Kâinatımızın Yaratılış Hikâyesi-2 (Risale-i Nur Eğitim Programı-22)

Keşif Yolculukları Risale-i Nur Eğitim Programı Dersleri-22: Kâinatımızın Yaratılış Hikâyesi-2 (11.Söz)

Risale-i Nur Eğitim Programı Ön Bilgilendirmesi: 7 Mayıs 2016 16.45 Ct. günü Yazarlar Birliği Sümer-1 Sok. No: 11/9 Kat:4 Kızılay/ANKARA’da sunulacak ve ayda bir kez yapılacak, izahlı ve görsel sunumlu Risale-i Nur Eğitim Programımızın yeni dersi: “VAHYİN HAKİKATİNİN İSPATI” Kur’ân’ın; ruhları, akılları ve kalpleri fetheden ve dünyayı manen istila eden büyük davasını nasıl ortaya koyduğunu etkileyici tespitler ışığında göreceğiniz ve insanlık âlemi içinde ortaya çıktığı andan itibaren, bütün hayallerin ötesinde ne mertebede büyük bir manevî inkılap gerçekleştirdiğini ve insan sözü olmadığının mantıkî çıkarım ve delillerinin en çarpıcılarına şahit olacağınız programımıza davetlisiniz. Bambaşka bir âleme götüren müziğiyle ve düşündüren görselleriyle 3 dk. 26 sn.lik tanıtım videosunu tam ekran ve HD izleyin. Fragman Video Adresi: https://youtu.be/8-BxFCzicIs Keşif Yolculukları Risale-i Nur Eğitim Programımızın güncel ders konularının detaylarını ve tarih/yer bilgilerini www.kesifyolculuklari.com ve www.risaleinuregitimprogrami.com adreslerinden takip edebilirsiniz. Hem bizi (haddimizin fevkinde olarak üstlendiğimiz) bu önemli iman hizmetinde yalnız bırakmamak ve manen destek vermek için; hem de imanî ilimlerin tahsilinde ciddî bir altyapı kazanmak, Risale-i Nur’u farklı mana açılımlarıyla anlamak ve taze bir heyecanla, alışkanlık ve sıradanlık perdesini kaldırıp atmak için derslerimize katılmanızı arzu ediyoruz. Ders programımızı üstüne bina ettiğimiz “Olağanüstü Bir Hazinenin Keşif Yolculuğu: Risale-i Nur İzah Metinleri” isimli kitap çalışmamızın ve tüm Risale-i Nur çalışmalarımızın dosyalarının yüklü olduğu adres: https://yadi.sk/d/09r41tL9ecYUA Bu depolama alanında tüm kitaplarımızın dosyalarını ve bütün seminerlerimizin videolarını, metinlerini ve Powerpoint sunumlarını hem görüntüleyebilir, hem de ister tek tek, ister toplu olarak indirebilirsiniz ve bulunduğunuz yerde bu tarz sunumları sizin de yapabilirsiniz.)

Tavsiye Ettiğimiz Takip Metodu: Bu görsel destekli derslerin özellikle yazının en altında yer alan videosunu izlemeniz ve imkânınız varsa devam eden programlarımıza şahsen katılmanızdır. Bu, büyük önem arz ediyor. Çünkü yazımıza (ders içeriği hakkında fikir vermek için) sadece izah metnini alacağız. Yazılı olarak kaleme alınmış hakikatleri, sözlü ve görsel bir şekilde izlemeniz (kitap çalışmamızda olmayan ilave izahlarla) daha iyi anlama ve hissetme imkânı sunuyor. Böylece sadece akılla anlaşılmayan ve aslında “hissedilen hakikatler” olan iman ilmini anlamakta ve “farklı mana açılımları”na kapı açmakta, en verimli bir metodu takip etmiş oluyorsunuz. Bununla birlikte, eğitim programımızı kitap çalışmamız üzerinden de ciddî bir şekilde okuyarak takip ederseniz, bu pekiştirme yöntemiyle (Allah’ın izniyle) Risale-i Nur’u anlamak noktasında en üst düzeyde bir istifadenin gerçekleşeceğine kuvvetle inanıyoruz. Bu derslere ve bu hakikatlere herkesten evvel kendim muhtaç ve iştiyaklı olduğum için, birçok kardeşimle beraber bu manaya en başta bizzat şahidim. Bu çalışmalar ortaya çıktıktan sonra, daha önceden onlarca defa okuduğum yerleri hiç bu kadar iyi anlamamış olduğumu görerek hayret içinde kaldığımı itiraf ediyorum.

