Adı Kırkıncı Hoca; Karışmıştır Kırklara,
Mü’min vasfı galiptir; yakındır tüm ırklara.

Medreseler otağı, Hocalar; çeşit-çeşit,
Her bir Hocası söyler; Sen Bediüzzaman’a git. 
 
Üstadı Görmek aşkı, içini yakıyordu,
O’na ulaşmak için, o bir yol bakıyordu.
 
Molla Zekeriya’yla; revan oldular yola,
Isparta mekân imiş, ulaştılar maksuda.

 
Üstadını görünce hiffet geldi vücuda,
İdrake bir intibah, inşirah geldi ruha.
 
Üstad okşar başını, dua ile taltif eder.
Sonra Kırkıncı Hoca; ardı sıra hep gider.
 
Endişeler kaybolur, yarına güven gelir,
Bu Nurlar sayesinde, mutlu olur sevinir.
 
Suffe Ashabı gibi, Ağbeylerde görüntü,
Hepsinin üzerinde İhlâs denilen örtü.
 
Erzurum’da oldu direk, çatı omuzlarında,
Her gün ayrı yerde sohbet, Dadaşlar diyarında.

Muknî örnekler verir, inkâr edemez kimse,
O’nun o sohbetleri, hep renk katardı derse.

Hikmet Pırıltıları, parladı ve yayıldı,
O’nun o üslubuna, Ehl-i Tahkik bayıldı.
 
Her suale cevap var, Risaleden, Kur’an’dan,
Mutmain olur, soran cevap veren Hocamdan.

Yetiştirdi bir çok yanında Âlim Hoca…
Hepsi yolunda şimdi; gidiyor korkusuzca.
 
Saygı gösterdi dâim, Ağabey; Ağbeylere,
Bu Davayı bırakıp, gitmedi başka yere.
 
Hâlâ Nurun yolunda, yolu dümdüz bir çizgi,
Söylenir bir gün elbet; O’nun için bir ezgi…