İftira o kadar rezil illet ki;
İnsanı insanlıktan azat ettirir.
 
Müfteri o kadar pişkin durur ki;
Sevgiyi, nefrete, takas ettirir.
 
Sarsılır yuvalar, canlar sarsılır,
İnsanı yıkar da, hâr’ab ettirir.
 
Yalan, gıybet, dedikodu çok çirkin,
Yüzüne vurur da, rüsvây ettirir.
 
Neticesi vahîm menhûs illetin,
İnsanlığa; kara bir, leke çektirir.
 
Bilmez de kendisi neticesini;
Gözlerden kanlı yaşlar döktürür.
 
Mağdurun ilacı, bini bin para;
Etmez de; Hastanede boyun büktürür.
 
Mutlu musun müfterî?... Bunca canı acıttın,
Bunca mutlu insanları, yollarından sapıttın,
Açılan kapıları, bir çırpıda kapattın,
Yüce Rabbim hesabını; fitil, fitil, söktürür.
 
Aşşağılık ifadesi; hakarete varan söz,
Hem sana, hem çevrene, merhametle bakan göz,
Yakmıyor mu şimdi seni; yüreğinde yanan köz,
Hem dünyada, hem ahrette, bin bir pişman ettirir.
 
Müslüman’a, hem insana, yakışmıyor böyle söz,
Akıbeti çok-çok acı; yüreklerde yanan köz,
Hepsi saftır biliyorum, fıtratında; temiz öz,
Tövbe edin, bu sözler; kardeşliği bitirir.