11.Söz (Kâinatımızın Yaratılış Hikâyesi-2) - İzah Metni

Yazımızın ilk bölümünde kaldığımız yerden devam ediyoruz. Yani, 11.Söz’de kâinatımızın yaratılış hikayesini anlatan temsilî hikayenin hakikatini araştıracağız birlikte. Doğru cevaplar için, doğru sorular sormak gerekir. Bir de, cevapları doğru yerde, doğru şekilde aramak gereklidir. Kâinatın hakikatini keşfedebilmek için, kâinata doğru açıdan bakmamız gerekiyor. Size basit bir misal vereceğiz. Zamanda 50 sene geriye gidip, daha önce hiç cep telefonu görmemiş ama zamanının en bilgili bir insanının eline tablet özellikli, büyük ekran, gelişmiş bir cep telefonunu kapalı olarak verelim. Herhalde sağına soluna bakar, ne olduğunu anlamaya çalışır, durur. Ne işe yaradığını bile anlayamaz. O bilgili adam cep telefonu karşısında, ilkel bir mağara adamı gibi kalacaktır. İlk defa gördüğümüz bir eşyayı kullanmak, ne işe yaradığını keşfetmek, herkes için zordur. Zorluk, bilmemektedir. Bakınız, püf noktası burada. Yoksa on yaşındaki bir çocuk o cep telefonunu eline alır, açar ve internete girer, video izler, oyun oynar, fotoğraf çeker, müzik dinler. Evet, kullanmakta zorluk yok. Zorluk, nasıl kullanacağını ve o eşyanın ne olduğunu bilmemektedir. Şimdi, o adam önündeki bu cisme şaşkın şaşkın bakarken biri gelse, bu nesnenin ne işe yaradığını anlatsa, nasıl kullanacağını tarif etse, doğru söylediği nereden anlaşılır acaba?

Örneğin diyor ki: “Bu gördüğün cihaz, dünyanın öbür tarafındaki eşyaların ve insanların ses ve görüntülerini, sanki yanındaymışsın gibi sana dinletmekte ve göstermektedir. İnsanların birbirleriyle haberleşmeleri ve daha pek çok iş görmesi için üretilmiştir. İşte kullanım kılavuzu da bende. Onu oku, cihazı ve özelliklerini incele, doğruluğunu anlayacaksın.” İşte, tarif edici zâtın sözünü dinledikten ve kullanım kılavuzunu okuduktan sonra, elindeki nesneye artık farklı bir gözle bakmaya başlayan o adam, telefonun gerçekten de kendine söylenen o işleri, gözü önünde maharetle yaptığına şahit olsa, tarif edicinin ve kılavuzun doğruluğundan şüphe eder mi hiç?

Temsilde kusur olmasın, aynen bu misal gibi, içine düşüverdiğimiz bu kâinatın “ne işe yaradığını ve ne olduğunu” anlamaya çalışırken, bir tarif edici, elinde kâinatın kılavuzuyla birlikte geliyor.^[1] Diyor ki: “Bu gördüğünüz âlem, sizin için yapılmış, sizin için süslenmiş, size ikram için böyle sanatlı yapılmış, sizin seyretmeniz için böyle ihtişamlı kurulmuştur. Âlemdeki her şey size hizmet etmek için emrinize verilmiştir. Eğer siz, bu yerin manalarını ve gayelerini anlayıp, takdir eder ve yapılış maksadına uygun hareket ederseniz, başka ve çok daha güzel ve ihtişamlı bir seyir ve ziyafet yerine, daimî kalmak üzere gönderileceksiniz.”

