’ diye haykırıyorum.

Acaba ne yapabiliriz, diye zaman zaman düşünüyor ve Rabbimin engin merhamet ve adaletine sığınıyorum. Suriyeli kardeşlerime içim kan ağlayarak dualar ediyorum. Bütün kardeşlerimden de dua istirham ediyorum. Belki bu dualar külliyet kesb ederek Adil ve Kahhar olan Rabbimin dergâhına ulaşır.

Bu zulüm, istibdat ve katliam bir an önce sona erer. Mazlum ve masum Suriyeli kardeşlerim de bir an önce huzura kavuşur ve rahat bir nefes alırlar. Ferecin, gayr-ı Müslümlerin eliyle değil, müminlerin gayret ve duaları ile gelmesini temenni ediyorum.
Haydi, hep beraber duaya duralım ve komşumuz, akrabamız ve kardeşimiz olan Suriyeli müminlerin ve burada yaşayan masum insanların huzur ve saadeti için Rabbimizin şefkat ve merhametine iltica edelim.

Olur ki, aramızdan birilerinin duası kabul olur da, bu zulüm ve katl fırtınası diner. Zalimler de Kahhar-ı Zülcelal’in mutlak adalet mahkemesine hesap vermeye giderler.
İttihad-ı İslam’ın önündeki bir başka engel de bu şekilde bertaraf edilir ve Üstad Said Nursi’nin yüz bir yıl önce Şam’da Emeviye Camisinde aşağıdaki ifadelerle müjdelediği saadetli günlere hep beraber kavuşuruz:

“Bilhassa İslâmın terakkisi onların intibahıyla olan Arabın saadetinin fecr-i sadıkınınemâreleri inkişafa başlıyor. Ve saadet güneşinin de çıkması yakınlaşmış. Ye’sin burnunun rağmına olarak ben dünyaya işittirecek derecede kanaat-i kat’iyemle derim: İstikbal, yalnız ve yalnız İslâmiyetin olacak. Ve hâkim, hakaik-i Kur’âniye ve imaniye olacak. Öyleyse, şimdiki kader-i İlâhî ve kısmetimize razı olmalıyız ki, bize parlak bir istikbal, ecnebîlere müşevveş bir mâzi düşmüş.’’(Hutbe-i Şamiye, sayfa, 28)