Şimdi bu gözle kâinata tekrar bakıyoruz. Yeryüzünü süsleyen sanat harikası çiçeklere bakıyoruz, midemize türlü çeşit tatlar veren yiyeceklere, aklımızı hayran bırakan gökyüzünün ihtişamına dikkat ediyoruz. Bir meyveye bakıyoruz şimdi. Görüntüsü gözümüzün hoşuna gidiyor, tadı ağzımızın hoşuna gidiyor, yediğimizde vücudumuzu besliyor. Acaba o meyve, gerçekten bizim için ikram edilmiş olsa idi, zaten böyle olması gerekmez miydi? Ya da şöyle soralım: Eğer bizim için özel olarak ikram edilmemiş olsaydı, böyle mi olması gerekirdi? Çamurlu bir topraktan ve kuru bir odun parçası gibi dallardan, âdeta ellerini uzatıp bizlere “Alınız, teşekkür ederek yiyiniz” dercesine gelen o yiyeceklerin bu kadar ihtiyacımıza göre, bu mertebe çeşit çeşit damak tadımıza hitap edecek güzellikte olması şart mıydı?

Etrafımıza baktığımızda gördüğümüz nehirler, denizler, dağlar, ağaçlar, çiçekler, yıldızlar.. Tüm bunları seyretmek bize bir keyif ve lezzet vermiyor mu? Güzel gelmiyor mu tabiat manzaraları istisnasız her insana?

Yıllar öncesinde, Ankara’da Eymir Gölü’ne gitmiştik arkadaşlarla. Tepeden aşağıya doğru, ağaçların arasından bir göl manzarasına bakıyordum.. O gölün etrafındaki dağlar, gökyüzü ve gölün bitimindeki yeşillikler ve ağaçlar.. O kadar etkileyici bir güzelliği vardı ki.. Böyle hayranlık uyandırıcı güzel manzaralar karşısında, o güzelliklerin manalarını ders veren Risale-i Nur’u, açık havada sesli olarak okumak ise, âdeta cennetten haber veren manevî bir hazdı. Döndükten sonra karşılaştığım insanlara müthiş bir heyecanla ve imrendirerek anlattığım Eymir Gölü’nü tasvir etmek için şöyle diyordum: “Çok güzel, sanki bir tablo gibi!” Anlatımımı dinleyen herkes orada olmayı arzu etmişti istisnasız.

Büyük bir patlama sonucu oluşan kâinatın, etrafa saçılan gaz ve toz bulutlarının tesadüfî hareketlerle yayılmasından meydana gelen taş, toprak, su ve hava; yani tepeler, bitki örtüsü, göl ve gökyüzü değil miydi karşımdaki maddeler? Bu cansız maddeler, nasıl bir şekilde bir araya gelmiş ve ne tarzda bir rastgelelikle böyle düzenli şekil alabilmişler ki, muhteşem bir güzellik duygusunu hem bana, hem her zevk sahibine coşkulu bir şekilde verebiliyorlar? Herkes tabiat manzaralarını “çok güzel” olduğu gerekçesiyle “tablolaştırıp” etrafa asmıyor mu seyretmek için?  Her sanatlı eser, bir sanatkârı gerektirir. Bu “doğal tabloların ressamı” yok mu gerçekten? Eğer yoksa, nasıl oluyor da bu manzaralar bize müthiş haz veriyor ve çok hoşumuza gidiyor? Yoksa bu dünya gerçekten de bizim için mi süslenmiş ve hazırlanmış! O yüzden mi böyle güzel, temiz ve her şey birbiriyle uyumlu ve düzenli görünüyor?

Eğer dünyamız, içinde ağırlandığımız bir misafirhane değilse ve her şey tesadüflerin oyuncağıysa, o zaman bizim için özel olarak hazırlandığını gösteren bir özelliğe ve bize hizmet ettiğini bildirir vaziyette bir görüntüye sahip olmaması gerekmez miydi? Her yerde “tarif edicinin ve kılavuzun” bildirdiği aynı vazifeleri, bildirildiği aynı şekil ve tarzda, canlı ve cansız unsurlarıyla gözümüzün önünde icra eden, tüm bir kâinat yok mu? Güneş, Kur’ân’ın bildirdiği gibi, göğümüzde bir lamba görevi görmüyor mu? Ay bir gece lambasından daha mı az gözümüzün zevkini okşuyor? Mehtap, yakamoz, gün batımı, seher vakti, gökkuşağı. Gördüğümüz anda birbirimize “Bakın! Ne muhteşem ve mükemmel bir görüntü!” diye heyecanla göstermemizin anlamı nedir? Üstüne şiirler yazılacak, tabloları yapılacak kadar güzel olmaları ne ifade etmektedir? Anlamsız mı bütün bunlar? Yoksa böyle mükemmel güzellikleri sanat olarak görmemek ve anlamsız bulmak veya manasını çıkartamamak, düşünme şeklindeki çarpıklığı mı gösterir?

Kapıya bırakılan bir çiçek buketine tebessüm etmek, gönderenini aramak ve merak etmek anlamlı da, koca dünyayı her baharda bir çiçek buketine çeviren faaliyetin sahibini sormak mı anlamsız?

Böyle düşünebilmek, görünen eşyanın ifade ettiği zarurî manaları inkâr etmek ve güneşin karşısında inatla göz kapamak ile mümkün olabilir. Tabiattaki oluşumun “rastgele ve kendiliğinden meydana gelmiş bir şekil” olduğunu iddia edebilmek ve “üstünde çalışılmış bir sanat” olduğunu inkâr edebilmek için, sanatsız olduğu iddia edilen ve tabiattan kopyalanan tabloların da sanatsız ve kıymetsiz olduğunu kabul etmek gerekmez mi?

Şöyle bir ateist görüş var: “Günlük hayatta geçerli olan, ‘sanatlı her eserin bir sanatkârı vardır’ mantığını, organik canlılara veya tabiata kıyaslayıp, yaratıcının varlığına delil yapmak için kullanamayız.” Fakat durum asla böyle değil! Ateistik görüşe göre, organik canlıların yapılışlarının dayandırıldığı, tabiattaki cansız nesneler ve unsurlar değil mi? Zaten bir sanat eserini oluşturmak için de aynı cansız maddeler kullanılıyor.

Aradaki tek fark şu: İnsanların oluşturduğu bir makine veya sanat için, akıllı, şuurlu, ilim ve irade sahibi bir insan kullanılıyor. Tabiattaki canlıların ve canlı organizmaların yapımında ise, cansız atomlar çalışıyor! Elbette kör, sağır, şuursuz, cansız bir unsurun düzenli bir iş yapabilme imkân ve kabiliyetinin; akıl, irade ve şuur sahibi bir canlıya göre daha aşağıda olduğu tartışmasızdır. O cansız unsurları çalıştırdıkları iddia edilen tabiat kanunları ise; şuur, irade ve bilgi gerektiren işleri bir tarafa bırakın,  maddî vücudu olmayan ve maddenin hereket ve işleyişinin yalnızca bir tarifinden ibaret olan soyut kavramlar olduklarından, o kanunlar hiçbir şeyin gerçek anlamda açıklaması olamazlar. Bu durumda, cansız ve şuursuz bir unsurun, aynı maddeleri kullanarak, canlı ve zeki bir unsurdan daha düzenli bir eser ortaya koyması, perde arkasında başka bir etki edici unsuru arattırır ve buna delil olur. Yani bu kıyas, doğru bir çıkarımdır. Çünkü “bir canlının eliyle yapılan ve belli bir sanat düzeyi olan eser”, bir sanatkârı gerektirirse; “bir cansızın üstünde ortaya çıkan bir sanatın” ise öncekine nispeten daha yüksek düzeyde olması, çok daha kuvvetli bir şekilde bir sanatkârı gerektirir. Gerçi dikkate alınması gereken bir nokta da şudur: Şuurlu bir canlı eliyle ortaya çıkartılan eserdeki sanat düzeyinin, bir cansızın üstünde ortaya çıkan sanatla aynı veya daha yüksek olması durumu da hükmümüzü değiştirir nitelikte sayılmayacaktır.

O cansızın üstünde görünen eserin gerektirdiği özellikler (yani ilim ve iradeyle yönlendirilmiş bir kudretle yapılmasının lüzumu) nedeniyle, yine o sanatın şuurlu bir sanatkarı gerektirmesi hakikati aynı kalacaktır. Fakat özellikle, cansız unsurların eserlerine göre daha amatör kalan canlı unsurun sanatı, cansız unsurlarda görünen sanat model alınarak yapılmışsa, böyle bir durumda görünmeyen bir sanatkârın varlığına hiç şüphe kalmaz. Örnek olarak, bir ressamın bir tabiat manzarasını veya bir meyve sepetini model alarak yaptığı resmin, orijinaline kıyasla ancak düşük bir kopya olabilmesi verilebilir. Bu kıyasın kabul edilmemesi için, göz önünde görünen sanat faaliyetini inkâr etmek gerekir.

Şimdi, şu her köşesinden hayatın fışkırdığı dünyaya, sıradanlık ve alışkanlık gözlüğünü çıkararak, dünyaya yeni gelmiş bir ziyaretçi gözüyle bakmayı deneyin. Temsildeki saraydan daha aşağı kalır yanı var mı bu kâinatın? Milyonlarca canlı türü, trilyonlarca canlı organizma ile dolu bu gezegen.. Her biri müthiş bir ekosistemin içinde, genel düzeni korumak ve işleyişi bozmamak için hassas adımlar atarak çalışan, hem gayet sanatlı, hem ileri teknolojili canlı makineler değiller mi? Bunlar ne zaman bir araya gelip konsensüs^[2] yaptılar aralarında? Şu dünyanın dengesine ayak uydurmakta, bir arı kolonisi veya bir karınca cumhuriyetinden çok daha beceriksiz olduğumuz, insanlık olarak ortak itirafımız değil mi ki. Green Peace (Yeşil barış-çevreci bir örgüt) neyi korumaya çalışıyor? Bu muhteşem tabiat dengesinin bozulmaması ve doğayı korumak için neden akıl sahibi insanlardan medet ummuyorlar da, hiçbir teknolojisi ve bilimi olmayan şuursuz hayvanların ve bitkilerin her birine olan ihtiyacımızın vazgeçilmezliğini, kendilerini zincirlere vurarak yaptıkları eylemlerle haykırıyorlar?

Neden tesadüfen oluşmuş varlıkların mevcudiyetine muhtacız? Mademki akıl sahibi ve dünyanın hâkimiyiz, neden işler iddia ettiğimiz gibi işlemiyor? Bir kelebeğin veya tabiatın üzerindeki sanatı inkâr eden, o kelebeğin bir ressamın resminde resmedilmesini ve o resmin sergilerde teşhir edilerek, tablosunun milyonlara paha biçilerek satın alınmasını açıklayabilir mi? Kâinat ve dünya içindeki tabiat neden güzel? Tesadüfen, maksatsız oluşmuş şeylerde bir düzenlilik ve güzellik eseri olur mu hiç? Hadi bir sefere mahsus oldu diyelim veya bize öyle göründü. Bu düzenlilik ve güzellik, her yerde ve her canlıda sürekli olarak kendini gösterebilir mi? Böyle bir şey nasıl mümkün olabilir? Normal şartlarda bu işlerin hiç birisinin olmaması gerekmez miydi? Bir iş sahibini gerektiren sanatlı ve mükemmel işlerin, ustası ortada gözükmüyor ve işler de sürekli gözümüzün önünde ve her tarafta kolayca oluyor bitiyor diye, bu işlerin kendi kendine olduğu sonucuna varmak, ahmaklık ötesi bir varsayım olmaz mı?

Nasıl oluyor da akıl, irade, ilim, teknoloji sahibi bir insanın, koca fabrikalarıyla ürettiği en teknolojik kamera, bir damla sudan meydana gelen insan vücudundaki göze göre çocuk oyuncağı gibi düşük kalıyor? Bunlar ne biçim işlerdir böyle? Etrafımızda ne türden gizemli işler dönüyor? Hâlbuki bizler, her gün gördüğümüz için, alışkanlık perdesinin arkasında sakladığımız bu mucizeleri artık görmüyoruz ve fark etmiyoruz. Şaşırma duygumuzu bile kaybettiğimiz bir körlük içindeyiz. Her gün bu mucizeli sarayda güya akıl sahibi bir canlı olarak yaşarken, bizlere nasıl insan ve şuur sahibi denilebilir? Hepimizin itiraf etmesi gereken bir gerçek var: Bu dünya tam da bizim için hazırlanmış bir vaziyette görünüyor. Hazırlayıp işleteni, bizzat gözümüzle görmememiz, bu muhteşem kâinat sarayının ve dünya misafirhanesinin sahibinden gafil olmamızı, onu yok saymamızı ve öyle biri yokmuş gibi yaşamamızı gerektirmez, hele yokluğuna hiç delil olmaz. 

İşte, o tarif edici olan üstadımız Hazreti Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâm’ı ve kâinatın en doğru bir kullanım kılavuzu olan Kur’ânı dinleyenler bir tarafa, dinlemeyenler öbür tarafa böylece ayrıldılar. O doğru üstat ve kılavuza göz kapayanlar veya onunla ilgilenmeyenler, kâinatın gerçek hakikatini hiç bir zaman bilemediler, keşf edip zevkini tadamadılar.

Kur’ân ise, bütün ilimlerin kaynağı ve en yükseği olan iman derslerine talebe olanlara, manevî hazinelerini ardına kadar açtı, kâinatın akıl ile gidilmeyen gerçek hakikatini gösterdi. Kâinat yüzünde ışıl ışıl parıldayan ebedî güzellik, kendisini takdir ve muhabbetle seyreden bu iştiyaklı hakikat âşıklarını elbette unutmadı. Hiç bir insan gözünün daha önce görmediği ve kulağının işitmediği ve hiç bir insanın kalbine gelmemiş ebedî manzaraları ve ziyafetleri hazırladı. Ve hiç bitmeyecek bir hayatta mutlu etmek, yüz binler tarzlarda ikram etmek ve bu sefer güzelliğini ve mükemmelliğini perdesiz göstermek üzere onları yanına aldı.

Diğer grup ise, böyle kıymetli gerçeklere göz kapayıp kendi kıymetsizliklerini âleme ilan ettikleri gibi, kâinatı da kıymetsizlikle itham ettiler. Bu, bütün yaratılmışların ifade ettikleri yüksek manalara ve kâinatın sahibine hakaret etmek ve böyle büyük bir suça uygun muamele görmeyi de hak etmek anlamına geliyordu.

Madem kâinatta, ilahî vahyin bildirdiği hakikate tam tamına uygun bir vaziyet, gayet parlak ve aşikâr görünüyor. Aklımızla görür gibi hükmedebiliriz ki, kâinatın görünen perdesi arkasında saklı olan hakikatinin gerçek şekli, elbette ilahî vahyin bildirdiği şekildedir, başka tarzda olamaz ve mümkün değildir.

Keşif Yolculukları Risale-i Nur Eğitim Programı Görsel Destekli Ders Videosu:

Kâinatımızın Yaratılış Hikâyesi (11.Söz)